Διερχόμαστε μια δύσκολη αν όχι επικίνδυνη εποχή.
Την οποία καθιστά ακόμη περισσότερο δύσκολη η σημερινή πανδημία που μας ταλανίζει.
Η εποχή είναι δύσκολη για τον πλανήτη, ξεχωριστά δύσκολη για μερικές περιοχές του, ξεχωριστά δύσκολη για ορισμένες χώρες. Αν και η Ελλάδα και η Κύπρος δεν βρίσκονται στις πιο δυσπραγούσες περιοχές του πλανήτη, εντούτοις ως χώρες είναι από αυτές με τα μεγαλύτερα προβλήματα. Από τη μια έχουν ένα γείτονα που εποφθαλμιά το φυσικό τους πλούτο, απειλεί την εδαφική τους ακεραιότητα και την εθνική τους κυριαρχία και από την άλλη η ίδια η διαχείριση των προβλημάτων τους από την πολιτική τους ηγεσία είναι κάτι περισσότερο από ελλειμματική, ανεπαρκής και απογοητευτική. Στην ανεπάρκεια προστίθεται και η διαφθορά οπότε υπάρχει ένα εκρηκτικό μείγμα που καθιστά τη διακυβέρνηση τους επικίνδυνη. Το φαινόμενο είναι διαχρονικό για τις τελευταίες δεκαετίες και αν υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Κάπως έτσι άλλωστε οδηγήθηκαν και οι δύο χώρες στην οικονομική χρεοκοπία, σε αποδυνάμωση των θεσμών και του παραγωγικού τους ιστού και στην αποκάλυψη των κοινωνικών ανισοτήτων που κρύβονταν προηγουμένως από μια ψευδεπίγραφη ανάπτυξη. Χρεοκοπία που δεν ήταν άλλωστε μόνο οικονομική αλλά και πολιτική , πολιτισμική, ηθική, πνευματική, αξιακή και ταυτοτική.
Θα περίμενε κανείς μια αλλαγή πολιτικής και νοοτροπίας μετά από όλα αυτά. Ένα νέο ξεκίνημα διαφορετικό, με ένα διαφορετικό παραγωγικό ιστό. Κάτι τέτοιο δεν συνέβηκε ούτε και συμβαίνει. Στην οικονομία για παράδειγμα με την τέταρτη βιομηχανική-τεχνολογική επανάσταση και με το επιστημονικό προσωπικό που διαθέτουν Ελλάδα και Κύπρος και εντός και εκτός συνόρων θα μπορούσαν να γίνουν θεαματικές αλλαγές στον τομέα αυτό και ειδικά στο μοντέλο ανάπτυξης. Αλλά Ελλάδα και Κύπρος επιμένουν στη μονοκαλλιέργεια του τουρισμού. Ο Μητσοτάκης βλέπει την ανάπτυξη στο τουριστικό σύμπλεγμα του Ελληνικού-καζίνο, μαρίνα, ξενοδοχεία κ.λπ.-και ο Αναστασιάδης στο καζίνο και τους πύργους της Λεμεσού. Η περιβαλλοντική καταστροφή ανυπολόγιστη. Η δε πανδημία ανέδειξε τις αδυναμίες του μοντέλου.
Θα περίμενε κανείς μια αλλαγή στον αξιακό κώδικα της πολιτικής ζωής. Όχι μόνο αλλαγή δεν έγινε αλλά η διαφθορά έφτασε σε νέα ύψη. Κι αντί να κυνηγάνε τους υπεύθυνους αυτής της κατάντιας, στην Ελλάδα καταργούν νομοθετικά την εισαγγελέα διαφθοράς και στην Κύπρο κυνηγάνε τον Γενικό Ελεγκτή.
Θα περίμενε κανείς να υπάρξει μιας μορφής επανάσταση στον πολιτισμό και την παιδεία. Να αντλήσουμε από τους αιώνες του πολιτισμού μας για να κάνουμε βήματα μπροστά. Όχι, τίποτε δεν έγινε, εξακολουθεί η ίδια μιζέρια.
Θα περίμενε κανείς εμβάθυνση της πολιτικής δημοκρατίας και σταδιακά τη δόμηση μιας κοινωνικής δημοκρατίας. Αντ΄αυτού οι κοινωνικές ανισότητες αυξάνονται με τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφαρμόζεται και η δημοκρατία μας κυριαρχείται από ολιγαρχικές τάσεις και αυταρχισμό.
Είναι πολλά τα δεινά. Χρειαζόμαστε μια αναγεννητική στρατηγική επιβίωσης. Μια στρατηγική που να μας επιτρέψει να εξέλθουμε από την πολιτική, την πολιτισμική και την ηθική παρακμή. Χρειαζόμαστε ένα ριζικό αναπροσανατολισμό που θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε μια δίκαιη κοινωνία ισοπολιτείας.
Αν το καταφέρναμε αυτό θα είχαμε ένα κράτος και μια κοινωνία που θα αντιμετώπιζαν και την τουρκική απειλή, τον τουρκικό επεκτατικό νέο-οθωμανισμό, με καλύτερους όρους.
Υ.Γ. ΠΟΛ ΣΑΡΜΠΑΝΗΣ
Έφυγε από τη ζωή μια από τις πιο εμβληματικές πολιτικές προσωπικότητες του ελληνοαμερικανικού ελληνισμού αλλά και του ελληνισμού γενικότερα, ο πρώην γερουσιαστής Πολ Σαρμπάνης.
Μαζί με τον βουλευτή Τζον Μπραδήμα, ο οποίος από την πλευρά του υπήρξε αναπληρωτής ηγέτης των Δημοκρατικών στη Βουλή, τον γερουσιαστή Πολ Τσόγκα και τον πρώην κυβερνήτη της Μασαχουσέτης και προεδρικό υποψήφιο το 1988, τον Μάικ Δουκάκη, ήταν οι πιο εμβληματικές πολιτικές προσωπικότητες του Ελληνισμού της Αμερικής.
Με μεγάλη πολιτική επιρροή στη Γερουσία και στο Δημοκρατικό Κόμμα, με πρόσβαση στο Λευκό Οίκο, υπερασπίστηκε σθεναρά τα ελληνικά θέματα στην Ουάσινγκτον και ήταν συνομιλητής των πρωθυπουργών της Ελλάδας και άλλων πολιτικών καθώς και των Κυπρίων Προέδρων και πολιτικών.
Είχα την τιμή να τον γνωρίσω και να συζητήσω μαζί του στα συνέδρια που οργάνωνε για την Κύπρο η Παγκόσμια Συντονιστική Επιτροπή Κυπριακού Αγώνα (ΠΣΕΚΑ) στην Ουάσινγκτον. Άνθρωπος ευγενικός και καταδεκτικός άκουε πάντα με προσοχή τον συνομιλητή του και έδινε απλόχερα τη συμβουλή του για το πως να κινηθούμε για την καλύτερη δυνατή προβολή των ελληνικών θεμάτων στις ΗΠΑ. Στο πρόσωπο του αναγνώριζες τον άνθρωπο με τη βαθιά γνώση του αμερικανικού πολιτικού συστήματος, τον ώριμο πολιτικό και τον βαθιά στρατευμένο υπέρ των δικαίων της Ελλάδας και της Κύπρου.
Μνήμη του αιωνία.
- Πανεπιστημιακός, συγγραφέας της μυθιστορηματικής τριλογίας ΝΟΜΑΔΑΣ, Αθήνα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2017-2019 – E-mail stephanos.constantinides@gmail.com