Ο Γεώργιος Μπίζος έχει αφήσει ανεξίτηλα το στίγμα του και με έχει καθορίσει οριστικά και αμετάκλητα
Ο Γεώργιος Μπίζος, ο άνθρωπος που έβγαλε τον Ελληνισμό ασπροπρόσωπο, έφυγε αλλά παραμένει παράδειγμα προς μίμηση και ό, τι καλύτερο έχει να επιδείξει ο σύγχρονος Ελληνισμός.
Πάλεψε δίπλα στον πατέρα του τις αντιξοότητες, που πολλαπλασιάστηκαν από τις δυσκολίες που το τότε καθεστώς επέβαλλε και, ξεδιπλώνοντας σεμνά αλλά αποφασιστικά τη δυναμική του ιδιοσυγκρασία, αναμείχθηκε και, τελικά, πρωτοστάτησε στον ο αγώνα για την αποτίναξη του απάνθρωπου ζυγού του απαρχάϊντ που καταδυνάστευε τη δεύτερη πατρίδα του.
Αναδείχθηκε πρωτοστάτης και σύμβολο αυταπάρνησης, που τον οδήγησε μεν σε απότομα και επικίνδυνα μονοπάτια, αλλά και τον δικαίωσε.
Θα μπορούσε θαυμάσια να εξελιχθεί σε επιχειρηματία ή μεγαλέμπορο όπως τόσοι και τόσοι καταξιωμένοι συμπατριώτες μας της Ν. Αφρικής.
Θα μπορούσε να εξελιχθεί σε ιδιοκτήτη μεγάλων πολυκαταστημάτων ή/και αλυσίδων εστιατορίων, να επιδοθεί στις οικοδομικές επιχειρήσεις, υπηρετώντας την «τουβλομανία» που (απόλυτα κατανοητό) διακατέχει πολλούς από εμάς τους πρόσφυγες και μετανάστες.
Όμως, ο Γεώργιος Μπίζος δεν μαγεύτηκε, δεν δελεάστηκε, δεν παγιδεύτηκε.
Δεν υπέκυψε στον πειρασμό στον οποίο υποκύπτουν οι μικροί άνθρωποι προκειμένου να εξυπηρετήσουν μικροσυμφέροντα και ναρκισσισμούς.
Δεν υπέκυψε στην ευκολία της προσωπικής ευμάρειας.
Απέδειξε από την τρυφερή ηλικία των 13 ετών πως προοριζόταν για τα μεγάλα, τα υψηλά, τα δύσκολα.
Ο πατέρας του άλλωστε τον ήθελε γιατρό.
Ο Γεώργιος Μπίζος έμελλε να ακολουθήσει άλλα μονοπάτια, που του επιφύλασσαν χρόνια δίσεκτα, με διωγμούς, κατατρεγμούς, εμπόδια και τρικλοποδιές, ο αγώνας του όμως άρχισε να αποδίδει καρπούς μετά από πολλές δεκαετίες αναδεικνύοντάς τον Άξιο Έλληνα, Άξιο Νοτιοαφρικανό, Άξιο Άνθρωπο.
Μελετώντας την πορεία τόσο του Νέλσον Μαντέλα όσο και του επιστήθιου φίλου και συναγωνιστή του, του συμπατριώτη μας Γεωργίου Μπίζου, αναπόφευκτα συγκρίνουμε την ιστορική πορεία του αγώνα εκείνων με τους δικούς μας εθνικούς, πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες.
Διαπιστώνουμε πρώτα ότι ούτε ο Μαντέλα έχασε την ελπίδα και τον προσανατολισμό του, αλλά ούτε ο Έλληνας σύντροφος του σήκωσε τα χέρια.
Η απαράμιλλη οξυδέρκειά του, κατά κοινή παραδοχή όλων, έσωσε την ίδια τη ζωή του Νέλσον Μαντέλα που επρόκειτο να αναδειχθεί, μέσα από τη μακροχρόνια φυλάκισή του, σύμβολο, κατηχητής και καθοδηγητής ενός αγώνα άνισου.
Η συμβολή του ευφυούς Έλληνα αγωνιστή στην ιστορική πορεία της θετής του πατρίδας υπήρξε καθοριστική.
Ουσιαστικός στυλοβάτης του μεγάλου του συντρόφου κατά τα χρόνια της απομόνωσής του, κράτησε αναμμένη τη σπίθα της ελπίδας.
Τα χρόνια κύλησαν δύσκολα, αλλά απτόητος συνέχισε να μάχεται στην πρώτη γραμμή ώσπου ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Το φως άρχισε αργά αλλά σταθερά να διεισδύει στο μπουντρούμι του Μαντέλα.
Οι παράλληλες πορείες τους άντεξαν στον χρόνο.
Ομολογουμένως, η γνωριμία, η φιλία και η συνεργασία με τον Γεώργιο Μπίζο έχει αφήσει ανεξίτηλα το στίγμα της και με έχει καθορίσει οριστικά και αμετάκλητα.