Εξ αφορμής του συλλαλητηρίου της 20ής Φεβρουαρίου
«Στ’ αμφιθέατρο σε ψάχνω,
στους διαδρόμους και τους δρόμους,
και ζητώ πληροφορίες και υλικό,
να φωτίσω τις αιτίες που μ’ αφήνουνε μισό».
Και αφού δόθηκε μια ωραία απάντηση στην αστυνομική βία, μα και σε όσους την υποστήριξαν με αβάσταχτη ελαφρότητα, ήρθε η ώρα να κάνουμε και μια πολιτική συζήτηση, πράγμα που στην Κύπρο αποφεύγεται ή κρύβεται πίσω από συνθήματα, κομματικούς πατριωτισμούς, ιδεολογικές εμμονές, αλαζονικές τοποθετήσεις –«η βία είναι η μαμή της ιστορίας».
Αναντίλεκτα και εκ των πραγμάτων, η 20ή Φεβρουαρίου είναι μια ιστορική μέρα. Στους δρόμους της Λευκωσίας, πραγματοποιήθηκε η μεγαλύτερη διαδήλωση/συλλαλητήριο των τελευταίων χρόνων, μετά τη 12η Ιουλίου 2011 (Μαρί) και την 28η Αυγούστου 2018 (εκπαιδευτικές οργανώσεις).
Άνθρωποι πολλών πολιτικών πεποιθήσεων, κατέβηκαν στη Λεωφόρο Στασίνου, αφενός για να εκφράσουν την απέχθειά τους σε μια διεφθαρμένη κυβέρνηση και αφετέρου για να διαμαρτυρηθούν για την αστυνομική βία της 13ης Φεβρουαρίου, για την οποία, όπως απεδείχθη, ευθύνη έχει η Αστυνομία και οι άνωθεν εντολές.
Εν πάση περιπτώσει, όπως είδαμε και από κοντά, το πλήθος ήταν ετερογενές, κάτι που δεν είναι a priori κακό. Στον δρόμο συμπορεύτηκαν αναρχικοί, αριστεροί, κομμουνιστές, ακελικοί, ομονοιάτες, αποελίστες, νεοφιλελεύθεροι, πληγωμένοι συναγερμικοί, πατριώτες, απάτριδες, διανοούμενοι, εργάτες, υποψήφιοι, καλλιτέχνες, πολίτες πολλών κατηγοριών που ήθελαν να ξεσπάσουν για μια σειρά από ζητήματα –κάποιοι (υποψήφιοι μάλλον) ήθελαν απλώς να βγάλουν φωτογραφίες, μα συμβαίνουν αυτά.
Στο διά ταύτα, εξαιτίας της νηπιακού επιπέδου πολιτικής εξέλιξης της κυπριακής κοινωνίας –ακόμα μαλώνουμε για τον Γρίβα και τον Μακάριο μέσα στην τουρκοκρατία– επικρατεί μια παρεξήγηση όσον αφορά τους όρους, τις ιδεολογίες, τις ταυτότητες είτε από όσους τις οικειοποιούνται κι είτε από όσους εναντιώνονται σε αυτές –οι δεύτεροι θαρρούν πως βρισκόμαστε στον ψυχρό πόλεμο και οι πρώτοι κάπου στην Ελβετία. Για να προχωρήσει μια κοινωνία και μια μάζα να μπορεί να μετατραπεί σε κίνημα, πρέπει να γίνουν κάποια ξεκαθαρίσματα, που δεν έγιναν ποτέ. Δεν έγιναν ποτέ, αφενός γιατί το ΑΚΕΛ διατηρούσε μονοπώλιο στην Αριστερά κι όποιος προσπαθούσε να σηκώσει κεφάλι, δεχόταν βαρύ τον πέλεκυ (βλ. ανασύσταση ΚΚΚ, 1975-1977) και αφετέρου γιατί ο ευρύτερος χώρος δεν χώνεψε ποτέ ότι η κριτική σε μια κυβέρνηση της δεξιάς, δεν μπορεί να αγνοεί την εγκληματική συμπεριφορά του ΑΚΕΛ –εσχάτως κάτι καταλαβαίνουν μερικές ομάδες, αλλά όχι οι κυρίαρχες.
Και δεν θέλησε να το χωνέψει ποτέ, γιατί στην απουσία οράματος, διανόησης, τρίτου δρόμου, προσκολλήθηκε πότε στο συναγερμικό ΑΚΕΛ και πότε στον ακελικό ΔΗΣΥ, ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με το Κυπριακό. Το ξεκαθάρισμα, λοιπόν, που θα μπορούσε να εμπνεύσει ολόκληρη την κυπριακή κοινωνία δεν είναι άλλο από το ξεκαθάρισμα στο Κυπριακό. Δεν μπορεί ένας χώρος αντιφασιστικός να αγνοεί επιδεικτικά την Τουρκία και την κατοχή και να προτάσσει αιωρούμενα έναν «διακοινοτικό ταξικό αγώνα» -ενάντια σε ποιον; Δεν μπορεί ένας χώρος αντεξουσιαστικός να τηρεί ομερτά για τα κακώς κείμενα του ΑΚΕΛ, που μέχρι το 2017 ήταν το μεγαλύτερο στήριγμα του Αναστασιάδη, στην προσπάθεια απαλλαγής του ιμπεριαλισμού από τα εγκλήματά του. Δεν μπορεί ένας χώρος αντισυστημικός να διαχωρίζει την αστυνομική βία σε καλή και κακή –κάποιοι γράφουν ότι το 2011 στήριξαν τον Χριστόφια για να μη γίνει εμφύλιος– και να δέχεται να συμπορευτεί με το πολιτικό κατεστημένο, με ένα ΑΚΕΛ που εξέλεξε τον Αναστασιάδη και το 2013 και το 2018. Δεν μπορεί ένας τέτοιος χώρος, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, να αποδέχεται τη διάλυση του τελευταίου στηρίγματος του λαού απέναντι στον καπιταλισμό, τον ιμπεριαλισμό, την τουρκοκρατία: Την ταυτότητά του.
Δυστυχώς, όμως, τους ανθρώπους που πραγματικά νοιάζονται για τη διαφθορά, το σαθρό σύστημα, τη διαπλοκή, τον αυταρχισμό, τη σκλαβιά, την αδικία, την καταστροφή του περιβάλλοντος, την κατοχή, τον φασισμό, τον πλούτο της ελίτ και το διακομματικό περιπαίξιμο, παρασύρουν όσοι επηρεάζουν την ημερήσια διάταξη σε αυτό τον χώρο. Εκείνοι που αξιώνουν ρόλο ηγετίσκων, που δεν θα είχαν πρόβλημα να παραμείνει στην εξουσία ο Αναστασιάδης, αν ήταν ο Αναστασιάδης του 2004. Εκείνοι που διαχέονται στη δεξιά και την αριστερά, αναλόγως των περιστάσεων και των συνομιλιών και δεν αισθάνονται υπόλογοι ούτε σε όσους αποκαλούν συντρόφους. Εκείνοι που απολαμβάνουν θέσεις σε πανεπιστήμια, καλλιτεχνικούς οργανισμούς, κόμματα, ΜΚΟ, μια νεόπλουτη ζωή που οφείλεται σε λυκοφιλίες πότε με τον ΔΗΣΥ πότε με το ΑΚΕΛ, μα πάντα με το σύστημα. Να λοιπόν, ποιο ξεκαθάρισμα πρέπει να γίνει, προκειμένου να συζητήσουμε για έναν πραγματικά αντισυστημικό χώρο, που δεν θα αποδέχεται τους δικτατορίσκους, οι οποίοι θα έδιναν και τα ρέστα για ένα νέο φασιστικό απαρτχάιντ στην Κύπρο, συνένοχοι της ατέρμονης και διαρκούς από το 1960, διεφθαρμένης διακυβέρνησης.
Προς το παρόν, «ελευθερία ανάπηρη πάλι σου τάζουν».