Λαμπρή γιορτή της ζωής, της χαράς, της ελπίδας. Πάσχα των Ελλήνων.
Η μέρα της Λαμπρής (Πάσχα) είναι η πιο σπουδαία γιορτή της Ορθοδοξίας, η γιορτή που εκφράζει με απόλυτη καθαρότητα τα μηνύματα του Αναστάντος Χριστού και προσφέρει στους πιστούς και σε όλη την οικούμενη «φως εκ του ανεσπέρου φωτός».
Το φως το αιώνιο, το φως το αληθινό, το φως που χαλυβδώνει τα φτερά της πνευματικής αναγεννήσεως του ανθρώπου.
Προηγείται το βαρύ Πένθος της Μεγάλης Εβδομάδας.
Οι τέσσερις πρώτες μέρες μας προετοιμάζουν πνευματικά για το Θείο δράμα με τις «Ακολουθίες του Νυμφίου» κι ύστερα η παραβολή των δέκα παρθένων. Ο Ιησούς Χριστός θα συγχωρέσει την αμαρτωλή γυναίκα που μετανόησε, που πίστεψε και άλειψε τα πόδια του με μύρο! Ο ίδιος ο Χριστός ταπεινώνεται, μια μέρα πριν την Σταύρωση του, πλένοντας και σκουπίζοντας τα πόδια των μαθητών του, στο τελευταίο Μυστικό Δείπνο μαζί τους, λέγοντας: Κάποιος από εσάς θα με προδώσει. Ατμόσφαιρα κατανυχτική. Γεμάτη συμβολισμούς. Λίγο μετά θα γονατίσει και θα προσευχηθεί στο όρος των ελαιών. Κι έρχεται το φίλημα! Ο Ιούδας ζει την ικανοποίηση της απληστίας και της φιλαργυρίας του.
«Εταίρε, εφ’ ω πάρει» («Φίλε για ποιό λόγο ήρθες;» ), η απάντηση του Χριστού! Είναι έκφραση οίκτου. Ίσως λεπτού παραπόνου. Γιατί όχι; έσχατης προειδοποίησης; Αυτή η σιωπηλή πίκρα για το κατάντημα ενός από τους δώδεκα αγαπητούς Του είναι από τις χαρακτηριστικότερες στιγμές του Πάθους!
Είχαν περάσει μόνο τρεις μέρες από τη στιγμή της θριαμβευτικής εισόδου του Ιησού στην Ιερουσαλήμ με το πλήθος να τον επευφημεί! Θα ακολουθήσουν η σύλληψη, η Άρνηση του Πέτρου και η καταδίκη του Χριστού από τον Καϊάφα. Το ίδιο πλήθος που ζητωκραύγαζε το «ωσαννά», μετά την προδοσία, αναφωνεί: «Σταύρωσων αυτόν»! Ο Πόντιος Πιλάτος θα νίψει τα χείρας του. Τα Άγια Πάθη αρχίζουν με τους εξευτελισμούς και τα φρικτά βασανιστήρια, για να κορυφωθούν με την Σταύρωση, την Ταφή και την Εις Άδου Κάθοδο… Ο Χριστός και από τον Σταυρό συγχωρεί. Αυτό είναι το μεγάλο διαχρονικό νόημα της σταυρικής θυσίας: «Πάτερ, αφεσ’ αυτοίς, ουκ οίδασι τι ποιούσι». Για να ακολουθήσει θριαμβευτικά η Ζωηφόρος Ανάστατη.
Νύχτα του Απρίλη, του Μεγάλου Σαββάτου νύχτα! Λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Ένα ανθρώπινο ποτάμι πλημυρίζει τους δρόμους των πόλεων. Χιλιάδες πιστοί σε πόλεις και χωριά στριμώχνονται στις εκκλησιές, απλώνονται στα προαύλια και καρτερούν. Σιμώνει η ώρα. Χτες ήταν το πάθος το μεγάλο, το λυπητερό κτύπημα της καμπάνας, για το άγγελμα του θανάτου, το βουβό κλάμα της ταφής… Μα τώρα κυλάει η βαριά πέτρα, ανοίγει ο τάφος. Νίκησε η ζωή το θάνατο, άνοιξε ο δρόμος από το θάνατο ξανά προς τη ζωή…
Μοναδική, συμβολική και βαθύτατα συγκλονιστική είναι η στιγμή κατά την οποία ο προεξάρχων ιερουργός εξέρχεται λαμπροφορεμένος προ της ωραίας πύλης, υψώνει μέσα στο σκοτάδι την αναμμένη λαμπάδα του, αναφωνεί και προσκαλεί: «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός». Η πρόσκληση αυτή διαρκής, σταθερή, διαχρονική, εκφράζει την αποστολή, το έργο της Ορθοδοξίας μέσα σε ένα κόσμο όπου κυριαρχούν τα ψεύτικα φώτα τα οποία όμως δεν έχουν τη δύναμη να υποκαταστήσουν το φως το αιώνιο, το φως το αληθινό. Ο Χριστός οικειοθελώς ακολούθησε το δρόμο του μαρτυρίου, σταυρώθηκε και ανέστη για να σωθούμε όλοι εμείς!
Το ανέσπερο φως έρχεται σε μια σημαντική στιγμή, σ’ ένα μεταίχμιο. Πάνω στην ώρα που τελειώνει το πένθος κι αρχίζει ο θρίαμβος της ζωής πάνω στο θάνατο. Το πανηγύρι της ελληνικής φύσης, το πανηγύρι της Άνοιξης, ο Θεάνθρωπος που κατάργησε το θάνατο, η νίκη της ζωής της απέθαντης. Μυριάδες κεριά αναμμένα με φλόγες που καίνε τώρα και χαίρονται και τρεμουλιάζουν κι αναπηδούνε. Ανέσπερο φως, ανέσπερες ελπίδες. Οι εκκλησιές μοσχοβόλησαν πάλι από τ’ αγιοκέρι, ήχησαν χαρμόσυνες οι καμπάνες, μια καινούργια μέρα ξημέρωσε. Λαμπρή γιορτή της ζωής, της χαράς, της ελπίδας. Πάσχα των Ελλήνων. Να είναι ολόκληρη η επίγεια πορεία μας, ένα «Αληθώς Ανέστη έμπρακτο».
Κι όπως πολύ εύστοχα γράφει η Ελένη Αρτεμίου Φωτιάδου: «Τώρα που το μικρό χελιδόνι, Φιλά ξανά της πασχαλιάς τα μύρα, Τώρα που το κόκκινο δεν είναι μόνο αίμα, Αλλά κι αγάπη του φωτός και της υπέρβασης, Τώρα μπορώ να ομολογήσω τους καινούριους ήχους, Μίας ανάστασης των έγκλειστων ελπίδων….».
Το Αναστάσιμο Μήνυμα, ας γίνει η αφορμή για μια νέα πορεία, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε με ταπεινότητα και βαθύ στοχασμό τις τεράστιες δυσκολίες και τους πειρασμούς που είναι μπροστά μας.
Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ας γίνει η ευκαιρία, για να ενώσουμε τα χέρια και μαζί να πάρουμε, με θάρρος και πίστη, το δύσβατο μονοπάτι που οδηγεί ψηλά, πολύ ψηλά, μέχρι την κορφή ….
Επιμύθιο: Βουβά τα καμπαναριά από τις εκατοντάδες αλειτούργητες εκκλησίες μας και τούτη την Ανάσταση στα κατεχόμενα!
Όσοι πιστεύουν ακόμα πως υπάρχουν κατεχόμενα!
Σημεία των Καιρών, σ΄ένα κόσμο χαμηλών προδιαγραφών, γεμάτο ψευδαισθήσεις…
- Αναπλ. Καθηγητής Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας
Από το Μονάγρι Λεμεσού – a.avgoustis@hotmail.com