Ο Νίκος της Αθηαίνου
“Των αδελφών μου των ελαχίστων”.
Στο άκουσμα της είδησης του θανάτου σου, η Αθηαίνου μας “πάγωσε”.
Όπου κι αν πήγαινα με ρωτούσαν:
“Έμαθες τα νέα;”
Απαντούσα θετικά κουνώντας το κεφάλι μοναχά.
Και σαν να ήταν όλοι συνεννοημένοι δήλωνε ο καθένας το ίδιο ακριβώς πράγμα:
“Τί καλός άνθρωπος που ήταν!
Πρόσφερε τόσα πολλά στο χωριό μας.”
Αυτό είναι το βιογραφικό σου Νίκο της Αθηαίνου:
Ήρθες.
Πρόσφερες.
Έφυγες.
«εφ’ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε»
(Ματθ. κε’ 40)
Η ευαγγελική αυτή ρήση θα μπορούσε να είναι η περίληψη της ψυχής σου.
Μιας ψυχής που μοιράστηκε ως αντίδωρο στον συνάνθρωπο.
Μιας ψυχής που αφιερώθηκε στον αγώνα για την Απελευθέρωση της πατρίδας μας.
“Των αδελφών “σου “των ελαχίστων”, λοιπόν οι καρδιές πενθούν σήμερα.
Όσο χρειάζεται.
Όσο αρμόζει για έναν άνθρωπο που ύμνησε όσο λίγοι την αξία της ανθρώπινης ζωής.
Αιωνία σου η μνήμη Νίκο της Αθηαίνου.