Η Ακροδεξιά που θεριεύει και ο ύπνος των πολιτικών θεατρίνων
Έφτασε η στιγμή της κάλπης.
Οι πολιτικοί θεατρίνοι έχουν σιγήσει.
Οι υποκριτικές φωνασκίες τους, οι θεατρικοί καβγάδες τους και τα κομματικά παραμυθιάσματά τους αποσύρονται από την πολιτική προμετωπίδα.
Αποθηκεύονται μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Σήμερα, ο κάθε ψηφοφόρος έχει να αποφασίσει συζητώντας μόνο με τον εαυτό του.
Σ’ αυτήν την εκλογική αναμέτρηση δύο ήταν τα κυρίαρχα θέματα γύρω από τα οποία δόθηκαν οι πλείστες μάχες.
Η υποψηφιότητα Νιαζί, που χρησιμοποιήθηκε για πρόκληση της «αναγκαίας» πόλωσης μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων, και η ενδεχόμενη εκπροσώπηση της Κύπρου στο Ευρωκοινοβούλιο από ευρωβουλευτή του ακροδεξιού κόμματος.
Το πρώτο είναι καθαρά εσωτερικό θέμα και έχουν λεχθεί τόσα πολλά, που δεν αφήνουν χώρο για διαφορετικά σχόλια. Το δεύτερο, όμως, συνδέεται με ένα ευρύτερο πρόβλημα το οποίο εδώ και πολλά χρόνια εμφανίζεται να γιγαντώνεται. Δείχνει ολοένα και πιο απειλητικά τα δόντια του σε ολόκληρη την γηραιά ήπειρο. Εξαπλώνεται από τη μια χώρα στην άλλη. Γι’ αυτό φέτος, ανελήφθη εκστρατεία ώστε να περιοριστεί η μεγέθυνση του τέρατος του νεοφασισμού και της Ακροδεξιάς.
Εκστρατεία ενάντια στους εκφραστές της Ακροδεξιάς ανελήφθη, ανεπισήμως, και στην Κύπρο. Το ακροδεξιό κόμμα και οι υποψήφιοί του, βρέθηκαν στο στόχαστρο κομμάτων, υποψηφίων αλλά και σημαντικής μερίδας της κοινωνίας. Κάποιοι ενοχλούνται από το φαινόμενο αυτό και το θεωρούν ως αντιδημοκρατικό. Δεν είναι όμως. Είναι δημοκρατικό δικαίωμα του κάθε πολίτη να εκφράζει την απόρριψη ενός πολιτικού συνόλου με την φιλοσοφία του οποίου διαφωνεί. Ακριβώς, όπως είναι δικαίωμά του να εκφράζει δημόσια την στήριξή του σε οποιοδήποτε άλλο πολιτικό σύνολο με το οποίο συμφωνεί. Αρκεί αυτή η έκφραση διαφωνίας να μην εκφεύγει των ορίων της ορθής συμπεριφοράς ή να μην εμπεριέχει ψευδή στοιχεία ώστε να καθίσταται προπαγανδιστικό.
Αξίζει το φαινόμενο της Ακροδεξιάς στον μικρό τόπο μας να εξεταστεί υπό τον φακό των αριθμών. Διότι έτσι αποκρυσταλλώνεται μια καθαρή εικόνα του φαινομένου. Άκρως χρήσιμη πριν επιχειρηθεί μια ανάλυσή του. Το ΕΛΑΜ ιδρύθηκε το 2008. Εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε εκλογική αναμέτρηση στις ευρωεκλογές του 2009. Έλαβε τότε 663 (!) ψήφους, που αντιστοιχούσαν στο φτωχότατο ποσοστό του 0.22% (σημειώστε τον αριθμό). Στη συνέχεια, συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές του 2011. Έχοντας πλέον τρία χρόνια ζωής, μπορεί να θεωρήσει κάποιος ότι πρόλαβε να δουλέψει μέσα στην κοινωνία. Ως εκ τούτου, εξασφάλισε σημαντικότερα από τις ευρωεκλογές ποσοστά, τα οποία, ωστόσο, παρέμειναν αμελητέα. Συγκεκριμένα, έλαβε 4.354 ψήφους, που μεταφράστηκαν σε ποσοστό 1.08%.
Η επόμενη εμφάνιση του ήταν το 2014 στις ευρωεκλογές. Εμφάνισε νέα αύξηση, αρχίζοντας να προκαλεί ανησυχίες στο πολιτικό περιβάλλον και την κοινωνία. Ήταν το προμήνυμα ότι δεν επρόκειτο να σβήσει. Πήρε 6.957 ψήφους και ποσοστό 2.69%. Η ημερομηνία εκείνης της εκλογικής αναμέτρησης έχει σημασία. Μάιος 2014. Ένα χρόνο μετά από το περιβόητο κούρεμα, το οποίο βύθισε την πλειονότητα τα κοινωνίας σε τεράστια προβλήματα. Με πολλές οικογένειες να αισθάνονται πλέον, ότι είχαν πέσει σε λασπόνερα κινούμενης άμμου, που τις ρουφούσε στον πάτο, απειλώντας να τις αφανίσει.
Αν το 2014 η ευρισκόμενη σε αδιέξοδα κοινωνία ήταν ακόμη σε κατάσταση σοκ, δύο χρόνια μετά, στις βουλευτικές του 2016, κόχλαζε από οργή και αγανάκτηση. Οι αδιέξοδες πολιτικές των παραδοσιακών κομματικών σχηματισμών, όχι μόνο δεν τους πρόσφεραν οξυγόνο αλλά, αντιθέτως, καταδείκνυαν ότι το πραγματικό τους ενδιαφέρον για τη μεσαία τάξη και τις χαμηλά αμειβόμενες ομάδες του λαού ήταν από ελαχιστότατο έως και μηδενικό. Μια σειρά από αλλοπρόσαλλες πολιτικές αποφάσεις και η διαρκής ανάδειξη ολοένα και βαθύτερου προβλήματος διαφθοράς και διαπλοκής στις οποίες εμπλέκοντο πολιτικά στελέχη και επιφανείς προσωπικότητες, κορύφωσε τον θυμό των πολιτών.
Η εκτόξευση των ψήφων του ΕΛΑΜ το 2016 στις βουλευτικές εκλογές ήταν φυσιολογικό επακόλουθο της κατάστασης που εμφάνιζε η κυπριακή κοινωνία. Οι ψήφοι του απογειώθηκαν σε 13.041, που αντιστοιχούσαν σε ποσοστό 3.71%. Τριπλασιάστηκε, δηλαδή, η δύναμη του σε σχέση με τις προηγούμενες βουλευτικές εκλογές. Γεγονός το οποίο ενθάρρυνε την ηγεσία του να δοκιμάσει την πρώτη αυτόνομη παρουσία και σε προεδρικές εκλογές. Οι αριθμοί τρομάζουν πια. Ο ηγέτης του εξασφάλισε 21.846 ψήφους και ποσοστό 5.65%!
Οι δημοσκοπήσεις για τις σημερινές εκλογές προβλέπουν ένα ακόμη σοκ για την κυπριακή κοινωνία. Υπερβέβαιη περαιτέρω αύξηση των ποσοστών και πιθανότατη εκλογή για πρώτη φορά ευρωβουλευτή! Πλείστες των άλλων πολιτικών δυνάμεων επιδίωξαν τους προηγούμενους μήνες να πείσουν τους ψηφοφόρους να φράξουν τον δρόμο του ΕΛΑΜ προς το Ευρωκοινοβούλιο.
Είτε πρόκειται για κορυφαίους υποκριτές είτε για υποφέροντες από υπερβολική πολιτική μυωπία, που δεν τους επιτρέπει να κοιτάξουν μακρύτερα από την επιφανειακή θεώρηση του φαινόμενου. Οι λόγοι για τους οποίους η Ακροδεξιά θεριεύει στην Κύπρο δεν διαφέρει από τους λόγους για τους οποίους θεριεύει σε ολόκληρη την Ευρώπη. Η ανισότητα, οι καταστροφικές πολιτικές, που φτωχοποιούν συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, η ανέχεια, η διαφθορά, τα σκάνδαλα, ο πλουτισμός των λίγων σε βάρος των πολλών μέσω καταδικαστέων αποφάσεων, η μειωμένη δικαιοσύνη…
Σήμερα μπορεί και να φράξουμε τελικά τον δρόμο στην εκλογή ακροδεξιού ευρωβουλευτή με μια χούφτα ψήφους διαφορά. Σε πέντε χρόνια όμως; Μια απλή ματιά στους αριθμούς που αναφέρθηκαν δείχνει με μαθηματική ακρίβεια ποια θα είναι η θλιβερή εξέλιξη τα επόμενα χρόνια. Δεν θα ευθύνεται το ΕΛΑΜ.
Η ευθύνη θα βαρύνει τους πολιτικούς θεατρίνους με τις καταστροφικές πολιτικές τους.
Τους καταρρέοντες θεσμούς με την ανικανότητα που τους διακρίνει.
Και την κοινωνία των πολιτών με την εξοργιστική αδιαφορία της.