Ο Νίκος Μουγιάρης της Πατρίδας και της Ανθρωπιάς
Κάθε φορά που φεύγει ένας σημαντικός άνθρωπος, φυσικό είναι να σπεύδουμε να τον τιμήσουμε με τα λόγια μας, δείχνοντας τον σεβασμό μας στο πρόσωπό του.
Πριν λίγες μέρες έφυγε ένας μεγάλος Έλληνας για τον οποίο είναι πάρα πολύ δύσκολο να εκφραστεί κανείς.
Επειδή απλά είναι ένας άνθρωπος που μ’ όποιο μέτρο κι αν μετρήσεις τη ζωή του, το ήθος του, τη διαδρομή του, την προσφορά του και την αξία του, δεν μπορείς παρά να χάσεις το μέτρημα.
Γιατί απλά ήταν ο ξεχωριστός ανάμεσα στους ξεχωριστούς.
Ονομάζεται Νίκος Μουγιάρης.
Γεννήθηκε σε ένα χωριό της Κύπρου, στην Αθηένου. Μετά τις γυμνασιακές του σπουδές βρέθηκε στην Αμερική.
Ίσως να είναι ένας από τους λίγους που κατάφεραν να γευτούν γενναιόδωρα αυτό που λέγεται Αμερικάνικο όνειρο. Όχι τυχαία όμως. Το να αγγίξεις το Αμερικανικό όνειρο χρειάζεται μυαλό, ικανότητα, εξυπνάδα, οργάνωση και πείσμα. Αυτά κι άλλα τόσα χαρίσματα διέθετε ο Νίκος Μουγιάρης.
Ύστερα από σκληρή δουλειά, μεθοδικότητα και απίστευτη οργάνωση, μπόρεσε να δημιουργήσει έναν κολοσσό, μια βιομηχανία καλλυντικών από τις μεγαλύτερες στον κόσμο. Πίσω όμως από την παραγωγή καλλυντικών που ο σκοπός τους κυρίως είναι να ομορφαίνουν τον άνθρωπο εξωτερικά, ο εσωτερικός κόσμος του Νίκου πλημμύριζε από μιαν άλλη ομορφιά: Πλημμύριζε από την αγάπη και την απέραντη έγνοια για τον συνάνθρωπο. Για τον άνθρωπο της Κύπρου, της Ελλάδας, της Αμερικής, για τον άνθρωπο όλου του κόσμου.
Μπόρεσε να αφουγκραστεί τις ανάγκες της ομογένειας της οποίας ήταν μέλος, μπόρεσε να αισθανθεί τις ανάγκες της Ελλάδας, της Κύπρου, της μικρής του πατρίδας, αλλά και της Αμερικής που τον φιλοξένησε. Αυτές τις ανάγκες τις υπηρέτησε άλλοτε με δική του πρωτοβουλία κι άλλοτε τις υπηρέτησε ανταποκρινόμενος σε εκκλήσεις άλλων για υποστήριξη.
Σπάνια ένας επιχειρηματίας είναι παρών σε τόσες πολλές ανάγκες. Στο γραφείο του έφταναν καθημερινά δεκάδες μηνύματα από όλο τον κόσμο. Μηνύματα που ζητούσαν οικονομική υποστήριξη, για ανάγκες και φροντίδα. Φρόντισε παιδιά, ηλικιωμένους, άρρωστους, σχολεία, οργανισμούς.
Υποστήριξε τον Πολιτισμό, την Ελληνική γλώσσα, την Πατρίδα, ό,τι μπορεί να φανταστεί ένας ανθρώπινος νους. Και πίσω από αυτή τη φροντίδα, ένα γλυκό χαμόγελο αφόπλιζε πάντα τις απορίες όλου του κόσμου. Ναι, επιτέλους ένας από μας, κατάφερε να γίνει συλλέκτης αγάπης, συναισθημάτων, αλληλεγγύης. Ένας από μας ποτέ δεν ζητούσε. Ένας από μας δεν απαιτούσε ανταλλάγματα για ό,τι μοίραζε γύρω του. Μόνο έδινε. Μόνο πρόσφερε απλόχερα.
Ο Νίκος Μουγιάρης είχε την έμπνευση για πολλές ιδέες, κύριος σκοπός των οποίων ήταν η υπόθεση της Κύπρου, της Ελλάδας. Οι ιδέες του δεν έμειναν θεωρίες. Προχώρησε στην πράξη. Υποστήριξε το κάθε τι και οικονομικά, έτσι ώστε τα όνειρά του να πάρουν σάρκα και οστά. Μελέτησε τον τρόπο που οι Εβραίοι σκέφτονται και δραστηριοποιούνται σε παγκόσμιο επίπεδο για να υποστηρίξουν τα συμφέροντά τους. Έβαλε μπροστά την ίδρυση τού Hellenic American Leadership Council. Ονειρεύτηκε την προώθηση των εθνικών μας θεμάτων και ξεκίνησε τη δική του σταυροφορία μέσω του HALC. Η φωνή αυτή, εδώ και χρόνια, παρήγε έργο που ξύπνησε τον Ελληνισμό όπου γης, αλλά ταυτόχρονα επηρέασε την Αμερικανική και παγκόσμια κοινή γνώμη για τα εθνικά θέματα, με πρωταρχικό το Κυπριακό.
Νίκος Μουγιάρης.
Δεν ξέρω ποιες λέξεις μπορούν να σταθούν άξιες μπροστά στην προσωπικότητά του. Δεν είμαι σίγουρος ποιες λέξεις μπορούν να χαρακτηρίσουν τη μακρόχρονη πορεία του, την προσφορά του και τα όνειρά του για τον Ελληνισμό.
Σίγουρα, έδωσε το παράδειγμα σε όλους μας. Αναπόφευκτα ξύπνησε τον αγνό πατριωτισμό που λείπει στις μέρες μας. Έδειξε τι πάει να πει γενναιοδωρία. Βρήκε, υπογράμμισε και υπενθύμισε σε όλους μας λέξεις και έννοιες που ίσως ξεχάσαμε: Πατρίδα, Ελπίδα, Πείσμα, Αφοσίωση, Φιλανθρωπία, Αγάπη. Βοήθησε στο να καρφωθεί ξανά στο μυαλό μας το όνομα Γρηγόρης Αυξεντίου, αφού φρόντισε ώστε το έργο τού Γιάννη Ρίτσου “Αποχαιρετισμός” να παρουσιαστεί σε κάθε χωριό, σε κάθε πόλη, σε κάθε σχολείο, σε κάθε γωνιά της Κύπρου με δωρεάν είσοδο.
Οι αγαπημένοι του άνθρωποι θα αισθάνονται για πάντα με την απουσία του ένα απέραντο κενό. Από την Αμερική η σύζυγός του, η κόρη του, ο Φίλιπ, ο Μιχάλης, η Σοφία η Ελένη,ο Endy. Στην Αθηένου ο Κίτσος, ο Φίλιππος και όλο το χωριό. Κι όλοι εμείς, όμως, που είχαμε την τύχη να τον γνωρίσουμε από κοντά για να κλέψουμε έστω και λίγο από την ομορφιά της ψυχής του.
Όταν μας εγκαταλείπει ένας φίλος συνήθως ευχόμαστε καλό ταξίδι.
Το δικό σου ταξίδι, Νίκο, τώρα αρχίζει για όλους μας.
Ένα ταξίδι κοινό. Με ό,τι μας ενέπνευσες. Μαζί με ό,τι έχτισες που πρέπει πάση θυσία να ολοκληρωθεί για το καλό της Πατρίδας και της ανθρωπιάς.
Σε ευχαριστούμε.