Κυπριακή Ανεξαρτησία – Ποιά η προοπτική της;
Η 1η Οκτωβρίου – μέρα που τιμάτε επίσημα η ανακήρυξη της κυπριακής ανεξαρτησίας – πρέπει να αποτελεί σημείο αξιολόγησης και περισυλλογής όχι μόνο για την πορεία, που ακολουθήθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία, αλλά πολύ περισσότερο για το τι μέλλει γενέσθαι και τις προοπτικές της.
Αυτό είναι όντως επιβεβλημένο ιδιαίτερα μέσα στις σημερινές συνθήκες, που διαμορφώνονται γύρω από το Κυπριακό, το ευρισκόμενο σ’ ένα κρίσιμο κομβικό σημείο, που από τις προκύπτουσες εξελίξεις θα εξαρτηθεί κατά πόσο θα επανενωθεί το νησί και ο λαός μας ή αν θα συνεχίσει η διαιώνιση του ντε- φάκτο διαχωρισμού με όλους τους συσσωρευμένους κινδύνους που ελλοχεύουν.
Η κυπριακή ανεξαρτησία διάνυσε μια πραγματικά δύσκολη και περιπετειώδη πορεία στη διάρκεια των 59 χρόνων ύπαρξης της.
Απαιτήθηκαν εκατόμβες νεκρών και πολυάριθμες θυσίες για να διαφυλαχθεί και προστατευτεί από τις ραδιουργίες, τις σκευωρίες, τις δολοπλοκίες, τις ωμές ανοικτές επεμβάσεις, τις προδοσίες, το πραξικόπημα και την εισβολή, που κατά καιρούς διαμόρφωναν εξελίξεις και ανήκουστες εκρηκτικές καταστάσεις.
Ο Κυπριακός λαός παρ’ όλες τις αντιξοότητες έβρισκε πάντα τις ψυχικές δυνάμεις και να αντιστέκεται στα άνομα σχέδια των εχθρών της πατρίδας του, αλλά και να κωφεύει στις όποιες σειρήνες, που με εθνικιστικές, μισαλλόδοξες κορώνες, ισοπεδωτικές, απλουστευμένες προσεγγίσεις στόχευαν να τον οδηγήσουν σε κακοτράχαλα μονοπάτια.
Το πρώτιστο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα ως λαός είναι η συνεχιζόμενη διαίρεση της πατρίδας μας, ως το αποτέλεσμα της προδοσίας και της εισβολής, που εξυφάνθηκαν από δυνάμεις μέσα σε σκοτεινούς διαδρόμους και στα παρασκήνια Συνόδων του ΝΑΤΟ και ξένων μυστικών υπηρεσιών, όσο κι’ αν κάποιοι σήμερα προσπαθούν εργολαβικά και απεγνωσμένα να τις αθωώσουν και απαλλάξουν από τις όποιες ασήκωτες ευθύνες τους για την κυπριακή τραγωδία. Η μετατόπιση της κύριας, της βασικής και γενεσιουργούς αιτίας στις εσωτερικές αντιφάσεις, αντιθέσεις, ακόμα και ανταγωνισμούς απλώς συμβάλλει στην καταβαλλόμενη προσπάθεια λεύκανσης της πολιτικής και του ρόλου, που διαδραμάτισε ο ιμπεριαλισμός με υποχείριο την ντόπια ακροδεξιά, ο οποίος πάντα στόχευε στη διάλυση της κυπριακής ανεξαρτησίας και στη μετατροπή του νησιού σ’ ένα αβύθιστο αεροπλανοφόρο στην Ανατολική Μεσόγειο για προώθηση γεωπολιτικών συμφερόντων και άσκηση ελέγχου επί των ενεργειακών πηγών της ευρύτερης περιοχής της Μέσης Ανατολής.
Οι εσωτερικές πτυχές του Κυπριακού, συμπεριλαμβανομένων ακόμα αντιθέσεων και αντιφάσεων δεν πρέπει να διαγράφονται και ούτε να υποβαθμίζεται ο ρόλος και η θέση τους. Ταυτόχρονα όμως δεν πρέπει να απολυτοποιούνται και να ανάγονται σε μόνες κυρίαρχες παρά το γεγονός ότι πλείστες τόσες φορές χρησιμοποιήθηκαν ή και χρησιμοποιούνται μέχρι και τις μέρες μας για την προώθηση ξένων σχεδιασμών σε βάρος της Κύπρου. Δυστυχώς πάντα βρίσκονται εθελούσια όργανα ένθεν και ένθεν του διαχωριστικού συρματοπλέγματος, έτοιμα να προωθήσουν και υλοποιήσουν τέτοιους σχεδιασμούς, πλειστάκις χρησιμοποιώντας ως προκάλυμμα εθνικιστικές κορώνες, ρητορικές μίσους και μισαλλοδοξίας, επιδιδόμενα σε μια χωριστική πατριδοκαπηλία. Διαχρονικά οι δυο εθνικιστικά αντίθετοι πόλοι ήταν στην πράξη σε διατεταγμένη αποστολή για την προώθηση και υλοποίηση ιμπεριαλιστικών πολιτικών σε βάρος της κυπριακής ανεξαρτησίας από τη μια, αλλά και υπόσκαψης των όποιων καταβαλλόμενων προσπαθειών για την προώθηση λύσης, μιας λύσης συναινετικής, που θα επανενώνει την πατρίδα και το λαό μας. Λύση σεβόμενη την αξιοπρέπεια και των μεν και των δε, διασφαλίζοντας τα καλώς νοούμενα συμφέροντα ολόκληρου του Κυπριακού λαού, επιμετρώντας τις αμοιβαίες ανησυχίες και τους φόβους τόσο των Ε/κ, όσο και των Τ/κ.
Η παραμονή της επετείου της κυπριακής ανεξαρτησίας μας βρίσκει επαναλαμβάνουμε σ’ ένα κομβικό κρίσιμο στοιχείο στις καταβαλλόμενες προσπάθειες για διευθέτηση του Κυπριακού. Μετά από μια μακριά χρονική περίοδο δυο χρόνων από την κατάρρευση της διαπραγματευτικής διαδικασίας στο Κραν Μοντανά, που απλώς όχι μόνο πέρασε ανεκμετάλλευτη, αλλά προωθήθηκαν νέα τετελεσμένα και προτάσσονται νέες ιδέες, που τελικά πιθανόν να οδηγούν στη διαμόρφωση κλίματος και προϋποθέσεων για εγκατάλειψη του επιδιωκόμενου στόχου της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, που υπό τις περιστάσεις αποτελεί τον επανενωτικό κρίκο μεταξύ των δυο Κοινοτήτων.
Όλοι αναμένουν με ανησυχία τις εξελίξεις, που διαμορφώνονται αυτή τη στιγμή στη Νέα Υόρκη και εκφράζεται η ελπίδα για διατήρηση της δυνατότητας συνέχισης της διαπραγματευτικής διαδικασίας, μακριά από τακτικισμούς, επικοινωνιακά παιχνίδια και εξωπραγματικά αφηγήματα επίρριψης ευθυνών.
Εδώ ακριβώς εστιάζεται η ευθύνη στους δυο ηγέτες που από τη στάση τους θα προκαθορίσουν εξελίξεις…
- Ο Νίκος Κουζούπης είναι ιστορικός
- 26/09/2019