Πόσο ψέμα και διαστρέβλωση μπορεί να χωρέσει στην ιστορία της σκοτεινής δεκαετίας του ’60
Η Ζυρίχη υπογράφτηκε 11 Φεβρουαρίου 1959.
Το τουρκικό πλοιάριο Ντενίζ πιάστηκε να κουβαλά όπλα από την Τουρκία 18 Οκτωβρίου 1959. Δηλαδή, οκτώ μήνες μετά από την υπογραφή της συμφωνίας.
Την ώρα που στήναμε κοινό κράτος οι Τουρκοκύπριοι εξοπλίζονταν και εκπαιδεύονταν από Τούρκους στρατιωτικούς, που ήρθαν στα τ/κ χωριά ως δάσκαλοι.
Από τον Μάρτιο του 1961 οι Τουρκοκύπριοι βουλευτές αρνούνταν να ψηφίσουν τον «Περί Φόρων και Τελών Νόμων» και το κράτος κινδύνευε να παραλύσει.
«Η πολιτική την οποίαν ηκολούθησαν τα τουρκικά μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων ήτο ευθυγραμμισμένη με την πολιτικήν της Τουρκίας», έλεγε ο Ραούφ Ντενκτάς στην «Τουρκική Κοινοτική Συνέλευση» αναδεικνύοντας το οργανωμένο σχέδιο ανωμαλίας. Την ώρα που στήναμε κοινό κράτος, η τουρκοκυπριακή ηγεσία κατακρατούσε και εκμεταλλευόταν τη δημοτική περιουσία, που είχε αρπάξει κατά τις δικοινοτικές ταραχές του 1958, και μάζευε παράνομα φόρους από τους Τουρκοκύπριους. Παράλληλα, δολοφονούνταν από την ΤΜΤ και κατατρομοκρατούνταν όσοι Τ/κ μιλούσαν για συμβίωση (οι εκδότες της «Τζιουμχουριέτ», Αϊχάν Χικμέτ και Αχμέτ Γκιουράν, δολοφονήθηκαν στις 23 Απριλίου 1962, δηλαδή πριν από τις συγκρούσεις του 1963). Όταν Μακάριος και Κουτσιούκ προσπαθούσαν (με επιτροπές που όρισαν) να βρουν άκρη στη βρετανική ασάφεια περί χωριστών δήμων, στην Πάφο, οι Τ/κ άρχισαν να κτίζουν τείχος, για να χωρίσουν τη δημοτική περιοχή, την οποία παράνομα επέλεξαν και χάρισαν στους εαυτούς τους.
Δηλαδή, από την υπογραφή της συμφωνίας της Ζυρίχης μέχρι το 1963, οι Τουρκοκύπριοι εταίροι μας:
Έκτιζαν τείχος να χωρίσουν τις περιοχές τους γεωγραφικά, όπως οι ίδιοι αποφάσισαν μόνοι τους χωρίς το κράτος και επιλέγοντας πάντα περιοχές με πρόσβαση στη θάλασσα· έφερναν όπλα και εκπαιδεύονταν παράνομα· σαμπόταραν το κράτος μέσω των νόμων που χρειάζονταν χωριστή πλειοψηφία· εισέπρατταν παράνομα φόρους σαν να ήταν ξεχωριστό κράτος και όχι κοινότητα εντός της Κυπριακής Δημοκρατίας· δολοφονούσαν όσους ήταν υπέρ της συμβίωσης· κατακρατούσαν περιουσίες Ελληνοκυπρίων· έβαζαν βέτο σε μεικτό κυπριακό στρατό (ο υπουργός Άμυνας ήταν Τ/κ, αλλά αυτό δεν αρκούσε) επιμένοντας ότι σε επίπεδο λόχων οι μονάδες να είναι εθνικά αμιγείς σε αντίθεση με την ελληνοκυπριακή πλευρά που υποστήριζε ότι ο στρατός έπρεπε να είναι μεικτός σε κάθε επίπεδο.
Αυτά είναι ιστορία.
Και από αυτά ξεκίνησε η τραγωδία μας. Μετά από αυτά έγιναν εγκλήματα, αποτρόπαια, και σε βάρος Ελληνοκυπρίων και σε βάρος Τουρκοκυπρίων. Σήμερα, ένα ανιστόρητο νεοκυπριακό φασισταριό βλέπει μόνο όσα ακολούθησαν μετά το 1963 – 64 και ποτέ όσα προηγήθηκαν. Θυμούνται τις ομάδες που μπήκαν στην Ομορφίτα και κάνουν πως δεν ξέρουν τι προηγήθηκε και ποιοι κρατούσαν εκεί Ελληνοκύπριους ομήρους που έπρεπε να απελευθερωθούν. Ανατίναξαν, λένε, οι Ελληνοκύπριοι τον μιναρέ στον Μούταλλο. Εγκληματίες οι Ελληνοκύπριοι. Όμως, παραλείπουν να σημειώνουν ότι πάνω στον μιναρέ οι Τουρκοκύπριοι είχαν στήσει πολυβόλο και θέριζε αδιάκριτα. Κι ότι στα πρότυπα του πογκρόμ της Σμύρνης οι Τ/κ του Μούτταλου ξεκίνησαν να κατεβαίνουν πάνοπλοι στην Πάφο και να επιτίθενται στους Ε/κ, στα καταστήματα και στους δρόμους και να αρπάζουν 300 ομήρους. Αυτό δεν το βάζουν στην ιστορία. Βάζουν μόνο το ότι οι Ε/κ αντέδρασαν κι έκαναν ομάδες για να αμυνθούν και ανατίναξαν οι αφιλότιμοι και τον μιναρέ. Λες και το έκαναν επειδή απλώς μισούσαν τον μιναρέ.
Όπως και στα γεγονότα της Τηλλυρίας του 1964. Η ιστορία τους λέει μόνο ότι πήγε ο Γρίβας με στρατό και προσπάθησε να καταλάβει τους τουρκοκυπριακούς θύλακες. Όμως στα Κόκκινα οι Τ/κ προσπαθούσαν να δημιουργήσουν προγεφύρωμα ώστε να διακινούν τον οπλισμό, που έφερναν από την Τουρκία και να προετοιμάσουν το έδαφος για τουρκική απόβαση. Για να ελέγξουν όλη την περιοχή γύρω από το λιμάνι των Κοκκίνων, επί μέρες έβαλλαν με όλμους, μπαζούκες, αντιαεροπορικά, ακόμα και από τορπιλακάτους από τη θάλασσα, εναντίον θέσεων της Εθνικής Φρουράς και ο Γρίβας, που ήταν ο αρχηγός της στρατιωτικής διοίκησης, αμυνόταν από αυτές τις επιθέσεις. Όταν κατάφεραν οι ελληνοκυπριακές δυνάμεις να ελέγξουν την κατάσταση, η Τουρκία προχώρησε με την αεροπορική επιδρομή κι έκαψε με βόμβες ναπάλμ την Τηλλυρία.
Η δεκαετία του ‘60 είναι πολύ σκοτεινή και περίπλοκη για να εξαντλείται με απλοϊκά σχήματα στα εγκλήματα που έγιναν και από τις δυο πλευρές για να μετρούμε ποια πλευρά έκανε τα περισσότερα. Ή, και για να θυμούνται οι νεοκύπριοι γκεμπελιστές τα εγκλήματα που έκαναν Ε/κ όταν πια η τ/κ ηγεσία και η Τουρκία έστρωσαν το έδαφος για να κτίσουν μια πυριτιδαποθήκη, που κάποια στιγμή αναπόφευκτα έκανε έκρηξη.
Αν θέλουμε μέλλον καλύτερα να αφήσουμε πίσω μας αυτή τη βρώμικη ιστορία.
Δεν θα δικαιωθεί κανένας.
- aristosm@phileleftheros.com