Άννα Κουκκίδη-Προκοπίου για το βιβλίο: Ο κυπριακός κοινωνικός μετασχηματισμός
- Από τη συγκρότηση στη διχοτόμηση»
«Ο ΚΥΠΡΙΑΚΟΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ (1191-2004) – Από τη συγκρότηση στη διχοτόμηση» τιτλοφορείται το βιβλίο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου, Εκδόσεις Τόπος.
Tο βιβλίο παρουσιασίασαν σε εκδήλωση στο Αμφιθέατρο UNESCO του Πανεπιστημίου Λευκωσίας το Κυπριακό Κέντρο Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων σε συνεργασία με την Agora Dialogue, την Τρίτη, 22 Ιανουαρίου o Αναπληρωτής Καθηγητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Κύπρου Πέτρος Παπαπολυβίου και o Δημοσιογράφος και Μέλος ΣΕΠ του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Διακυβέρνησης στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας Κώστας Βενιζέλος.
- Παρουσίαση βιβλίου του Σπύρου Σακελλαρόπουλου στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας
- Ο κοινωνικός σχηματισμός της Κύπρου από το 1191 μέχρι το 2004
- Χαιρετισμός Καθηγητή Ανδρέα Θεοφάνους
- Ομιλία Πέτρου Παπαπολυβίου
- Ομιλία Κώστα Βενιζέλου
Για το βιβλίο μίλησε και ο συγγραφέας, ο οποίος είναι Καθηγητής στο Τμήμα Κοινωνικής Πολιτικής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Χαιρετισμό απηύθυνε ο Πρόεδρος του Κυπριακού Κέντρου Ευρωπαϊκών και Διεθνών Υποθέσεων, Καθηγητής Ανδρέας Θεοφάνους.
Σε μια σύντομη επιπρόσθετη σύνοψη κάποιων θεμάτων που θίγονται στο βιβλίο, η συντονίστρια της εκδήλωσης, Άννα Κουκκίδη-Προκοπίου, σημείωσε τρία σημαντικά κομβικά σημεία στην εξελικτική πορεία του κοινωνικού σχηματισμού των Κυπρίων, τα οποία αναφέρει ο συγγραφέας.
Πρώτον, το διοικητικό, οικονομικό και νομικό ρόλο που ανατέθηκε στην Εκκλησία της Κύπρου από την Υψηλή Πύλη με το δικαίωμα συλλογής της φορολογίας επί Οθωμανοκρατίας, το οποίο και αποτέλεσε σημείο τριβής με τους Τουρκοκυπρίους, που ουδέποτε μπόρεσαν να αποδεχτούν αυτή την εξέλιξη.
Η σφαγή των 400 περίπου προυχόντων της ελληνοκυπριακής κοινότητας το 1821 (συμπ. του Αρχιεπίσκοπου Κυπριανού και άλλων εκκλησιαστικών αξιωματούχων) έγινε σχεδόν εκδικητικά, ως αντίδραση.
Η κ. Κουκκίδη σημείωσε ότι μέσα από πρόσφατες έρευνες τεκμηριώνεται η δεδομένη αντιπάθεια των Τουρκοκυπρίων ακόμη και σήμερα προς την Εκκλησία και πιο συγκεκριμένα τον Αρχιεπίσκοπο. Υπάρχει η εντύπωση ότι οι ελληνοκύπριοι άγονται και φέρονται ως ποίμνιο από τον κλήρο, στον οποίο αποδίδεται δυσανάλογη πολιτική σημασία, με αρνητικές προεκτάσεις.
Δεύτερον, ο Σακελλαρόπουλος τονίζει ως ακόμα ένα κομβικό σημείο τη δημιουργία του σύγχρονου τουρκικού κεμαλικού κράτους τον 20 αιώνα, το οποίο αποτελεί πλέον σημείο περήφανης αναφοράς για τους Τουρκοκύπριους, σε σχέση με τον προϋπάρχον ‘Μεγάλο Ασθενή’. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που ο πόθος της Ένωσης μεγάλωσε ανάμεσα στους ελληνοκυπρίους με τη δημιουργία του ελληνικού κράτους το 1830, το ίδιο συνέβη και με τους Τουρκοκύπριους εκατό χρόνια αργότερα. Άρα δεν ήταν μόνο η παρότρυνση των Βρετανών που ενέπλεξε την Τουρκία στην Κύπρο- ήταν, επιπρόσθετα, και ο διακαής πόθος των Τουρκοκυπρίων για την επιστροφή του νησιού, σε περίπτωση αποχώρησης της Βρετανίας, στους κόλπους της Τουρκίας. Γι’ αυτό κι εργάστηκαν προς την κατεύθυνση της διχοτόμησης από την αρχή της ίδρυσης του κυπριακού κράτους.
Κι ενώ η εξάρτηση των ελληνοκυπρίων από το ελληνικό κράτος μειώνεται με την πάροδο του χρόνου, την ίδια στιγμή η εξάρτηση των Τουρκοκυπρίων από το αντίστοιχο τουρκικό κράτος αυξάνεται. Ταυτόχρονα, πρόσφατες έρευνες σε σχέση με τις πεποιθήσεις των δύο κοινοτήτων, πρόσθεσε η κ. Κουκκίδη, μας δείχνουν ότι πολλοί Τουρκοκύπριοι είναι πεπεισμένοι ότι ακόμα και σήμερα η πλειονότητα των ελληνοκυπρίων στο νησί επιθυμούν την Ένωση με την Ελλάδα- κάτι που ουδόλως ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Εξού και ο παροξυσμός που δημιουργήθηκε σε σχέση με την πρόταση νόμου στην κυπριακή βουλή περί μίας σύντομης αναφοράς στο ενωτικό δημοψήφισμα κατά τη διάρκειας της σχολικής χρονιάς.
Τρίτο κομβικό σημείο αποτελεί η προεδρία Γιώργου Βασιλείου, η οποία και μετέδωσε μια διαφορετική νοοτροπία, σχετικά με τη λύση του κυπριακού, σε σημαντική μερίδα ελληνοκυπρίων, τονίζοντας κυρίως τα οικονομικά της οφέλη. Πολλοί ελληνοκύπριοι θεωρούσαν (και θεωρούν) ότι η πρωτοκαθεδρία της δικής τους, οικονομικά ανεπτυγμένης κοινότητας θα υπομονεύσει σιγά-σιγά έτσι κι αλλιώς τους Τουρκοκυπρίους. Ένα τέτοιο συμπέρασμα τους οδηγεί υπέρ μιας λύσης, όποια κι αν είναι αυτή.
Αυτή η πεποίθηση, συνέχισε η κυρία Κουκκίδη, συνεχίζει να υπάρχει και σήμερα ευρέως ανάμεσα στην ελληνοκυπριακή κοινότητα.