Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι υποκριταί
«Θα μπορούσα άνετα να απαντήσω στην κριτική του ΑΚΕΛ ότι δεν είμαστε, και ιδιαιίτερα δεν είμαι εγώ εκείνος ο οποίος είπε το ΟΧΙ για να τσιμεντώσει το ΝΑΙ», δήλωσε το πρωί της Παρασκευής ο Πρόεδρος Αναστασιάδης, αποδεικνύοντας πως είναι ακόμα ο Αναστασιάδης του σχεδίου Ανάν.
Είναι ο Αναστασιάδης εκείνος που θα έκανε τα πάντα για να περάσει το δικό του, το δικό του ΔΗΣΥ και του πολιτικού καιροσκοπισμού του.
Η παραπάνω ατάκα δεν έχει να κάνει τόσο με το ΑΚΕΛ, παρά με τη διαρκή και 17ετή υποτίμηση του 75,83% που απέρριψε το σχέδιο, χωρίς να θέλει να τσιμεντώσει οτιδήποτε.
Πρόκειται για την απόδειξη πως πολύ πάνω από το συμφέρον του λαού και του τόπου, τοποθετούνται τα προσωπικά και τα μικροκομματικά συμφέροντα, κατά παράβαση της ανάγκης της Κύπρου για επιβίωση. Ο Αναστασιάδης, λοιπόν, μιλώντας σαν κομματικό στέλεχος ή, μάλλον, τριτοκλασάτο κομματικό στέλεχος, ειρωνεύτηκε το ΑΚΕΛ για το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, εμμένοντας στη δική του θέση περί… καθαρότητας στον αγώνα του συμβιβασμού και της δουλικότητας.
Αυτό παρακολουθούν οι πολίτες, χρόνια τώρα και ειδικά μετά το 2017: Μια ψευδεπίγραφη αντιμαχία πολιτικών δυνάμεων, ώστε να πείσουν –ο ένας τον άλλον- για το ποιος είναι περισσότερο… «Ναινέκος». Μια επίπλαστη αντιπαράθεση μεταξύ ΔΗΣΥ-ΑΚΕΛ (κάποτε παρεμβαίνει κάποιο από τα μικρότερα κόμματα) που οδηγεί πάντα σε εκλογικές διαδικασίες, ώστε να αυτοπροταθούν οι εκφραστές της ως οι καλύτεροι ατζέντηδες της όποιας λύσης.
Μοιάζει κωμικοτραγικό, μα πρόκειται για φάρσα. Μια κακοστημένη και επαναλαμβανόμενη φάρσα με σχεδόν ίδιους πρωταγωνιστές και θεατές, που αδυνατούν να αποχωρήσουν από την «αίθουσα». Μια φάρσα εις βάρος των προσφύγων και όσων εκφράστηκαν ξεκάθαρα πριν 17 χρόνια, εναντίον της τουρκοποίησης, της αβεβαιότητας, της ανασφάλειας, εναντίον του θανάτου και του φασισμού, παρόλη την υποκρισία του ΑΚΕΛ και τη χυδαιότητα του ΔΗΣΥ και του τότε ηγέτη του. Δυστυχώς, στο ίδιο τέμπο χορεύουν και εμφανιζόμενοι ως «εναλλακτικοί» στο πολιτικό κατεστημένο, σε μια ανυπόφορη υπερπροσπάθεια να αυτοπροβληθούν ως αναστασιαδικότεροι του Αναστασιάδη.
Και δυστυχώς, τα δύο μεγάλα κόμματα, που ενορχηστρώνουν την παραπάνω φάρσα, θα συνεχίσουν να είναι τα μεγαλύτερα, αμφισβητώντας τη δημοκρατία του 2004, την ετυμηγορία, την ιστορική αλήθεια.
Πότε θα φαν’ τους απαραίτητους πάτσους;