Γεώργιος Αρέστης για το θέμα προσφυγής Ελληνοκυπρίων στην ψευδοεπιτροπή κατεχομένων

«Είμαι κάθετα εναντίον της προσφυγής (στην επιτροπή) και στη λεγόμενη επανεγκατάσταση στην Αμμόχωστο.

Αντιλαμβάνομαι την οργή και την απογοήτευση των συμπολιτών μου, αλλά η οργή δεν πρέπει να μας οδηγήσει σε ενέργειες οι οποίες θα αποτελέσουν την ταφόπλακα της επιστροφής της Αμμοχώστου.

Το θέμα έχει δύο πτυχές. Μία νομική και μία πολιτική. Η νομική πτυχή αγγίζει τα θέματα και τα προβλήματα της επιτροπής. Η επιτροπή έχει προβλήματα. Έχω εδώ επιστολή από Τούρκο δικηγόρο την οποία απέστειλε σε Ελληνοκύπριους. Τους επισημαίνει όλους τους δυνατούς κινδύνους. Ένας είναι ότι εκεί που δίδεται αποζημίωση, ισοδυναμεί με απαλλοτρίωση, χάνεις το δικαίωμά σου.

Θα επισημάνω και κάτι άλλο:

Είναι διακηρυγμένος στόχος της Τουρκίας ότι η Αμμόχωστος, η περίκλειστη πόλη τουλάχιστον, ανήκει στο ΕΒΚΑΦ. Και εκεί θα καταλήξει. Υπάρχει απόφαση του λεγόμενου επαρχιακού δικαστηρίου Αμμοχώστου, που λέει ότι το 95% των περιουσιών στην περίκλειστη πόλη ανήκει στο ΕΒΚΑΦ. Δηλαδή, και αν ακόμα κάποιος ξεπεράσει τα προβλήματα της επιτροπής, θα βρεθεί απέναντι στο ΕΒΚΑΦ. Όταν πάει και εγκατασταθεί τότε το ΕΒΚΑΦ θα κάνει εναντίον του μια αστική υπόθεση. Θα είναι το ΕΒΚΑΦ εναντίον του Ε/Κ ιδιοκτήτη. Και τότε Κύριος οίδε ποια θα είναι η απόφαση. Το πιο πιθανό είναι ότι θα είναι υπέρ του ΕΒΚΑΦ.

Αυτή η επιτροπή έγινε με βάση τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ώστε να έχει μια κατ΄ επίφαση αντικειμενικότητα. Όμως, για να εξαντλήσεις τα εσωτερικά ένδικα μέσα δεν αρκεί να πας στην επιτροπή. Εάν δεν είσαι ικανοποιημένος από την επιτροπή πρέπει να πας στο ανώτατο δικαστήριο του ψευδοκράτους. Δηλαδή, μπαίνεις στα εσωτερικά ένδικα μέσα της κατοχής, του λεγόμενου κρατιδίου. Και υπάρχει ένα άλλο θέμα εδώ το οποίο πρέπει να εξετάσουμε και να πολεμήσουμε ενδεχομένως. Αλλά, ας πούμε ότι ξεπερνούμε τα νομικά ζητήματα και κάποιος εγκαθίσταται. Τι αναμένει με την εγκατάσταση του εκεί; Ότι θα παραμείνει; Όχι, δεν θα παραμείνει. Θα σας πω το παράδειγμα της Καρπασίας. Το 1975 με τη συμφωνία της Τρίτης Βιέννης, συμφωνήθηκε μεταξύ Κληρίδη, Ντενκτάς και με την ευλογία του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, του Κουρτ Βάλντχαϊμ, ότι όλοι οι Τουρκοκύπριοι που ήταν στις ελεγχόμενες από το κράτος περιοχές θα πήγαιναν στο βορρά (αυτό ήταν το αντάλλαγμα που δώσαμε εμείς) και ότι όλοι οι εγκλωβισμένοι εκείνη τη στιγμή θα παρέμεναν με διασφάλιση των δικαιωμάτων τους, στην Παιδεία, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, στην ελευθερία διακίνησης κ.λπ. Ήταν 14.000 τότε. Σήμερα είναι κάποιες εκατοντάδες. Γιατί δηλαδή μια συμφωνία, που δεν θα γίνει μάλιστα υπό τις ευλογίες των Ηνωμένων Εθνών, θα τη σεβαστούν οι Τούρκοι;

Θα παν υπό τουρκική διοίκηση, θα έχουν να κάνουν με την τουρκική αστυνομία, για υπεράσπιση των δικαιωμάτων τους θα έχουν να κάνουν με τα δικαστήρια απ΄ εκεί, με τις πολεοδομικές αρχές για αξιοποίηση της περιουσίας τους.

Γίνεται επίκληση του ατομικού δικαιώματος. Αλλά επειδή το ατομικό δικαίωμα δεν είναι δικαίωμα στο κενό, θα σας διαβάσω κάτι από το προοίμιο του Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων:

“Η απόλαυση των δικαιωμάτων αυτών συνεπάγεται ευθύνες και καθήκοντα έναντι τόσο των τρίτων, όσο και της ανθρώπινης κοινότητας και των μελλοντικών γενεών”

Αυτός που θα αποφασίσει να πάει στην επιτροπή πρέπει να τα έχει υπόψη όλα αυτά και να σκεφτεί διπλά πριν το κάνει. Είναι εγωιστικό να ασκώ το δικό μου δικαίωμα και να εξουδετερώνω με αυτό τον τρόπο και τα ψηφίσματα των Ηνωμένων Εθνών. Γιατί αυτό είναι το πλέον σημαντικό».