Αντί να Απαιτούμε Επί των Προκλήσεων, Συζητάμε Επί των Απαιτήσεων
Για δεκαετίες τώρα, οι Τούρκοι και οι Βρετανοί προχωρούν μεθοδικά στην εφαρμογή των σχεδιασμών τους στην Κύπρο, ακολουθώντας την τακτική των Προκλήσεων και των Απαιτήσεων.
Κάνουν δηλαδή ένα βήμα μπροστά (Πρόκληση) και ταυτόχρονα απειλούν πως θα κάνουν και δεύτερο (Απαίτηση).
Εμείς, χωρίς πλάνο και στρατηγική, κάνουμε συνεχώς το ίδιο λάθος:
Απλά διαμαρτυρόμαστε για το βήμα που έγινε και προστρέχουμε σε διαπραγματεύσεις ΜΟΝΟ για το επαπειλούμενο, δεύτερο βήμα. Στο τραπέζι δηλαδή των συνομιλιών, το θέμα είναι να μην γίνει το επόμενο βήμα. Για τη μόλις πρόσφατη Πρόκληση, ούτε λόγος. Για το «τετελεσμένο» παίρνουμε απλά ένα ψήφισμα ή μίαν ανακοίνωση που ικανοποιεί τα αυτιά όλων στο εσωτερικό.
Αυτό ακριβώς συμβαίνει και τώρα. Θα πάμε λένε σε Πενταμερή (απούσας της εκλιπούσας) για να ανακόψουμε την πορεία προς τα Δύο Κράτη (Απαίτηση) και να θέσουμε όρους για το αεροδρόμιο της Τύμπου (Απαίτηση). ‘Ο,τι έγινε εν τω μεταξύ (Προκλήσεις), ούτε λόγος. Καμία διεκδίκηση.
Και μόνο η αναφορά στις νέες Απαιτήσεις, σημαίνει πως τις βάζουμε στην ατζέντα. Επιπλέον, δείχνουμε πως παλεύουμε μην χάσουμε την «καλή λύση» που συζητούσαμε μέχρι σήμερα (αυτή που δίνει 4 ψήφους σε κάθε Τ/Κ και μία στους Ε/Κ). Προσπερνούμε επίσης την ουσία της συνάντησης που είναι η εξαφάνιση της Κυπριακής Δημοκρατίας (ο Γκουτέρες την αποκαλεί και επίσημα πλέον, Ελληνοκυπριακή Αρχή).
Δεν πρέπει να πάμε σε καμιά Πενταμερή!
Οι προϋποθέσεις μας για διαπραγματεύσεις, πρέπει να είναι (για αρχή):
Σύγκληση Τετραμερούς Διάσκεψης (όπως την ορίζει το Ψήφισμα 186 του ΣΑ του ΟΗΕ) και αφού ΠΡΩΤΑ γίνουν τα ακόλουθα:
- η επιστροφή της Αμμοχώστου,
- η αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Τουρκία (ως υπό ένταξη χώρα στην ΕΕ),
- ο καθορισμός ΑΟΖ μεταξύ Τουρκίας και Κυπριακής Δημοκρατίας!
Ακόμη και αυτή καθαυτή η εκπροσώπηση των Τ/Κ, σε κάθε μορφή διαπραγμάτευσης, πρέπει επίσης να καταγγελθεί. Η εκλογή Τατάρ καθορίστηκε από τις ψήφους των εποίκων και μέσα σε περιβάλλον απειλών και παρεμβάσεων. Αυτά δεν τα λέμε εμείς, αλλά ο Ακκιντζί και οι Τ/Κ που βγήκαν στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι. Δεν μπορεί δηλαδή, να μας αρνηθούν αυτή την καταγγελία με το σκεπτικό πως είναι δικό μας εφεύρημα για να χαλάσουμε το «καλό κλίμα». Η ίδια η κοινότητα το καταγγέλλει και ‘μεις την «πουλήσαμε» στους «γκρίζους λύκους»! Μέχρι πότε θα ανεχόμαστε τα εγκλήματα της Τουρκίας; Πως μπορεί η παρανομία να αποτελέσει το θεμέλιο της λύσης; Τι στο καλό «κοινό κράτος» θα κάνουμε, όταν ο «Συμπρόεδρος» θα είναι ο εκλεκτός των παράνομων εποίκων και όχι «των συμπατριωτών μας Τουρκοκυπρίων»; (όπως λανθασμένα αποκάλεσε τον Τατάρ ο Πρόεδρος Αναστασιάδης)
Πρέπει επιτέλους να ορθώσουμε ανάστημα!
Είμαστε Κράτος Μέλος της ΕΕ. Για κάποιους, η ΕΕ ίσως να θεωρείται «Πολιτικός Νάνος», αλλά κανείς δεν αμφισβητεί πως είναι «Νομικός Γίγαντας»! Το Ευρωπαϊκό κεκτημένο μπορεί να μας θωρακίσει ποικιλοτρόπως. Τόσο σε επίπεδο Πολιτών και διεκδίκησης των Ατομικών Ελευθεριών μέσα σε ένα Κράτος Δικαίου, όσο και Νομικά αλλά και Πολιτικά. Για παράδειγμα, μας υποχρέωσε να ενοποιήσουμε τους εκλογικούς καταλόγους. Μας υποχρέωσε να εφαρμόσουμε την Αρχή «Ένας Άνθρωπος, Μια Ψήφος»! Μας επέβαλε τη Δημοκρατία, αφού πρώτα μας δέχτηκε στους κόλπους της ως «Κυπριακή Δημοκρατία, στο σύνολο του εδάφους της και επί του συνόλου της κοινωνίας της»! Αυτό δεν λέει τίποτα σε κανένα;
Ένα επιπλέον ισχυρό χαρτί, είναι η ένταξη της Κύπρου στους Στρατηγικούς Σχεδιασμούς (όχι απλά οικονομικούς ή εμπορικούς) ισχυρών δυνάμεων της περιοχής, όπως Ισραήλ και Αίγυπτος. Η Γαλλία επίσης, δείχνει έμπρακτα τη διάθεση να προστατεύσει τα συμφέροντα της στην περιοχή, ενώ στο χέρι μας είναι η ενεργοποίηση του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.
Χρειαζόμαστε αλλαγή Πολιτικής Ηγεσίας, χρειαζόμαστε Στοχοθέτηση και Πλάνο!
Όλα τα άλλα, περί καλής προετοιμασίας πριν την Πενταμερή, είναι ανούσιες αναλύσεις απλά για να έχουμε κάτι να λέμε, καθώς οι Βρετανοί θα οδηγούν την Κυπριακή Δημοκρατία στην αγχόνη!