Πέτρος Γιάλλουρος: «Ξεψύχησε αγκαλιά με την ελληνική Σημαία»
Ο Πετράκης Γιάλλουρος γεννήθηκε στο κατεχόμενο Ριζοκάρπασο της επαρχίας Αμμοχώστου, στις 29 Αυγούστου 1938
Γονείς του ήταν ο Ζαχαρίας και η Αννεζού Γιάλλουρου.
Είχε πέντε αδέλφια: Τον Λευτέρη, τη Μαρία, την Καίτη, τον Νίκο και τον Γιάννη.
Ψηλός, λεπτός, με σγουρά ξανθά μαλλιά και καταγάλανα μάτια, πάντα πρώτος στα μαθήματά του, σημαιοφόρος του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου και ηγετική μορφή των αγωνιζόμενων μαθητών.
«Λόγος του και κουβέντα του» αφηγείται η μάνα του «ήταν πάντα η Ελλάδα. Καημός του και πόθος, όνειρο και τραγούδι του, η Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα. Να αγωνιζόμαστε πρέπει, μάνα, να αγωνιζόμαστε για την Κύπρο μας».
Η αγάπη του Πετράκη Γιάλλουρου για την πατρίδα φαίνεται από τα γραπτά κείμενα που έστελνε στον πατέρα του:
«Δεν συμφωνώ, αγαπητέ μου πατέρα, στο ότι ένας άνθρωπος πρέπει πρώτα να κοιτάξει για τον εαυτό του και ύστερα για την πατρίδα του. Τότε αυτός καταντά άκρως εγωιστής, τομαριστής και μπορώ να πω αναίσθητος. Διότι, όταν δεν κυριαρχεί μέσα του το αίσθημα της φιλοπατρίας, το ευγενέστερο των αισθημάτων, δεν είναι δυνατό να κυριαρχεί κανένα άλλο ευγενές αίσθημα… Εξ άλλου, αγαπητέ μου πατέρα, η ορμή του ανθρώπου προς την ύλη, δηλαδή τον πλούτο και την καλοπέραση και η ικανοποίηση τούτη δεν προσφέρει την πραγματική ευτυχία του ανθρώπου. Την απόλυτη ευτυχία προσφέρει στους ανθρώπους και ιδίως όταν είναι Έλληνες η ορμή προς τα ανώτερα ιδανικά, την αγάπη προς την Πατρίδα και τον πόθο ακόμη και να θυσιαστεί για την ελευθερία της που είναι και δική του ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια». (Δημήτρη Λεβέντη., «Η ζωή και ο θάνατος του Πέτρου Γιάλλουρου», σελ. 28).
Τον Αύγουστο του 1955, και ενώ ο ίδιος ήταν ηγετικό στέλεχος της Άλκιμου Νεολαίας Ε.Ο.Κ.Α. (Α.Ν.Ε), συμμετείχε στη μαθητική εκδρομή-προσκύνημα του σχολείου του στην Ελλάδα. Είναι ο Σημαιοφόρος με τη στολή και το πηλήκιο του Γυμνασίου του που κρατά τη Γαλανόλευκη κατά την τελετή κατάθεσης στεφάνου στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου, στις 20 Αυγούστου 1955.
Δέος διαπέρασε τον Πετράκη Γιάλλουρο την πρώτη φορά που αξιώθηκε να πατήσει το πόδι του στη μητέρα Πατρίδα. Η αποστολή έμεινε στο Γυμνάσιο Αμαρουσίου, μαζί με άλλους μαθητές από τη Λάπηθο, την Πόλη Χρυσοχούς και την Πάφο, μεταξύ των οποίων ήταν και ο μετέπειτα ήρωας της αγχόνης, Ευαγόρας Παλληκαρίδης.
Γράφει στον πατέρα του: «Μόλις πάτησα το Άγιο χώμα της Ελλάδος, μία βαθειά συγκίνησις με κατακυρίευσε και δάκρυα ανέβηκαν στα μάτια μου, αφ’ ενός λόγω του ότι πατούσα στην Ελεύθερη Πατρίδα, αφ’ ετέρου διότι σκέφτηκα ότι η ιδιαιτέρα μας πατρίς Κύπρος έμενε υπόδουλη κάτω από τον βαρύ ζυγό των Άγγλων, ενώ έπρεπε να είναι κι αυτή ένα κομμάτι της Ελεύθερης Ελλάδος …» (στο ίδιο, σελ. 28).
Επιστρέφοντας από την Ελλάδα αναλαμβάνει υπεύθυνος των μαθητικών ομάδων του σχολείου του. Καθήκοντά του ήταν η οργάνωση των μαθητών, η απόκρυψη και διακίνηση οπλισμού, η γραφή και διδασκαλία τραγουδιών αγωνιστικού περιεχομένου, η διανομή φυλλαδίων, η μεταφορά της αλληλογραφίας και η οργάνωση μαχητικών μαθητικών διαδηλώσεων. Στην ουσία όλα αυτά ήταν τα πρώτα του βήματα, για να ενταχθεί στο αντάρτικο. Για τις δραστηριότητές του αυτές είχε για τα καλά μπει στο στόχαστρο των αποικιοκρατών.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1956, οι μαθητές του Σχολείου του βγήκαν ξανά στους δρόμους και συγκρούστηκαν με τον στρατό. Η αποικιακή «κυβέρνηση» διέταξε το κλείσιμό του. Την επόμενη μέρα, πολυάριθμη δύναμη μαθητών του Γυμνασίου και του Εμπορικού Λυκείου Αμμοχώστου συγκεντρώθηκαν στην οδό Ερμού και οργάνωσαν μεγάλη μαχητική διαδήλωση. Κατά τη διάρκειά της έστησαν οδοφράγματα και λιθοβολούσαν τους Άγγλους στρατιώτες, οι οποίοι ανταπέδωσαν με πραγματικά πυρά.
Καθώς οι άοπλοι μαθητές άρχισαν να οπισθοχωρούν μπροστά στα πραγματικά πυρά του κατακτητή, Άγγλος υπαξιωματικός στόχευσε και πυροβόλησε στην καρδιά τον σημαιοφόρο, τον μαθητή που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή κάθε διαδήλωσης, κρατώντας την ελληνική σημαία ψηλά, όντας η ψυχή των αγωνιζόμενων μαθητών. Ο Πετράκης Γιάλλουρος πληγωμένος στην καρδιά από σφαίρα, έκανε όσα βήματα μπορούσε μπροστά πριν εισέλθει αγκαλιά με την ελληνική σημαία στο πάνθεον των Ηρώων. Ήταν ο πρώτος μαθητής που πότιζε με το άλκιμο αίμα του το δένδρο της πανώριας Λευτεριάς, στον αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α..
Η εφημερίδα «Φιλελεύθερος» της ίδιας ημέρας έγραφε: «O άριστος των μαθητών της Αμμοχώστου επυροβολήθη χθες και εφονεύθη υπό δυνάμεων ασφαλείας, κατά την διάρκεια διαδηλώσεων. Προτού φτερουγήσει στους ουρανούς φώναξε με όση δύναμη του είχε απομείνει: “ΖΗΤΩ Η ΕΝΩΣΙΣ”. Η κηδεία του φονευθέντος μαθητού εγένετο αυθημερόν εις Ριζοκάρπασον…».
Να πώς περιγράφει την ταφή του Ήρωα ο συμμαθητής του Δημήτρης Λεβέντης: «Είχε βραδιάσει, όταν φτάσαμε. Τον θάψαμε την ώρα που θέλησε η βροχή να ραντίσει το σώμα του με το νερό της αιωνιότητας. Με τη νεκρώσιμη ακολουθία στο φως των κεριών και με τον συνταρακτικό λόγο του Γιάννη Αναγνωστόπουλου συνοδεύσαμε τη βροχή και ανεβήκαμε ψηλά, για να πλησιάσουμε τα μέρη, όπου πήγε ο Πέτρος, για να σμίξει με τους Αθάνατους του Ελληνισμού».
- Αναπλ. Καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού – a.avgoustis@hotmail.com