«Οι υπομετριότητες σε Αθήνα και Λευκωσία δεν ξέρουν να αντιμετωπίσουν την Τουρκία»

Γράφει: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση (και πάντως τα ισχυρότερα μέλη της), μη μπορώντας να δώσει στην Τουρκία όλα, όσα επιθυμεί, θα επιδιώκει να την κατευνάσει με ελληνικά έξοδα, πιέζοντας δηλαδή την Ελλάδα να δεχθεί τουρκικές αξιώσεις στο Αιγαίο και στην Κύπρο. Αν αυτό πράγματι συμβεί, όπως φοβούμαι εντονότατα, τότε θα δούμε μία ακόμη από τις τραγικές εκείνες ειρωνείες, τις οποίες συνηθίζει η Ιστορία. Ενώ, δηλαδή, η Ελλάδα προσανατολίσθηκε ψυχή τε και σώματι στην Ευρώπη για να διασφαλιστεί από τον τουρκικό κίνδυνο, ακριβώς ο ευρωπαϊκός της προσανατολισμός θα μεταβληθεί σε όργανο de facto μετατροπής της σε δορυφόρο της Τουρκίας».

Αφού επισήμανε την ύψιστη αναγκαιότητα άσκησης σοβαρής εξωτερικής πολιτικής και ενίσχυσης της άμυνας του Ελληνισμού, ο Π. Κονδύλης υπογράμμισε όσα δραματικά συντελούνται σήμερα: «Η βαθύτερη έννοια της αύξουσας τουρκικής πίεσης πάνω στην Ελλάδα δεν είναι ούτε πολιτισμική ούτε στενά πολιτική και παροδική, αλλά έγκειται στη συνεχή διεύρυνση της διαφοράς ανάμεσα στο γεωπολιτικό δυναμικό των δύο χωρών. Σε ορισμένους κρίσιμους τομείς, όπως ο δημογραφικός, ξέρουμε από τώρα ότι το παιγνίδι είναι χαμένο». Και προβλέπει:

«Η Ελλάδα μεταβάλλεται σταθερά σε χώρα με περιορισμένα κυριαρχικά δικαιώματα (…) ενώ η στάση της γίνεται όλο και περισσότερο παθητική ή αντιφατική. Η διακήρυξη ‘δεν παραχωρούμε τίποτε’ δεν έχει έμπρακτο αντίκρισμα όταν η χώρα εκλιπαρεί σε κρίσιμες ώρες τις μεσολαβητικές προσπάθειες των Ην. Πολιτειών ξέροντας εκ των προτέρων ότι αυτές θα πληρωθούν με παραχωρήσεις (…) Στον βαθμό που η Ελλάδα θα καθίσταται ανεπαίσθητα γεωπολιτικός δορυφόρος της Τουρκίας, ο κίνδυνος πολέμου θα απομακρύνεται, οι ψευδαισθήσεις θα αυγατίζουν και η παράλυση θα γίνεται ακόμα ηδονικότερη εφόσον η υποχωρητικότητα θα αμείβεται με αμερικανικούς και ευρωπαϊκούς επαίνους».

Ο Π. Κονδύλης είναι δραματικά ωμός και τραγικά επίκαιρος: «Ό,τι στην πραγματικότητα θα συνιστά κάμψη της ελληνικής αντίστασης κάτω από την πίεση του υπέρτερου τουρκικού δυναμικού, οι Έλληνες θα συνηθίσουν σιγά-σιγά να το ονομάζουν ‘πολιτισμένη συμπεριφορά’, ‘υπέρβαση του εθνικισμού’ και ‘εξευρωπαϊσμό’. Πράγματι, το σημερινό δίλημμα είναι αντικειμενικά τρομακτικό και ψυχολογικά αφόρητο: Η ειρήνη σημαίνει για την Ελλάδα δορυφοροποίηση και ο πόλεμος σημαίνει συντριβή.

»Η υπέρβαση του διλήμματος αυτού, η ανατροπή των σημερινών (το 1997, αλλά δυστυχώς και τώρα) γεωπολιτικών και στρατηγικών συσχετισμών απαιτεί ούτε λίγο ούτε πολύ την επιτέλεση ενός ηράκλειου άθλου, για τον οποίο η ελληνική κοινωνία, έτσι όπως είναι, δεν διαθέτει τα κότσια. Οι μετριότητες, υπομετριότητες και ανθυπομετριότητες, που συναπαρτίζουν τον ελληνικό (και κυπριακό) πολιτικό και παραπολιτικό κόσμο, δεν έχουν το ανάστημα να θέσουν και να λύσουν ιστορικά προβλήματα τέτοιας έκτασης και τέτοιου βάθους – ίσως να καταρρεύσουν ακόμα και στην περίπτωση όπου θα βρεθούν μπροστά στη μεγάλη απόφαση να διεξαγάγουν έναν πόλεμο. Γιατί αν ο πόλεμος είναι συνέχεια της πολιτικής, ποιος πόλεμος θα συνεχίσει μια σπασμωδική πολιτική;».

Ιδού το σημερινό κατάντημα του Ελληνισμού: Από τις 4 Μαΐου 2019, η Τουρκία άρχισε νέα πολεμική επιχείρηση κατά της Κυπριακής Δημοκρατίας. Εισέβαλε, κατέκτησε και τρύπησε την ΑΟΖ της και αρπάζει κι άλλο έδαφος. Η μεν εγγυήτρια και Μητέρα Ελλάδα επαφίεται στη διπλωματία, στο Διεθνές Δίκαιο και στο Δίκαιο της Θάλασσας. Η δε κατεχόμενη και εκβιαζόμενη Κύπρος, έρποντας και λείχοντας, εκλιπαρεί κυριολεκτικά τον σουλτάνο για επανέναρξη συνομιλιών «από εκεί που έμειναν στο Crans Montana».

Ούτε η καθεύδουσα Αθήνα ούτε, προπάντων, η αεροβατούσα Λευκωσία ακούνε τι βροντοφωνάζει η Τουρκία: ΔΕΝ θέλει λύση αλλά διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και αρπαγή των υδρογονανθράκων της.

Ελλάδα και Κύπρος δεν διδάχθηκαν τίποτε από εθνικές καταστροφές. Εναποθέτουν τις ελπίδες τους στην «ψυχραιμία», στη «νηφαλιότητα», στην «ευλυγισία», στο «Διεθνές Δίκαιο» και στον κατευνασμό του τουρκικού θηρίου.

Και δεν ακούν τους βρυχηθμούς του επειδή τρέμουν τον πόλεμο, τον οποίο, τελικά, δεν θα αποφύγουν.