Οι Έλληνες γονατίζουν μπροστά στους νεκρούς. Εξού και η γνωστή φωτογραφία στο κρησφύγετο του Κυριάκου Μάτση, στο Δίκωμο. Κατακερματισμένο το κορμί του ήρωα. Μεσίστια η σημαία.
Προσκύνημα. Οι Έλληνες προσκυνούν τους νεκρούς. Διεκδικούν και για τον ευατό τους το δικαίωμα σε αυτού του είδους τον θάνατο. Όπως, ακριβώς, ο Μάτσης.
Προφητικά το λόγια του ίδιου του ήρωα, που μαθητής ακόμα, στην τελετή αποφοίτησης του από το Γυμνάσιο Αμμοχώστου, το 1945, λέει χωρίς ίχνος έπαρσης τα εξής:
“Μη ξεχνάτε πως σήμερα η Ελλάδα δεν είναι τίποτε άλλο παρά νεκροθήκη ημιθέων, όπως την απεκάλεσε κάποτε ο Βύρων. Μη ξεχνάτε πως είμαστε Έλληνες. Και σαν τέτοιοι θα σταθούμε στο ύψος της Ιστορίας μας περήφανοι και αξιοπρεπείς.
Ας σταθούμε περήφανοι κι εμείς οι υπόδουλοι Κύπριοι γιατί έχουμε αναφαίρετο το δικαίωμα αυτό. Και εμείς πολεμήσαμε πλάι στους άλλους Έλληνες. Χαρήκαμε μαζί τους τις χαρές, κλάψαμε μαζί τους στες συμφορές. Το αίμα μας χύθηκε με το άλλο Ελληνικό αίμα, για να ποτίσει το πλατύφυλλο δένδρο της λευτεριάς, το δένδρο που στοιχειώνει και θεριεύει και μεγαλώνει, έτοιμο να απλώσει την ευεργετική του σκιά και στη μικρή μας πατρίδα.”
1η Απριλίου, 2021. Διαβάζοντας τα λόγια του Μάτση, σκέφτομαι πόσο παράταιρος ακούγεται. «Παράταιρος ο λόγος ο δυνατός/ μέσα σε μια πολιτεία που σωπαίνει» (Γ. Ρίτσος)
Σωπαίνει η πολιτεία, σωπαίνουμε κι εμείς;