Στη φωτογραφία μαζί με τα πρώτα, πρόχειρα, σχόλιά μου, η Kate Osamor υποψήφια του Εργατικού Κόμματος στην εκλογική περιφέρεια του Edmonton London, την οποία ψηφίσαμε.
Ευτυχώς επανεκλέχτηκε.
Γνώρισα τη μάνα της, Martha Osamor, μέσα από αγώνες για τα δικαιώματα των μαύρων και άλλων εθνικών ομάδων, μα και μέσα από αγώνες του ευρύτερου προοδευτικού δημοκρατικού κινήματος.
Εκστρατεία για Πυρηνικό Αφοπλισμό, απεργία ανθρακωρύχων, απεργία τυπογράφων και συγκρούσεις με την αστυνομία που προστάτευε τους απεργοσπάστες και το “Φρούριο” του μεγιστάνα των ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοχ, κ.ά.
Ευτυχώς επανεκλέχτηκε και ο φίλος Ελληνοκύπριος υποψήφιος του Εργατικού Κόμματος στην εκλογική περιφέρεια του Enfield-Southgate London, Πάμπος Χαραλάμπους.
Την περασμένη Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου, ακριβώς πριν μια βδομάδα, είχαμε βουλευτικές εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο Μεγάλης Βρετανίας (Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία) και Βόρειας Ιρλανδίας.
650 εκλογικές περιφέρειες, 650 έδρες.
Πλειοψηφικό σύστημα εκλογής first-past-the-post, σίγουρα όχι δημοκρατικό.
Ψήφισαν 32 εκατομμύρια και κάτι, που αντιστοιχεί με το 67.3 %των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων (στις προηγούμενες εκλογές που διεξήχθησαν στις 8 Ιουνίου 2017 ψήφισε το 68.7%)
Το ζήτημα του Μπρέξιτ, έξοδος της Βρετανίας (ο πολιτικός όρος Ηνωμένο Βασίλειο Μεγάλης Βρετανίας και Βόρειας Ιρλανδίας και ο πολιτικός όρος Βρετανία είναι το ίδιο και το αυτό) από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σφράγισε τις εκλογές και καθόρισε το αποτέλεσμα ασυζητητί.
Σ’ αυτό το σύντομο άρθρο μου, τα σχόλιά μου, περιορίζονται βασικά και αναγκαστικά στα δύο μεγάλα πολιτικά, Συντηρητικό και Εργατικό.
Τον Ιούνιο του 2016 είχαμε το Δημοψήφισμα.
Ο λαός αποφάσισε την έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο λαός αποφάσισε Μπρέξιτ.
Τον Ιούνιο του 2017, δηλαδή ένα χρόνο μετά, είχαμε βουλευτικές εκλογές.
Απ’ αυτές τις εκλογές προέκυψε ένα βουλευτικό σώμα που στην πλειοψηφία του ήταν υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Από τους 650 βουλευτές που εκλέχτηκαν τον Ιούνιο του 2017, οι περισσότεροι ήταν αντίθετοι με την ετυμηγορία του λαού.
Η ίδια η Πρωθυπουργός είχε υποστηρίξει παραμονή.
Στην πλειοψηφία της η βουλή που ιεραρχικά είναι η ανώτατο σώμα, η ανώτατη αρχή της χώρας (η έγκριση της βασίλισσας θεωρείται δεδομένη) υπέρ της παραμονής της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και ο λαός που αποφάσισε με Δημοψήφισμα υπέρ της αποχώρησης, υπέρ του Μπρέξιτ.
Αυτή η παραδοξότητα οδηγούσε το λαό και τη χώρα σε συνεχή αδιέξοδα.
Δυνάμωσαν οι φωνές για ένα Δεύτερο Δημοψήφισμα.
Και δεν ήταν μόνο φωνές.
Ήταν και νομικές μάχες, διαδηλώσεις κ.ά.
Ο λαός κουράστηκε πολύ.
Την περασμένη Πέμπτη 12 Δεκεμβρίου 2019, παραδοσιακοί ψηφοφόροι του Εργατικού Κόμματος που είχαν ψηφίσει Μπρέξιτ στο Δημοψήφισμα ήταν έτοιμοι για το παράδοξο, ασυνήθιστο, “παράλογο”, ιστορικό, πέστε το ό,τι θέλετε, άλμα, ήταν έτοιμοι να ψηφίσουν το Συντηρητικό Κόμμα.
Αυτοί έγειραν την πλάστιγγα.
Σε καμιά περίπτωση δεν παραγνωρίζω άλλους παράγοντες, άλλους λόγους, άλλες αιτίες όπως η προσωπικότητα των επικεφαλής των δύο μεγάλων κομμάτων, Μπόρις Τζόνσον και Τζέρεμι Κόρμπιν, το σχετικά ριζοσπαστικό πρόγραμμα του Εργατικού Κόμματος η ερμαφρόδιτη στάση του εργατικού κόμματος στο κεφαλαιώδες ζήτημα του Μπρέξιτ, ο αντισημιτισμός στους κόλπους αυτού του κόμματος, η διχόνοια και η διχογνωμία σ’ αυτό το κόμμα, οι τόνοι λάσπης που έριξαν στον Τζέρεμι Κόρμπιν τα ΜΜΕ, ο ρόλος του Νάϊτζελ Φαράζ, οι Εργατικοί ψήφοι που υφάρπαξε το Κόμμα Μπρέξιτ, η απροκάλυπτη παρέμβαση του Αμερικανού Προέδρου Ντόναλντ Τραμπ και άλλα που είναι πολλά.
Τα λαμβάνω υπόψη.
Ωστόσο όλα αυτά μαζί δεν επηρέασαν το τελικό αποτέλεσμα, δεν το καθόρισαν.
Το Συντηρητικό Κόμμα πήρε 43.6 % των ψήφων, αλλά με το σαφέστατα αντιδημοκρατικό πλειοψηφικό σύστημα εκλογής εξασφάλισε 365 έδρες (αύξηση 48 έδρες) από σύνολο 650 και θα σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Για αυτοδυναμία χρειαζόταν μόνο 326 έδρες (650 όλες οι έδρες διά 2 ίσον 325)
Συντριπτική νίκη, ιστορική, η μεγαλύτερη από το 1987.
Πανωλεθρία για το Εργατικό Κόμμα.
Το χειρότερο αποτέλεσμα από το 1933!
Καταποντισμός, βύθιση Τιτανικού και βάλε!
Πήρε 32.2% και εξασφάλισε 203 έδρες (έχασε 59 έδρες!).
Υπόψη ότι στις εκλογές του 2017 το Εργατικό Κόμμα σημείωσε καταπληκτική άνοδο, άλμα!
Κρίνω προσωρινή η νίκη του αγγλικού, όχι του βρετανικού, εθνικισμού.
Ήδη το Σκωτικό Εθνικό Κόμμα που εξασφάλισε 48 έδρες σηκώνει ξανά σημαία για ανεξαρτητοποίηση της Σκωτίας.
Τέσσερα τα έθνη του Ηνωμένου Βασιλείου, τέσσερα τα έθνη της Βρετανίας, αγγλικό, σκωτσέζικο, ουαλέζικο και ιρλανδικό και ας λέει ο αρχηγός του Συντηρητικού Κόμματος Μπόρις Τζόνσον ότι είμαστε ένα έθνος.
Μπορεί να ξέρει και να μιλά αρχαία ελληνικά, αλλά από εθνικά ζητήματα δεν έχει ιδέα ή τουλάχιστον έτσι δείχνει.
Το Συντηρητικό Κόμμα που εκπροσωπεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, του ληστρικού ιμπεριαλιστικού και παρασιτικού κεφαλαίου, δεν μπορεί να είναι το μέλλον του κόσμου που παλεύει για την επιβίωση, δεν μπορεί να είναι το μέλλον του απλού ανθρώπου που δεν ζει τη ζωή, αλλά απλά παλεύει για τη φυσική επιβίωσή του.
Εμείς, όλοι όσοι είμαστε στο σπίτι μας στο Edmonton, ψηφίσαμε Εργατικό Κόμμα, παρόλα τα λάθη και τις αδυναμίες αυτού του κόμματος, αλλά και χωρίς ψευδαισθήσεις για το τι μπορεί να γίνει, να επιτευχθεί μέσα στα όρια του συστήματος.
Το μέλλον μας, το μέλλον του λαού θα στηριχτεί σε κάτι άλλο πολύ πιο ριζοσπαστικό από το Εργατικό Κόμμα, αλλά αυτό είναι πελώριο ιδεολογικό και πολιτικό θέμα που δεν είναι αυτής της ώρας.
Ανακεφαλαιώνω.
Δυστυχώς ο κόσμος βαρέθηκε και ήθελε να τελειώνει η ιστορία με το Μπρέξιτ.
Παραδοσιακοί ψηφοφόροι του Εργατικού Κόμματος που είναι υπέρ του Μπρέξιτ για πρώτη φορά ψήφισαν το Συντηρητικό Κόμμα.
Ακόμα, ψηφοφόροι από όλα τα κόμματα που στο Δημοψήφισμα του 2016 είχαν ψηφίσει παραμονή στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ψήφισαν το Συντηρητικό Κόμμα.
Βαρέθηκαν τις ατέρμονες συζητήσεις στη βρετανική βουλή που πάντα οδηγούσαν σε αδιέξοδο.
Για τριάμισι χρόνια το ζήτημα του Μπρέξιτ ταλάνισε το λαό και τη χώρα.
Ήθελαν να τελειώσει αυτή η αβεβαιότητα και η αστάθεια.