Τα Οδοφράγματα

Να μπω ή να μην μπω; Nα περάσω ή να μην περάσω; Προσωπικά, «πέρασα» πριν πολλά χρόνια προτού ανοίξουν τα οδοφράγματα. Όταν τα πράγματα ήταν άγρια ακόμα. Πέρασα με μια ομάδα Κυπρίων της Αμερικής με τη συνοδεία των Ηνωμένων Εθνών και της Αμερικανικής Πρεσβείας. Τότε, ήταν αλλοιώς… Σήμερα, 15 χρόνια από τότε, η συνήθεια ισοπέδωσε τα πάντα. Αλήθεια, τι άσχημο πράγμα η συνήθεια… Ό,τι πιο όμορφο, ότι πιο καθαρό το διαβρώνει… Τίποτα δεν αφήνει όρθιο… Μέχρι και την αίσθηση της απουσίας. Μέχρι την αίσθηση της προσφυγιάς…

• Πόλυς Κυριάκου
• η σημερινή
• Nα μπω λοιπόν ή να μην μπω; Θέλω πολύ να δω το σπίτι μου. Το σπίτι της οικογένειας μου. Αλλά ταυτόχρονα δεν ξέρω αν πρέπει… Κάτι με βασανίζει… Σε πόσους από μας, άραγε επιστρέφει αυτός ο προβληματισμός;…

Πόσες χιλιάδες άνθρωποι διασχίζουν τα οδοφράγματα, πόσοι “συνήθισαν” καθώς τα χρόνια έχουν περάσει; Ας σκεφτούμε λίγο τι συμβαίνει με αυτή την πραγματικότητα. Γιατί περνάμε απέναντι ακόμα; Ας υποθέσουμε ότι νικά, ότι κυριαρχεί η νοσταλγία. Θέλουμε να δούμε το σχολείο στο οποίο φοιτήσαμε μικρά παιδιά… Θέλουμε να δούμε την παλιά καφετέρια, εκεί που πρωτοερωτευτήκαμε. Θέλουμε να δούμε το ηλιοβασίλεμα, το ίδιο ηλιοβασίλεμα που θυμόμασταν έφηβοι… Το είδαμε λοιπόν το σχολείο. Μια δυο τρεις. Το είδαμε ξανά το ηλιοβασίλεμα… Εικόνες οι οποίες πονάνε. Πονάνε γιατί ο τόπος μας είναι υπό κατοχήν… Πάμε απέναντι σαν απλοί επισκέπτες…

Ας δούμε αλήθεια, τι συμβαίνει με αυτή την ατέρμονη κατάσταση. Πηγαίνουμε απέναντι για πολλούς λόγους. Άλλοι πάμε για να κάνουμε μια βόλτα. Άλλοι πάμε για να απολαύσουμε το φαγητό μας σε ένα ωραίο εστιατόριο του Βορρά στην παραλία. Άλλοι πάμε για να ξεδώσουμε στα καζίνο. Άλλοι για να θυμηθούμε. Άλλοι για να βρεθούμε έστω και για λίγες ώρες στον τόπο που γεννηθήκαμε. Όλοι έχουμε ένα λόγο. Προχώραμε λοιπόν, δείχνουμε τις ταυτότητες μας, πατάμε γκάζι και σβήνουμε προσωρινά τη νοσταλγία χιλιόμετρο το χιλιόμετρο. Η νοσταλγία είναι ό, τι κρατάει τη μνήμη γερά. Μήπως εμείς καταφέραμε, έστω άθελά μας, να την ισοπεδώσουμε;

Τούτα τα λόγια δεν είναι λόγια ούτε επίπληξης, ούτε αυστηρότητα. Ο καθένας έχει τον δικό του τρόπο να βιώνει και να εκφράζει τις προσωπικές του ευαισθησίες. Άλλοι εισπράττουν ικανοποίηση πηγαίνοντας στην υπό κατοχή Κύπρο, άλλοι εισπράττουν ικανοποίηση αρνούμενοι.

Ό προβληματισμός έχει να κάνει με την υπερβολή που παρατηρείται. Από την συχνότητα των επισκέψεων. Ποιος ο λόγος των καθημερινών επισκέψεων; Τι εξυπηρετούν; Ας ρωτήσουμε την ψυχή και την καρδιά μας. Ας ρωτήσουμε ακόμα την ίδια τη γη. Ας ρωτήσουμε το ίδιο το χώμα. Μας θέλει τόσο συχνά; Μήπως πονάει ακόμα περισσότερο; Μήπως το να νοσταλγήσουμε λίγο περισσότερο την κατεχόμενη γη μας, μάς χαρίσει λίγο περισσότερο πείσμα και αγωνιστικότητα; Ίσως;…

Προβληματισμοί πατρίδας. Φωνές που έρχονται στο μυαλό μας τα βράδια. Ερωτήσεις που συχνά δεν έχουν απαντήσεις. Δύσκολες υποθέσεις. Θέματα που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου. Πράγματα που ξεχάστηκαν ή εισχώρησαν σε μυστικές ρυτίδες, σε άγνωστες χαράδρες της μικρής, πονεμένης και κουρασμένης τουτης γης που βρεθήκαμε να ζούμε…