Άσκηση Εξουσίας Κατόπιν Συνεννόησης
Στα Δημοκρατικά Πολιτεύματα, η Άσκηση Εξουσίας γίνεται κατόπιν Εντολής.
Της Λαϊκής Εντολής.
Στον αντίποδα, στα ανελεύθερα και φασιστικά καθεστώτα, η άσκηση Εξουσίας πραγματοποιείται κατόπιν συνεννόησης μεταξύ των ατόμων ή ομάδων ή κέντρων χάραξης πολιτικής, που κρατούν σε ομηρία ολόκληρο λαό.
μπορεί να είναι ντόπια (π.χ. Βόρειος Κορέα), ξένα (σε περιπτώσεις κατοχής), ή ένας συνδυασμός ξένων κέντρων με μια τοπική διοίκηση.
Στην περίπτωση της Κύπρου, ο ΤουρκοΒρετανικός άξονας προσπάθησε να εφαρμόσει το τελευταίο. Από τη στιγμή που το αποικιοκρατικό καθεστώς έπρεπε να αποχωρήσει και η πλήρης κατάκτηση από την Τουρκία ήταν ανέφικτη, το μόνο σενάριο που έμενε διαθέσιμο ήταν αυτό της συνδυαστικής διαχείρισης της Εξουσίας. Η απόδοση «νομιμότητας» ενός τέτοιου σεναρίου ήρθε μέσα από το Σύνταγμα του ’60. Η απονομή «ξεχωριστών πολιτικών δικαιωμάτων» σε μια μειονότητα την οποία θα έλεγχαν πολιτικά και η συνδιακυβέρνηση μέσα από την πρόνοια του «Αντιπροέδρου με βέτο», ακύρωνε επί της ουσίας τη Λαϊκή Κυριαρχία.
Η μεγάλη «αδυναμία» αυτού του μοντέλου, ήταν η απουσία «Εδαφικής Επικράτειας» εκ μέρους της μουσουλμανικής μειονότητας και κατά συνέπεια δεν υπήρχε το υπόβαθρο για να στηριχθεί μια τέτοια «ιδιαίτερη» πολιτική μεταχείριση. Για να καλυφθεί αυτό το «κενό» προγραμματίστηκε η «τουρκανταρσία» (ως πρώτο στάδιο σύναξης) και η δημιουργία εδαφικής ζώνης με αμιγώς μουσουλμανικό πληθυσμό (εισβολή, κατοχή και ανταλλαγή πληθυσμών). Η «παρθενογένεση» ενός νέου Κράτους που θα αναγνωρίζει τις «πραγματικότητες στο νησί», θα διαγράψει Ιστορία 5,000 χρόνων και θα αφαιρέσει από τους κατοίκους του νησιού το Δικαίωμα να διεκδικήσουν την περιουσία τους.
Όταν το «προσφυγικό» και «περιουσιακό» θα έχουν λήξει με αυτόν τον τρόπο, θα εφαρμοστεί και πάλι ένα μοντέλο συνδιαχείρισης της Εξουσίας, ανάλογο με αυτό που ίσχυε την περίοδο 1960-64. Με την πρόνοια της «Πολιτικής Ισότητας», η άσκηση Εξουσίας θα πρέπει να ακολουθεί μια διαδικασία «συνεννόησης» ανάμεσα στον «ηγέτη του Τουρκοκυπριακού κρατιδίου» (ο οποίος μέσω του εποικισμού ελέγχεται από την Άγκυρα) και στον «ηγέτη» του υπόλοιπου 82% του πληθυσμού. Η αντιδημοκρατική αυτή διευθέτηση, θα ακυρώνει και πάλι τη Λαϊκή Κυριαρχία αφού θα παρεμποδίζει την «Άσκηση Εξουσίας Κατόπιν Εντολής».
Επί του παρόντος, η έστω εδαφικά κουτσουρεμένη Κυπριακή Δημοκρατία του Δικαίου της Ανάγκης έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά ενός Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας του Δικαίου της Ανάγκης απολαμβάνουν όλα τα Δικαιώματα και όλες τις Ελευθερίες που αρμόζουν σε ένα Δημοκρατικό Πολίτευμα, με κυριότερη την Άσκηση Εξουσίας Κατόπιν Εντολής. Η ένταξη μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, αποτελούν αποδείξεις έκφρασης Λαϊκής Κυριαρχίας.
Τα σχέδια δηλαδή των ΤουρκοΒρετανών δεν έχουν υλοποιηθεί πλήρως, αφού προσκρούουν πάνω στο εκτόπισμα της Κυπριακής Δημοκρατίας. Παρόλο που το Ψήφισμα 186/1964 τους ακύρωσε την προσπάθεια κατάργησης του Κράτους, αυτοί προχώρησαν στα επόμενα στάδια του πλάνου τους. Ο διαχωρισμός επιτεύχθηκε, η αμιγώς μουσουλμανική εδαφική επικράτεια είναι έτοιμη, ο πολιτικός έλεγχος της μελλοντικής μειοψηφικής συγκυβέρνησης είναι γεγονός. Αυτό που μένει είναι η κατάργηση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η «εμφάνιση» του νέου κράτους θα είναι αρκετή για να δώσει Νομιμότητα στις «πραγματικότητες στο νησί». Η αυτοπαγίδευση της πλειοψηφίας του λαού που θα ακολουθήσει, μέσα από ένα πολίτευμα συνδιαχείρισης της Εξουσίας, θα μετατρέψει τη διαδικασία Άσκησης Εξουσίας, από Δημοκρατική σε Ανελεύθερη. Ο λαός της Κύπρου δηλαδή, θα κυβερνάται «Κατόπιν Συνεννόησης» αντί «Κατόπιν (δικής του) Εντολής».
Κυπριακή Δημοκρατία του Δικαίου της Ανάγκης, λοιπόν. Το «κακό αγκάθι» για όσους τρομάζουν στην ιδέα της Λαϊκής Κυριαρχίας. Το «κακό αγκάθι» που θα πρέπει να αφαιρεθεί έτσι ώστε να αποφασίζουν άλλοι για το μέλλον αυτού του Λαού. Στο σχεδιασμό τους, αυτός ο Λαός δεν θα πρέπει να αποκτήσει ποτέ το αναφαίρετο Δικαίωμα όλων των Λαών, αυτό της Αυτοδιάθεσης. Στο σχεδιασμό τους, η Εξουσία θα πρέπει να ασκείται «Κατόπιν Συνεννόησης». Συνεννόησης ανάμεσα στα ξένα κέντρα αποφάσεων και της Κυπριακής πολιτικής ελίτ. Αυτής της Κυπριακής ελίτ που με φανατισμό υποστηρίζει την ΤουρκοΒρετανικής επινόησης Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, την Πολιτική Ισότητα, αλλά και επί της διαδικασίας, εγκρίνει την ανυπαρξία της Κυπριακής Δημοκρατίας στις διαπραγματεύσεις.
Παρεμπιπτόντως, η Κυπριακή Δημοκρατία του Δικαίου της Ανάγκης, με βάση ακριβώς το Δίκαιο της Ανάγκης που διέγραψε το ρατσισμό, είναι πλήρως εναρμονισμένη με το Ευρωπαϊκό κεκτημένο της Ισότητας των Πολιτών χωρίς διακρίσεις. Αυτό απαντά και το ερώτημα «γιατί δεν προσκλήθηκαν στην πενταμερή η ΚΔ και η ΕΕ».
Πλάνο Απελευθέρωσης, Ισότητα για όλους, Δημοκρατία.
Εδώ θα φανεί ποιοι είναι οι πραγματικοί Κύπριοι Δημοκράτες, ένθεν και ένθεν της γραμμής αντιπαράταξης.