Διαβήτης, νεφρά, όραση, καρδιά, χοληστερίνη, ίσως κι άλλα.
Ποτέ στ’ αλήθεια δε θυμόταν να απαριθμήσει στους γιατρούς, κάθε φορά που τον ρωτούσαν, όλα τα φάρμακα που έπαιρνε καθημερινά, ήταν τόσα πολλά.
Τα τελευταία χρόνια, στους γιατρούς τον έτρεχε η γυναίκα του.
Μια μέρα, τον έφερε και στο νοσοκομείο. Του ζήτησε να καθίσει σε ένα προκαθορισμένο σημείο για να τον βρει εύκολα, κι αυτή συνέχισε την προσπάθεια αναζήτησης χώρου στάθμευσης για το αυτοκίνητό τους. Πολύς ο κόσμος που μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία κάθε μέρα, δε βρίσκεις εύκολα να παρκάρεις κοντά. Αν μάλιστα μεταφέρεις άρρωστο, ή ηλικιωμένο άνθρωπο, το πράγμα ζορίζει.
Τη μέρα που η κυρία Στέλλα έφερε το Γιάννη της στο νοσοκομείο, γινόταν χαμός. Καλός ο καιρός, πολλά τα ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία, μεσημεριανό διάλειμμα είχαν οι εργαζόμενοι, γινόταν χα-μός! Και ξαφνικά, μέσα σ’ αυτό το πολύβουο μελίσσι, ακούω μια γυναικεία φωνή να φωνάζει ανήσυχα το όνομά μου. «Κώστα, Κώστα, μήπως είδες το Γιάννη μου»; Δεν τον είχα δει, έψαξα να τον βρω μέσα από τον υπολογιστή, αλώνισα τους διαδρόμους του νοσοκομείου, τελικά τον βρήκα.. Μεγάλη η ανακούφισή και η χαρά της. Μεγάλη η αγάπη της, αλλά κι ο σεβασμός στο Γιάννη της, που τον έδειχνε με κάθε τρόπο και το καταλάβαιναν αυτό ακόμα κι οι πέτρες…
Με τον κυρ Γιάννη συναντηθήκαμε ξανά μετά από μήνες. Πάλι στο νοσοκομείο. Δεν είχε έρθει μαζί του η κυρά Στέλλα εκείνη τη μέρα. «Σ’ αγαπάει πολύ η γυναίκα σου κυρ Γιάννη», του είπα. Αν και το ήξερε, έλαμψαν τα μάτια του από χαρά! «Την έκλεψα Κώστα! Την αγαπούσα και την έκλεψα!», μου είπε περήφανα. «Ήταν 16 χρονών όταν την έκλεψα. Πήρα μια σκάλα, πήρα και τον κουμπάρο μας κι ένα βράδυ πήγα στο σπίτι της και την πήρα! Ένα μήνα την είχα στο δικό μου σπίτι χωρίς να την πειράξω. Έναν μήνα, Κώστα! Πρώτα την παντρεύτηκα στην εκκλησία με παπά και με κουμπάρο και μετά την πείραξα», ανέφερε, ενθυμούμενος τα παλιά με μια απέραντη γλύκα στο πρόσωπό του.
«Περάσαμε πολλά, Κώστα. Χάσαμε και παιδί σε τροχαίο. Όλα μαζί τα περάσαμε. Είτε στην Ελλάδα που πήγαμε πολλές φορές, είτε στην Αυστραλία, όλα, καλά και κακά, όλα μαζί τα περάσαμε. Σπάνια να μαλώσουμε καμιά φορά, σα ζευγάρι. Είμαστε παντρεμένοι 60 χρόνια», συμπλήρωσε.
Εγώ αυτά τα ηλικιωμένα ζευγάρια Ελλήνων μεταναστών τα ζηλεύω. Κυρίως όμως τα θαυμάζω. Τόση έγνοια, τόση τρυφερότητα, τόση αγάπη ο ένας για τον άλλο, μετά από 60 ολόκληρα χρόνια συνύπαρξης! Υπάρχουν αυτά; Μπορούν να γίνουν αυτά στις μέρες μας; Αναρωτιέμαι ώρες ώρες… Άλλες εποχές, άλλη πάστα ανθρώπων και σχέσεων, απαντώ στον εαυτό μου.
Στεναχωρήθηκα. Στεναχωρήθηκα πολύ προχτές, όταν έφτασα στις αγγελίες θανάτου, ξεφυλλίζοντας την εφημερίδα.