Τα μηνύματα του συλλαλητηρίου της Αθήνας και οι κυπριακές εκλογές
Η 4η Φεβρουαρίου 2018 καταγράφεται ως μια ιδιαίτερη και ενδιαφέρουσα ημερομηνία
Στην Ελλάδα είχαμε το παλλαϊκό συλλαλητήριο για την Μακεδονία και στην Κύπρο τις προεδρικές εκλογές.
Στην Αθήνα η κυβέρνηση Αλέξη Τσίπρα εντελώς αδικαιολόγητα (χωρίς ίχνος τσίπας καλύτερα) πανηγύριζε επειδή κατά την εκτίμηση της το συλλαλητήριο απέτυχε.
Και στη Λευκωσία ο Νίκος Αναστασιάδης πανηγύριζε (δικαιολογημένα) για την επανεκλογή του για ακόμη μια πενταετή θητεία στο προεδρικό αξίωμα.
Η περισσή σπουδή της ελληνικής κυβέρνησης να μειώσει το μαζικότατο συλλαλητήριο αποτελεί δίχως άλλο μεγάλη ντροπή.
Για πρώτη φορά η ΕΛ.ΑΣ (Ελληνική Αστυνομία), με άνωθεν εντολές, χρησιμοποίησε τεχνικές για να μετρήσει τον αριθμό των συμμετεχόντων, μάλιστα κατά μια περίεργη σύμπτωση θόλωσαν ώρες και ημερομηνίες από τη μηχανή λήψεως. Ενέργεια σίγουρα κατακριτέα και καταγέλαστη. Από την άλλη δεν υπήρχε λόγος για τους διοργανωτές να δώσουν καμιά εξήγηση στην κυβέρνηση για τον αριθμό των συμμετεχόντων. Για όσους έχουν μάτια είδαν ότι επρόκειτο για μια πρωτοφανή σε μέγεθος παλλαϊκή συγκέντρωση. Ακόμα κι αν κάποιοι αμφισβητούν τον αριθμό του 1,5 εκατομμυρίου διαδηλωτών (που είναι σίγουρα υπερβολικός), ο όγκος του συλλαλητηρίου ήταν εντυπωσιακός και μάλιστα σε εποχές από κάθε άποψη εξαιρετικά δύσκολες για του πολίτες.
Ας έρθουμε όμως στην ουσία. Όταν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου αυθορμήτως και εθελουσίως, παρά τους εκφοβισμούς, μαζεύονται απ’ όλα τα ελληνικά μέρη για να διαμαρτυρηθούν ειρηνικά για ένα τόσο φλέγον εθνικό ζήτημα, όπως είναι το θέμα της κλοπής του ονόματος και της ιστορίας της Μακεδονίας, νομίζω ότι κάθε κυβέρνηση έχει υποχρέωση να τους λάβει πολύ σοβαρά υπόψη της. Πόσο μάλλον η ελληνική κυβέρνηση! Οι διαδηλωτές δεν ζητούσαν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. Ζητούσαν να μην υποστούμε άλλη μια εθνική ήττα! Τα υπόλοιπά ας τα αφήσουμε στον ιστορικό του μέλλοντος. Όποιος τολμήσει να «συμβιβαστεί» σε βάρος των εθνικών μας συμφερόντων οφείλει να γνωρίζει πως δεν θα δώσει λόγο μόνο στο κυρίαρχο λαό. Πρωτίστως θα δώσει λόγο στον αδέκαστο ιστορικό του μέλλοντος. Και αυτήν την Ιστορία δεν θα τη γράφει ούτε η Κουμουνδούρου, ούτε η Πειραιώς ούτε καμιά άλλη κομματική οργάνωση. Κατά καιρούς γράφουν και οι πολιτικάντηδες ιστορία, δυστυχώς όμως με το βλέμμα στραμμένο τις επόμενες εκλογές και όχι εκεί που δοκιμάζονται οι αντοχές τους έθνους μας. Δέστε τη στάση της Ν.Δ. που έχει αλλάζει τις δικές της θέσεις στο σκοπιανό περί σύνθετης ονομασίας και άλλα παρόμοια, μόνο και μόνο για να κάνει αντιπολίτευση… αντί να κοιτούν προς τα έξω κοιτούν προς τα μέσα οι περισσότεροι πολιτικοί!
Σε ό,τι αφορά τις προεδρικές εκλογές στην Κύπρο, η νίκη του Νίκου Αναστασιάδη σίγουρα ήταν καθαρή και δεν επιδέχεται καμιάς αμφισβήτησης. Ωστόσο, κάνουν λάθος όσοι την ερμηνεύουν ως ψήφο εμπιστοσύνης στις θέσεις του Κύπριου προέδρου στο Κυπριακό. Θυμίζω ότι όταν το 2004, κόντρα στις ανησυχίες των οπαδών του κόμματος του και της πλειοψηφίας των κομματικών στελεχών του, ο Νίκος Αναστασιάδης τάχθηκε υπέρ του Σχεδίου Ανάν, κάνοντας μάλιστα σκληρό αγώνα για να πείσει τον Κυπριακό Ελληνισμό να το αποδεχθεί, εισέπραξε ένα ηχηρότατο «ΟΧΙ» σε ποσοστό 70% από τους ομοϊδεάτες του, και σε ποσοστό 76% από το σύνολο του Ελληνισμού της Κύπρου!
Δεν ήταν μάλιστα λίγοι εκείνοι που πίστεψαν τότε, ότι εκείνη η απόφαση του Νίκου Αναστασιάδη για αγώνα αποδοχής του Σχεδίου Ανάν, ισοδυναμούσε με οριστικό τέλος και της πολιτικής σταδιοδρομίας του. Όταν ένας πρωτοκλασάτος πολιτικός δεν ακολουθείτε από τους οπαδούς του στην συντριπτική τους πλειοψηφία σε ένα υψίστης σημασίας εθνικό θέμα, η λογική λέει ότι πάει σπίτι του. Κι όμως αυτός ο λαός (σωστό ή λάθος το αφήνω στον αναγνώστη να το κρίνει), έδωσε στον Νίκο Αναστασιάδη δύο προεδρικές θητείες, που ούτε στα πιο τρελά όνειρα του δεν φαντάστηκε! Την πρώτη φορά γιατί το Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζομένου Λαού (Α.Κ.Ε.Λ.), μετά που ο Χριστόφιας τα έκανε κυριολεκτικά θάλασσα, το 2013 επέλεξε να χάσει τις εκλογές! Ο Σταύρος Μαλάς (που οι θέσεις του στο Κυπριακό είναι ίδιες με τις θέσεις Αναστασιάδη) σίγουρα είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα, κατήλθε όμως στις εκλογές δύο φορές φέροντας στους ώμους του τα βαρίδια του Α.Κ.Ε.Λ., του κόμματος δηλαδή στο οποίο χρεώνεται η μεγαλύτερη ευθύνη για την κατάρρευση της κυπριακής οικονομίας. Και τη δεύτερη φορά διότι ο υιός του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου και πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος Νικόλας Παπαδόπουλος, βιάστηκε πολύ να γίνει πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας. Με αποτέλεσμα ο Νίκος Αναστασιάδης να κερδίσει τον αγώνα από τα αποδυτήρια!
Συμπέρασμα πρώτο: Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι Κύπριοι ψηφοφόροι δεν ψήφισαν με το βλέμμα στραμμένο στα κατεχόμενα, αλλά με τη σκέψη στραμμένη στο πουγκί τους! Σημεία των καιρών κι αυτά για ένα λαό που θέτει την πορεία της οικονομίας πάνω από την κατοχή μεγάλου τμήματος της ιδιαίτερης του πατρίδας από την Τουρκία…
Συμπέρασμα δεύτερο: Αν ο υποψήφιος του ενδιάμεσου πατριωτικό χώρου ήταν μια άλλη σημαντική με καλή έξωθεν μαρτυρία προσωπικότητα (αυτό δεν σημαίνει ότι αμφισβητώ τον πατριωτισμό και την εντιμότητα του Νικόλα Παπαδόπουλου), θα έκανε περίπατο στις εκλογές. Διότι πολλοί είναι εκείνοι που πήγαν στην κάλπη έχοντας φοβερό δίλλημα για το που θα δώσουν τη ψήφο τους και άλλοι πολλοί, κυρίως νέοι άνθρωποι, που προτίμησαν να μείνουν σπίτι τους!
- Επίκουρος καθηγητής στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας
Από το Μονάγρι Λεμεσού – a.avgoustis@hotmail.com