Δημητρίου Παπαδίτσα Αναπόληση
Η παιδεία αποτελεί καθοριστικό παράγοντα στη διαμόρφωση του γνωσιολογικού φάσματος, των επαγγελματικών δεξιοτήτων και της εν γένει ανελίξεως του ανθρώπου.
- Δρ. Νίκος Ερρ. Ιωάννου *
Η ευαισθησία και οι ικανότητες του Διδασκάλου επηρεάζουν επίσης σημαντικά τη διαμόρφωση του χαρακτήρος και τον προσανατολισμό του μαθητού.
Τα πρώτα ζητούμενα αλλά και απαιτούμενα είναι η γνώση και η διάθεση προσφοράς εκ μέρους του πρώτου.
Η αναγνώριση, η παραδοχή και κατ’ ευχήν η μίμησις εκ μέρους του δεύτερου, ολοκληρώνουν το έργο.
Πέρασαν, αλήθεια, τόσα χρόνια, όσα της επίγειας ζωής του Χριστού, απ’ εκείνο το ανοιξιάτικο βράδυ λίγες μέρες μετά την Ανάσταση, που το αγωνιώδες κάλεσμα της συζύγου, με οδήγησε στο σπίτι του ποιητή-ιατρού Δημήτρη Παπαδίτσα.
Η εικόνα του θνήσκοντος Μεγάλου Φίλου που βρήκε την δύναμη χαμογελαστός να ζητήσει συγγνώμη για την «ταλαιπωρία» του, έτσι κι αλλιώς, εκ καθήκοντος προστρέξαντος, έχει μείνει ανεξίτηλη στη μνήμη μου.
Διάβαζα αυτές τις μέρες κάποια ποιήματα και συνάντησα τρεις στίχους του, που ξαναφώτησαν την υπέροχη μορφή.
Ήταν η οργή που κραύγαζε
κι ανέβαινε η πραότης
απέραντη απ’ το στήθος
Είχε πολλές αρετές και χαρίσματα, που έχουν μελετήσει και αναδείξει άξιοι ομότεχνοι και εκτιμητές του έργου του.
Ανακαλώντας στη μνήμη την Πατερική εικόνα του, αντικρύζω την Πραότητα η οποία ανέβλυζε ανά πάσα στιγμή.
Είχε δεχθεί πολλά πλήγματα και δοκιμασίες στη ζωή του αλλά ο εμπλουτισμένος με απέραντη καλωσύνη εσωτερικός του επεξεργαστής, τροποποιούσε τα κακά, καταργούσε τις παραφωνίες, παρήγαγε Αρμονίαν.
- Καρδιολόγος
22 Ιουνίου 2020