Προς μια γερμανική Ευρώπη;
Ποιες είναι οι συνέπειες των αµφιλεγοµένων σκληρών μέτρων που επιβάλλει η Γερµανία για το πολιτικό τοπίο της Ε.Ε.;
Πώς μπορεί να επιλυθεί η διαμάχη ανάμεσα στους αρχιτέκτονες της Ευρώπης και στους υποστηρικτές των παραδοσιακών μοντέλων εθνικής κυριαρχίας;
Και πώς μπορούν να συγκεραστούν οι κανόνες διαχείρισης της κρίσης µε τις αρχές της δημοκρατίας σε µια Ε.Ε., της οποίας η σταθερότητα βρίσκεται εδώ και μερικά χρόνια σε κίνδυνο;
Η γερμανική αρετολογική προσπάθεια σωτηρίας της Ε.Ε., η οποία αντικειμενοποιεί το γερμανικό ηθικισμό, για να επιτύχει μετά βεβαιότητας την δικαίωση αποτελεί την αιχμή του δόρατος της νέας γερμανικής πολιτικής επίλυσης της κρίσης στην ευρωζώνη, πλην όμως, η πολιτική αυτή εμπεριέχει πολλά ρίσκα για τη Γερμανία.
Το βασικό λάθος της γερμανικής πολιτικής της λιτότητας δεν έγκειται στο ότι ορίζει μονομερώς και εθνικώς το ευρωπαϊκό γενικό καλό αλλά, κυρίως, στην υπεροψία να ορίζει το εθνικό συμφέρον των άλλων ευρωπαϊκών κρατών. Και όχι μόνο σε ό,τι αφορά τη δημοσιονομική κρίση και την κρίση του ευρώ, αλλά και σε άλλα πεδία – από την οικολογία έως την πυρηνική ενέργεια και την τρέχουσα υγειονομική πολιτική – οι Γερμανοί βλέπουν εαυτούς στο ρόλο της υπευθυνότητας.
Έχουν την αίσθηση ότι περιβάλλονται από έθνη τσαπατσούληδων και χασομέρηδων. Οι Ισπανοί και οι Ιταλοί, οι Έλληνες και οι Πορτογάλοι μπορεί ενδεχομένως να υπερτερούν ως προς τη χαρά της ζωής. Αλλά αυτή η ελαφρομυαλιά τους! Η επιπολαιότητά τους! Πρέπει να μάθουν ότι στον παγκοσμιοποιημένο κόσμο προτεραιότητα έχουν τα καθαρά ισοζύγια και το καθαρό περιβάλλον, σύμφωνα πάντα με τη γερμανική ηθική και κοσμοαντίληψη.
Τελικώς, αυτές οι διαπιστώσεις μέσα από την οπτική των Γερμανών, το μόνο που επιδιώκουν είναι να εκπαιδεύσουν τους Ιταλούς, τους Ισπανούς και τους Έλληνες για την παγκόσμια αγορά.
Συνεπώς, αυτή τη στιγμή, οι Γερμανοί είναι πεπεισμένοι ότι έχουν μία μεσσιανική αποστολή ή ένα επιτακτικό ιστορικό καθήκον• Να σώσουν την Ευρώπη! (sic) Η διατύπωση «γερμανική Ευρώπη» είναι ιστορικά επιβαρυμένη από την Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και παραβιάζει ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο ταμπού επειδή εκφράζει με λόγια το νέο καθεστώς εξουσίας σ ‘ένα μεταβαλλόμενο τοπίο ισχύος εντός της Ευρώπης.