Ένα-ένα τα οδοφράγματα στην Κύπρο αυξάνονται
Αλήθεια, τι πάει να πει οδόφραγμα σε ένα νησί όπου σχεδόν η μισή επικράτεια του έχει υποδουλωθεί με τη βία των όπλων από τον κατακτητή;
Τι πάει να πει οδόφραγμα;
Είναι δηλαδή σαν κάποιος να σου έχει κλέψει το σπίτι σου, είναι σαν κάποιος να μπήκε στην ιδιοκτησία σου, την έκανε δικιά του με την απειλή των όπλων, μπορεί και να σκότωσε ένα δυο μέλη της οικογένειάς σου, κι εσύ που επέζησες αναγκάστηκες να ξεριζωθείς στον Νότo.
Και ύστερα από 44 περίπου χρόνια, ο κλέφτης σού “επιτρέπει” να “πλησιάσεις” το δικό σου σπίτι, να το δεις απ’ έξω, ή το πολύ πολύ σου δίνει την “άδεια” να μπεις στο σπίτι που γεννήθηκες για δυο τρία λεπτά καθώς ο εισβολέας παρακολουθεί με χίλια μάτια την κάθε σου κίνηση.
Κι ύστερα να παίρνεις των οματιών σου για να επιστρέψεις στον Νότο, εκεί που για σαράντα τέσσερα χρόνια αναγκάστηκες να βρεθείς για να προσπαθήσεις να ξεχάσεις τον πόνο και την πίκρα της επίσκεψης…
Τι πάει να πει οδόφραγμα;
Άραγε τότε, τι να είχαν στο μυαλό τους αυτοί που το εμπνεύστηκαν; Οδόφραγμα είναι ένα σημείο στην πράσινη γραμμή ανάμεσα στο Νότο και τον Βορρά από το οποίο μπορούν οι Ελληνοκύπριοι να περάσουν στον Βορρά και οι Τουρκοκύπριοι να περάσουν στο Νότο;
Τόσο απλά;
Για ποιο λόγο εφαρμόστηκε αυτό το πήγαινε έλα;
Ποιο το όφελος αυτών των “περιπάτων”; Μήπως, προτού βρεθεί μια λύση του Κυπριακού προβλήματος γίνεται ένα τεστ έτσι ώστε να δούμε πόσο “αγαπημένα” και “ειρηνικά” μπορούμε να “πηγαινοερχόμαστε”;
Πόσο ήρεμα μπορούμε να βλέπουμε την σκληρή πραγματικότητα σε καθημερινή, σχεδόν μόνιμη βάση;
Ποιο το όφελος αυτής της συνήθειας;
Εάν δίπλα από την ελεύθερη Κύπρο υπήρχαν σύνορα με μια άλλη χώρα η οποία δεν αποπειράθηκε ποτέ να κατακτήσει την γη μας, θα ήταν υπέροχο και εντελώς ανώδυνο να πηγαινοερχόμαστε στη γειτονική αυτή χώρα για όποιον δήποτε λόγο.
Με μια χώρα όμως, η οποία κατέλαβε τη μισή μας πατρίδα κι είχε στόχο να την καταλάβει ολόκληρη, γιατί εμπλεκόμαστε τόσο πολύ με όλους αυτούς τους αβέβαιους και μπερδεμένους τρόπους;
Προς Θεού, ο κάθε Ελληνοκύπριος πρόσφυγας ο οποίος με το που άνοιξε το καινούριο οδόφραγμα – κι εδώ αναφερόμαστε στο νέο οδόφραγμα της Δερύνειας – δεν φταίει αν η νοσταλγία του, ο πόνος του και η αγάπη του για το πατρογονικό του σπίτι τον έκαναν να σπεύσει να δει, να πάει να προσκυνήσει τη γη των πατέρων του. Αυτή η επίσκεψη είναι κατανοητή και σεβαστή. Παράξενες και ύποπτες είναι οι “επισκέψεις” που δεν έχουν πια τη μορφή της επίσκεψης αλλά άλλων δραστηριοτήτων που μπερδεύουν, ξενίζουν και προκαλούν. Ας μην αναφέρουμε ξανά εικόνες με καζίνο και άλλα τινα που μόνο θλίψη προκαλούν και τίποτα άλλο. Τα παραδείγματα ουκ ολίγα τον τελευταίο καιρό.
Παράλληλα, η διχόνοια και οι διαπληκτισμοί ανάμεσα σε όσους “συμφωνούν” με τις επισκέψεις στα κατεχόμενα και σε όσους αντιτίθενται, είναι ό,τι χειρότερο θα μπορούσε να συμβεί. Σε μια δημοκρατική κοινωνία κανένας δεν μπορεί να επιβάλει τίποτα σε κανέναν. Αυτούς τους δημόσιους διαπληκτισμούς είναι καλό να γνωρίζουμε ότι τους παρακολουθούν πολλοί. Κι αυτοί που τους παρακολουθούν χαίρονται τα μέγιστα. Τους κάνουμε πολύ ευτυχισμένους. Ο νοών νοήτω.
Ας θυμηθούμε ότι οι αποφάσεις για την ύπαρξη των οδοφραγμάτων είναι αποφάσεις της πολιτείας. Αν έχουμε την ανάγκη να επηρεάσουμε την πολιτεία για τις αποφάσεις της, ο μόνος τρόπος είναι να πλησιάσουμε τους κυβερνώντες οι οποίοι έβαλαν σε πράξη τη λειτουργία των οδοφραγμάτων και να τους πείσουμε να αλλάξουν τις αποφάσεις τους. Ή, την επόμενη να δώσουμε ψήφο σε πολιτικές δυνάμεις οι οποίες έχουν άλλη φιλοσοφία. Η διχόνοια όμως και οι διαπληκτισμοί σίγουρα μόνο ζημιά μπορούν να επιφέρουν στην ήδη κουρασμένη και πληγωμένη ελεύθερη Κύπρο.
Δευτέρα 12 Νοεμβρίου, δώδεκα το μεσημέρι. Ένα νέο οδόφραγμα είναι πια πραγματικότητα. Μια καινούρια είδηση στο βασανισμένο νησί που έφερε για μια ακόμα φορά στη μνήμη μας την εισβολή. Χιλιάδες άνθρωποι με δάκρυα στα μάτια περπάτησαν αυτή τη νέα “χαράδρα” για να αντικρύσουν τις μνήμες. Οι παλιοί, τα χαμένα τους σπίτια. Οι πιο νέοι, τα σπίτια των γονιών τους.
Δυστυχώς, αυτή τη φορά τα σπίτια μας ήταν περιφραγμένα. Αυτή τη φορά η επίσκεψη ήταν μισή. Θύμιζε μουσείο. Όπως όταν πας για να δεις ένα μουσειακό αντικείμενο από απόσταση ασφαλείας.
Ποιος όμως έχει το δικαίωμα να κρίνει έναν λαό που οποίου το όνειρο της επιστροφής αντικαταστήθηκε από οδοφράγματα;
Ποιος έχει το δικαίωμα να κατηγορήσει μια κοινωνία η οποία πρωί, μεσημέρι βράδυ αντικρίζει τη σημαία του κατοχικού καθεστώτος στον Πενταδάκτυλο άλλοτε με λαμπιόνια κι άλλοτε χωρίς;