Από την 9η Ιουλίου 1821, στην 15η Ιανουαρίου 1950 και στην 1η Απριλίου 1955
Είναι τραγικό, να χρειάζεται κάποιος να δικαιολογείται για τους απελευθερωτικούς αγώνες του λαού του.
Είναι πραγματικά λυπηρό, να πρέπει με ύφος σχεδόν απολογητικό, να προσπαθεί να επεξηγήσει το δίκαιο που έπνιγε τους υπόδουλους παππούδες μας.
Πουθενά αλλού στον κόσμο, ένας λαός που επαναστάτησε ενάντια στην κατοχή, δεν δέχτηκε τόσο ψυχολογικό πόλεμο για την απόφαση του να διεκδικήσει την Ελευθερία του.
Το πλέον τραγικό της υπόθεσης, είναι ότι τον πόλεμο αυτόν τον δέχεται και στο εσωτερικό του, από την πολιτική του ηγεσία, από τα μεγάλα κόμματα και από «δημοκρατικές» (κατά τα άλλα) δυνάμεις.
Τα βιβλία της ιστορίας είναι εκεί. Διαθέσιμα στον οποιονδήποτε. Έχει καταντήσει κουραστικό να επαναλαμβάνουμε τις φρικαλεότητες, τα βάσανα και τις κακουχίες των μαύρων αιώνων του Οθωμανικού ζυγού. Αποκεφαλισμοί, βιασμοί, παιδομάζωμα, φτώχια και δυστυχία. Όποιος διαθέτει τη στοιχειώδη ικανότητα αντίληψης μπορεί να φτιάξει εικόνες στο μυαλό του και να ανατριχιάσει στην ιδέα και μόνο, να ζούσε σε εκείνες τις εποχές.
Επαναστατικά ξεσπάσματα, μικρές εξεγέρσεις χωρίς ιδιαίτερη οργάνωση, έγιναν πάρα πολλές. Όλες πνίγηκαν στο αίμα. Θα μπορούσε κάποιος να τις χαρακτηρίσει ακόμη και αυτοκτονικές. Τόσο λίγες ήταν οι πιθανότητες επιτυχίας τους. Αυτό ακριβώς όμως, είναι που φανερώνει την απελπιστική κατάσταση μέσα στην οποία ζούσε ο λαός της Κύπρου. Οι συνθήκες ήταν απάνθρωπες. Ήταν εξευτελιστικές. Δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο να γεννηθεί, να μεγαλώσει και να πεθάνει μέσα σε τέτοιο περιβάλλον. Κι όμως πέρασαν γενιές και γενιές από αυτό το μαρτύριο.
Η ενέργεια που συσσωρεύτηκε μέσα από την ιστορική μνήμη, έψαχνε διέξοδο για να εκτονωθεί. Ένας λαός είναι ζωντανός οργανισμός. Όπως η Παιδεία, το Ήθος και οι Παραδόσεις περνούν από τον παππού στον εγγονό, έτσι και η διάθεση για Ελευθερία γιγαντωνόταν σε κάθε νέα γενιά. Ο κάθε νέος κουβαλούσε μαζί με τη δική του και την αγανάκτηση αυτών που έφυγαν. Το ηφαίστειο φούσκωνε και ήθελε απλά ένα άγγιγμα για να εκραγεί. Δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο λαός με αξιοπρέπεια που να ανέχεται τη σκλαβιά. Δεν θα μπορούσε ο λαός μας να συμβιβαστεί με την Βρετανική κατοχή που ακολούθησε, με το σκεπτικό ότι οι συνθήκες διαβίωσης έγιναν σαφώς καλύτερες. Δεν υπήρχε η μέθοδος που θα συγκρατούσε όλη εκείνη τη συσσωρευμένη, μέσα από τους αιώνες, ενέργεια.
Το Δημοψήφισμα της 15ης Ιανουαρίου του 1950 ήταν το φυσικό επακόλουθο όλης της δυστυχίας που προηγήθηκε. Το ίδιο και η ΕΟΚΑ. Δεν είναι θέμα που σηκώνει ψύχραιμης, ακαδημαϊκού επιπέδου, ανάλυσης. Πως, πότε και γιατί. Δεν μπορεί κανείς να συμβουλεύσει ένα ηφαίστειο πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για να εκραγεί. Οι συνθήκες ήταν τέτοιες, τα γεγονότα που προηγήθηκαν λόγω του Παγκοσμίου Πολέμου ήταν το προσάναμμα και ο λαός εκφράστηκε. Και μάλιστα το έκανε με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο! Το 97% φώναξε όσο πιο δυνατά μπορούσε: «Ένωσις» και ο ξεσηκωμός ακολούθησε νομοτελειακά!
Τέτοιο, για παράδειγμα, ήταν και το πάθος των Βιετκόνγκ του Νοτίου Βιετνάμ. Οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, Γάλλοι και Αμερικάνοι, αποφάσισαν πως για να εξυπηρετηθούν τα δικά τους συμφέροντα, θα έπρεπε το Νότιο Βιετνάμ να παραμείνει υπό τον δικό τους έλεγχο. Να μην αποκτήσει ποτέ την Ελευθερία του και κατά συνέπεια, να μην ενωθεί με το Βόρειο Βιετνάμ. Όπως και στη δική μας περίπτωση, έτσι και για τους Βιετναμέζους, η «Ένωση» ήταν συνώνυμο της «Ελευθερίας».
Το Απελευθερωτικό (και συνάμα «Ενωτικό») κίνημα του Νοτίου Βιετνάμ, δέχτηκε το μένος των ξένων κατακτητών. Η επίθεση ήταν σφοδρότατη και η μάχη άνιση. Οι ιμπεριαλιστές με πλοία, μαχητικά αεροπλάνα και πυροβολικό, κτυπούσαν αλύπητα τους Βιετκόνγκ που πολεμούσαν για την Ελευθερία τους. Τους Βιετκόνγκ που πολεμούσαν στο αντάρτικο με ανδρεία, με αυτοθυσία και με μόνα τους όπλα ένα Καλάσνικοφ και την Ιστορία τους.
Δεν νομίζω να υπάρχει πουθενά στον κόσμο αριστερός, που να αποκαλεί τους Βιετκόνγκ «εθνικιστές». Ούτε Βιετναμέζος πολιτικός που να έχει χαρακτηρίσει τον αντιιμπεριαλιστικό αγώνα του λαού του ως «μη σώφρον συμπεριφορά αφού επιλέξαμε για πατριωτική πράξη τα συνθήματα» (Νίκος Αναστασιάδης για ΕΟΚΑ, 2006, Κωνσταντινούπολη)!
Αυτού του λαού δεν του αξίζει τέτοια αντιμετώπιση. Ταλαιπωρήθηκε, υπέφερε για αιώνες και ακόμα υποφέρει. Το μόνο που θέλαμε και το μόνο που επιδιώκουμε, είναι να ζήσουμε Ελεύθεροι. Τόσο απλά.
Η ιστορική μνήμη δεν θα μας επιτρέψει ποτέ να εγκλωβιστούμε αυτοβούλως μέσα σε ένα ανελεύθερο και αντιδημοκρατικό πολίτευμα Τουρκικών προδιαγραφών.
Το Απαρτχάιντ της ΔΔΟ ξυπνά εικόνες υποδούλωσης.
Αυτό, βάλτε το καλά στο μυαλό σας.