Δεν παρατήρησαν καλά, όταν έτρεξαν περιχαρείς, στο κάλεσμα του Αναστασιάδη, της Ανδρούλας Βασιλείου, του Γιάννη Τουμαζή και των διαμεσολαβητών, τον Σεπτέμβρη του 2015.
Δεν παρατήρησαν καλά όταν έσπευσαν να μεταφέρουν τον Ιππόλυτο (χωρίς τα νοήματά του) στο κατεχόμενο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας.
Δεν παρατήρησαν καλά, κρατούσαν σφιχτά τις ταυτότητές τους, για να τις δώσουν στον κατοχικό στρατό.
Δεν παρατήρησαν καλά, ήταν αποκλειστικά απασχολημένοι με την εκμετάλλευση του θεάτρου και του πολιτισμού, σταθερά προσηλωμένοι στα χαμογελαστά μουστάκια του κατοχικού ηγέτη και στο χαρωπό χειροκρότημα του χρεοκοπημένου Προέδρου τους.
Δεν παρατήρησαν καλά τη φθορά και τη ζημιά του αρχαίου θεάτρου, εγκλωβισμένοι και «ελεύθεροι» στα πλαίσια του τουρκικού στρατού.
Δεν παρατήρησαν καλά τα μάρμαρα, ούτε ένα χρόνο μετά, όταν έτρεξαν επίσης περιχαρείς, κουβαλώντας και την καημένη την «Αντιγόνη», στο κάλεσμα του εξωραϊσμού του φασισμού και της κατοχής.
Δεν παρατήρησαν καλά την κλεψιά και το έγκλημα πολέμου, όταν αναπαύθηκαν στις πλαστικές τους καρέκλες και επί πτωμάτων απόλαυσαν την παράσταση του ΘΟΚ.
Δεν παρατήρησαν καλά, καθισμένοι αναπαυτικά –«το κοινό παρακαλείται να φέρει μαζί του, εάν επιθυμεί, μαξιλαράκι καθίσματος», ανακοίνωνε ο Οργανισμός– και σίγουροι για τον εαυτό τους, τα συλημένα μάρμαρα του Γυμνασίου.
Δεν παρατήρησαν καλά, ανεμίζοντας τις ταυτότητες μες στα τουριστικά λεωφορεία, τις πληγές των μαρμάρων, ήταν απασχολημένοι με την χαζοχαρούμενη ατμόσφαιρα, με τον συμβιβασμό και τη διαδικασία αποδοχής του εγκλήματος.
Επίσης, λοιπόν, κατά παράβαση της ιστορίας, σύμφωνα με τον «Φιλελεύθερο», Ρώσος πωλητής διαφημίζει στο ebay μαρμάρινο κομμάτι δαπέδου, που όπως αναφέρεται είναι 2.500 χρόνων και προέρχεται από το Γυμνάσιο της αρχαίας Σαλαμίνας στα κατεχόμενα. Στην ανάρτηση προβάλλεται φωτογραφία από την αρχαία Σαλαμίνα και το μάρμαρο που πωλείται προς 85 δολάρια. Το Τμήμα Αρχαιοτήτων προέβη σε διαβήματα και το θέμα θα μελετηθεί. Όπως μελετήθηκε τότε, από Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, πρέσβεις, ηγέτες, Ελλαδίτες και Κύπριους ηθοποιούς, τον ΘΟΚ, το Εθνικό Θέατρο, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, τη Δικοινοτική Τεχνική Επιτροπή για τον Πολιτισμό –«ου γαρ εκπέλει φρονείν μέγα όστις δούλος εστι των πέλας».
Τώρα, όμως, «καλύτερα να λησμονήσουμε πάνω σε τούτα τα χαλίκια, δε φελά να μιλάμε, τη γνώμη των δυνατών ποιος θα μπορέσει να τη γυρίσει; Ποιος θα μπορέσει ν’ ακουστεί; Καθένας χωριστά ονειρεύεται και δεν ακούει τον βραχνά των άλλων».
Δεν παρατήρησαν καλά, τόσοι άνθρωποι του πολιτισμού, το βαρύ φορτίο του Γυμνασίου, του Θεάτρου, της κατεχόμενης αρχαίας Σαλαμίνας. «Όι, μάνα μου, εμείς εν είδαμεν τίποτε» θα λένε μεταξύ τους, στα μεγάλα γραφεία, στα ψηλά κτήρια, στις επίχρυσες τραπεζαρίες τους. Ή είδαν και σφύριξαν αδιάφορα, όπως σφυρίζουν όλα αυτά τα χρόνια της τουρκοκρατίας. Ήταν απασχολημένοι, φαίνεται, με κάποια περιρρέουσα ατμόσφαιρα, που υποβοηθούσαν κι οι «προβολείς» του… ευγενέστατου κατοχικού στρατού. Τώρα πωλούνται τα μάρμαρα, με πάσα επισημότητα: