Μέρες εγκλεισμού – Γράμμα στη Μαρία

Μαρία,

είναι καιρός που κρατούσα αυτά τα λόγια σφραγισμένα και κλειδωμένα στους βυθούς της πονεμένης μου ψυχής.

• Ο Πόλυς Κυριάκου απαγγέλλει “Μέρες εγκλησμού. Γράμμα στη Μαρία“

Σήμερα έφτασε η στιγμή ν’ ανοίξουμε τ’ αμπάρι να βγούν στο φως. Να ορμήξουν στο πέλαγος.
Ναι, Μαρία.

Όλα αυτά τα χρόνια σ’ αγνάντευα καθώς φτερούγιζες σαν ένα σπάνιο και σιωπηλό περιστέρι μέσα σε έναν κόσμο λαβωμένο και άδικο. Σε κοίταζα όπως ο ουρανός αγναντεύει τα κύμματα νύχτα και μέρα, με σύννεφα, με καταιγίδες και με ξαστεριές.
Ναι, Μαρία.

Ήρθες μέσα σε ένα γλυκό Γενάρη. Καλημέρισες τ’ αστέρια, τους ανθρώπους, τα δέντρα, τα περιβόλια και φτερούγισες. Έτσι όπως όλοι πρέπει να φτερουγίζουμε μέσα στους δρόμους που χάσαμε, μέσα στους δρόμους που χαθήκαμε. Έτσι όπως ακριβώς όλοι μας πρέπει να χαμογελάμε και να χτίζουμε. Σε έβλεπα, σε έβλεπα, σε κοίταζα ξανά και ξανά. Ώσπου τα χρόνια πέρασαν.

Τι άλλαξε, ξέρεις; Μονάχα τα φτερά σου άλλαξαν, Μαρία. Έτσι λευκά, αφώναχτα και αγέρωχα, όπως πάντα. Μα τώρα δυνάμωσαν, ακούς; Τώρα μπορείς να ταξιδέψεις παντού. Σε ηλιοβασιλέματα, σε παραλίες, σε άγονες στεριές, σε πατρίδες, σε ξενιτιές, σε τόπους αφιλόξενους, σε θάλασσες και άγνωστα σύμπαντα. Γιατί δυνάμωσες, Μαρία. Μικρά φτερά μα δυνατά. Άκου τα δέντρα που σε φωνάζουνε…Τα ακούς; Ανάμεσα στις φυλλωσιές τους χωράς και πάντα θα χωράς, πίστεψέ με. Άκου το αερικό πάνω από τις μεγαλύτερες συμφορές του κόσμου που σε φωνάζει…Το ακούς; Αυτό λέγεται ζωή, Μαρία. Κάποτε όμως αυτό μπορεί να λέγεται και άβυσσος. Αυτό λέγεται χαρά, Μαρία. Κάποτε όμως αυτό μπορεί να λέγεται και πληγή. Κάπου ανάμεσα σε όλα αυτά θα βρεθείς συχνά, Μαρία. Θα παίρνεις βαθιά εισπνοή και θα πετάς. Και θα πετάς. Και θα πετάς και θα πετάς, Μαρία. Εσύ απλά θα επιλέγεις ποιους ουρανούς θα οργώνεις, ποιους ταπεινούς ανθρώπους θα παίρνεις απ’ το χέρι, ποιούς βράχους θα προσπερνάς, σε ποιους θα δανείζεις το ένα σου φτερό, σε ποιους θα χαρίζεις όλο τον ακριβό και φιλντισένιο παράδεισό σου.

Έτσι είναι, Μαρία. Τα φτερά σου δυνάμωσαν. Θα μετράς από το ένα ως το εκατό και θα προχωράς. Μέσα στη ζωή και μέσα στην πίκρα της. Μέσα στη χαρά και μέσα στο σκοτάδι της. Με τα λευκά σου τα φτερά μπορείς να πας παντού, Μαρία. Με τα λευκά σου τα φτερά, φωτοβολίδα του ήλιου, Μαρία.

Δεν με χρειάζεσαι πια. Ίσως εγώ σε χρειάζομαι. Μα εσύ να πας, να πας χρόνια μακριά, όσο αντέχεις κι όσο θες, Μαρία.

Γιατί αυτό τον κόσμο θα τον αλλάξεις εσύ, Μαρία. Γιατί αυτός ο πληγωμένος κόσμος έχει ανάγκη από επιδέσμους, Μαρία. Και τους επιδέσμους τούς έχεις καλά φυλαγμένους μες στη ζεστή και δοκιμασμένη φαρέτρα σου…

Σ’ αγαπώ, Μαρία.