Η κατάρα του ανατολικού ζητήματος από τον Κεμάλ στον Ερντογάν
Οι λόγοι της επικείμενης επίσκεψης του σουλτάνου, που τελικά θα πραγματοποιηθεί στις 7-8 Δεκέμβρη δεν έχουν γίνει γνωστοί.
Η διπλωματία ”της σουπιάς” δήθεν να τους έχουμε από κοντά μπας και αποφύγουμε την επίθεση των τουρκαλάδων, απέτυχε όπως διαπιστώσαμε με οικτρό τρόπο όταν δολοφονήθηκαν τρία παλληκάρια μας της Π.Α. επί Σημίτη στα Ίμια, αλλά και παλιότερα επί Ανδρέα με το Νταβός, που υποτίθεται ότι πραγματοποιούνταν προσέγγιση σε θέματα χαμηλής πολιτικής αφήνοντας στο ράφι τις Ελληνοτουρκικές διαφορές Κυπριακό και Αιγαίο για να εμπεδωθεί κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης.
Θέλω να υπενθυμίσω ότι κατά την επίσκεψη του Οζάλ στην Ελλάδα το 1988, που ήταν και η πρώτη επίσκεψη Τούρκου πρωθυπουργού στη μεταδικτατορική εποχή ήταν συγκρουσιακή και έγιναν βίαια επεισόδια κατά την διάρκεια των λαϊκών κινητοποιήσεων.
Τα αποτελέσματα αυτής της επίσκεψης φάνηκαν στο Νταβός και ήταν οδυνηρότατα γι αυτό ο Ανδρέας, αναγνωρίζοντας το λάθος της πολιτικής αυτής, αναφώνησε το mea culpa .Κατάφερε ο Τ. Οζάλ με την ειρηνική διευθέτηση των Ελληνοτουρκικών διαφορών να αποσυνδεθεί το Κυπριακό, το κορυφαίο Εθνικό μας ζήτημα από αυτές. Επακόλουθα των ανωτέρω και με την αναγνώριση ως υποψήφιας χώρας προς ένταξη στην Ε.Ε. το 2004 στο Ελσίνκι, κέρδισε η Τουρκία τον χρόνο που χρειαζόταν για εσωτερική αναδιοργάνωση τόσο στην οικονομία (ανήκει στους G20), όσο και στον στρατό. Ο Ερντογάν έχει πρότυπο τον Οζάλ και ακολουθεί τα χνάρια του στην νεοθωμανική πορεία του. Ήταν πολύ χαρακτηριστικό το προσκύνημα στον τάφο του λίγες ώρες μετά την νίκη του στο δημοψήφισμα της Συνταγματικής Μεταρρύθμισης της 16ης Απριλίου 2017. Επιμένω στα ιστορικά γεγονότα γιατί η κατάρα του ανατολικού ζητήματος θα κατατρέχει τον Ελληνισμό είτε με Κεμάλ και Κεμαλικούς είτε με Ερντογάν και ίσως σήμερα είναι η κατάλληλη ιστορική στιγμή να απαλλαγούμε από αυτή. Είναι γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες μας έχουν το φοβικό σύνδρομο, όχι όμως ο στρατός μας και ο λαός μας, απέναντι στην Τουρκία και είναι υποταγμένες στις μεγάλες δυνάμεις της πολεμικής Δύσης που και εκείνες έχουν το φοβικό σύνδρομο απέναντι στην αυτοκρατορία του ξανθού γένους, μήπως τελικά επικρατήσει στην ευρύτερη εύφλεκτη περιοχή μας και τους αρπάξει το μήλο της έριδος. Ο Πούτιν παίζει αυτοκρατορικά ενώ οι Δυτικοί με τις παγκοσμιοποιητικές μεθόδους που χρησιμοποίησαν (πχ. προσφυγικό κ.α.) κοντεύουν να διαλύσουν την Ευρώπη αλλά και ο Τράμπ έχει εσωτερικά προβλήματα στην μεγάλη Αμερική, εκλέχθηκε αλλά δεν έχει επικρατήσει και αυτό συμβαίνει πρώτη φορά από την ίδρυση της Ομοσπονδίας της (εκτός της περιόδου του εμφυλίου πολέμου).
Προφανώς η ισχύς των Αμερικανών εξακολουθεί να είναι τεράστια και να μην αμφισβητείται, όμως βρίσκεται σε πτώση και δεν είναι σε θέση να χειρίζονται τις καταστάσεις όπως παλιά και αυτό το διαπιστώνουμε και στην Συρία. Γεγονός είναι ότι οι HΠA αν δεν έχουν την στήριξη της E.E. και ολίγον της Ιαπωνίας θα χάσουν την πρωτιά. Η Ρωσία από την άλλη δείχνει πλήρη υπεροχή στην Συρία και έχει προς ώρας την συμμαχία του Ερντογάν μετά τα γεγονότα της κατάρριψης του ρωσικού μαχητικού στα σύνορα της Τουρκίας με την Συρία. Αυτό το σκηνικό δεν περιγράφεται ως κάτι το οριστικό στις σχέσεις Ρωσίας- Τουρκίας έναντι των Δυτικών μεγάλων δυνάμεων, τα γεωπολιτικά παίγνια εξελίσσονται ραγδαία και πολλές φορές απρόοπτα. Σημαντικό γεγονός είναι μετά το Brexit πως διαμορφώνεται για τους Άγγλους μία επί μέρους κατάσταση, που ίσως πάθουν από τους Αμερικάνους τα ίδια όπως με την Διώρυγα του Σουέζ και τα πετρέλαια της Σαουδικής Αραβίας όταν στην κυριολεξία τους τα άρπαξαν. Το ίδιο μπορεί να γίνει και τώρα με τις Αγγλικές βάσεις στην Κύπρο, δηλαδή να περάσουν στους Αμερικάνους. Αυτό βέβαια μπορεί να αποτραπεί από τους Γάλλους, οι οποίοι έχουν την πρωτοκαθεδρία στην Ε.Ε., στον στρατιωτικό τομέα και στους εξοπλισμούς. Αυτό όμως προϋποθέτει τη συναίνεση των Η.Π.Α., που χρειάζονται την στήριξη της Ε.Ε. για πολλούς λόγους, κυρίως για το διακύβευμα της υπεροχής τους.
Η επικράτηση του Ερντογάν μετά το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου 2017 για αλλαγή Συντάγματος, σφράγισε την νίκη του απέναντι στους Κεμαλικούς. Ο εναγκαλισμός του με τον Πούτιν αφ’ ενός και τα φανερά αισθήματα εχθρότητας, αμφιβολίας και δυσπιστίας εναντίον των Δυτικών αφ’ ετέρου, που ως γνωστό τα διατυμπάνιζε ο ίδιος ή έβαζε τον σύμβουλό του Γιγίτ Μπουλούτ, μας γυρίζει στο παρελθόν, όταν οι Τούρκοι συμμάχησαν με τον τσάρο Νικόλαο (βλ. π.χ. συμμαχία Ρώσων-Τούρκων κατά των Γάλλων στα Επτάνησα) για να αποτρέψουν τον διαμελισμό της οθωμανικής αυτοκρατορίας (βλ. Συνθήκη Σεβρών, Συμφωνία Σαικς-Πικό κλπ.), θεωρώντας τους Άγγλους και Γάλλους ως εχθρούς πιο επικίνδυνους από τους Ρώσους. Η Τουρκία κινδυνεύει να διαμελιστεί εξαιτίας του Κουρδικού αγώνα ανεξαρτησίας. Σκοπός του Ερντογάν είναι να εμποδίσει την ένωση του Κουρδικού τμήματος στην Βορειανατολική Συρία με τον Κουρδικό τομέα της Βορειοδυτικής Συρίας που βγαίνει στην Μεσόγειο, και είναι από τους βασικούς λόγους συμμαχίας του με τον Πούτιν, πέραν των εξοπλιστικών προγραμμάτων που επιδιώκει μαζί του.
Οι Δυτικοί σύμμαχοι λοιπόν που είχαν την πεποίθηση, ότι με την εδραίωση του Κεμαλισμού ο μεγάλος ασθενής γιατρεύτηκε και μπορούσαν να στηρίξουν τα επεκτατικά τους σχέδια στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής και της Μεσογείου, σ’ αυτό το πιστό και υπάκουο μέλος του ΝΑΤΟ διαψεύδονται, αν η νεόκοπη συμμαχία ευδοκιμήσει. Η πολεμική Δύση όμως που είναι υπαίτια για τις συρράξεις στην εύφλεκτη περιοχή μας, αντιλαμβάνεται, ότι με την νεοθωμανική πορεία του ισλαμιστή ηγέτη Τ. Ερντογάν, ο μεγάλος ασθενής όχι μόνο δεν γιατρεύτηκε αλλά τους δημιουργεί βαθιά κρίση με απρόβλεπτες συνέπειες στο γενικότερο γεωπολιτικό περιβάλλον. Είναι αξιοσημείωτο το γεγονός ότι ο σφαγέας του Ελληνισμού της Μ.Ασίας, ο Κεμάλ Πασάς, από το 1923 με την Εθνοσυνέλευση της Άγκυρας κήρυξε ως πολίτευμα την Δημοκρατία δυτικού τύπου και οικοδόμησε μέχρι τον θάνατό του το 1938 το κοσμικό κράτος, αφήνοντας την διαφύλαξή του στον στρατό, δηλ. το εδραίωσε σε χρονικό διάστημα 15 ετών. Στον αντίποδα τώρα ο Ερντογάν από το 2003 που ανέβηκε στην εξουσία μέχρι σήμερα 2017 δηλ. εντός 14 ετών ξήλωσε το κοσμικό κράτος και με αποκορύφωμα την αλλαγή του Συντάγματος εδραιώνει την νεοθωμανική πορεία του προς το κράτος σουλτανάτο-χαλιφάτο. Όπως είχαμε επισημάνει η Συνταγματική αλλαγή είχε τρείς κύριους στόχους, τον απόλυτο έλεγχο των ενόπλων δυνάμεων και του στρατού, του δικαστικού τομέα και την δημιουργία των Μιλιέτ δηλ. επανασυγκρότηση των συστημάτων Μιλιέτ εντός του Οθωμανικού κόσμου με συνεκτικό κρίκο το Ισλάμ και την συγκρότηση της κοινωνίας επί Ισλαμικής βάσης με χρήση των μέσων που το Ισλάμ προσφέρει (π.χ. η Ούμα κλπ.). Επάνω σε αυτά οικοδομεί την επανασύσταση του σουλτανάτου-χαλιφάτου, την αποτροπή διαμελισμού της Τουρκίας και τα επεκτατικά του σχέδια (Κύπρο, Αιγαίο, Συρία κλπ.) Στα ανωτέρω εκτεθέντα δεν μπορεί να μην ληφθεί υπόψιν και το γεγονός μελλοντικής πολεμικής σύρραξης μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, όπου εμπλέκεται και η Τουρκία με την Σ. Αραβία μέσω του σουνιτικού δόγματος και των οικονομικών σχέσεων τους και με το Ιράν μέσω BRICS και Ρωσίας (αγωγοί, όπλα, εμπόριο κλπ.). Όλα αυτά υποχρεώνουν τον σουλτάνο να προβεί σε επιλογές, για το τι μέλει γενέσθαι για την χώρα του. Συμπερασματικά η επίσκεψη του Ερντογάν στην Ελλάδα εντάσσεται στο παραπάνω πλαίσιο προβληματισμού.
Κατόπιν τούτου η Ελληνική κυβέρνηση διατείνεται να προσφέρει υποστήριξη σ’ ένα ακραίο ισλαμιστή ηγέτη, που επαναφέρει την θανατική ποινή και φυλακίζει κάθε πολιτικό του αντίπαλο εξαπολύοντας προγκρόμ διώξεων, συλλήψεων και βασανιστηρίων; Που δολοφονεί τον Κουρδικό λαό, αμάχους και γυναικόπαιδα χαρακτηρίζοντάς τους τρομοκράτες; Είναι έτοιμη να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον θαυμαστή του Χίτλερ; Είναι έτοιμη να συνεργασθεί με τον κατακτητή και μόνο εξ αυτού του λόγου, να προδώσει χιλιάδες αιχμαλώτους πολέμου που αγνοούνται, χιλιάδες εκτοπισμένους στην μαρτυρική Κύπρο μας; Είναι έτοιμη να προωθήσει την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας για να την βγάλει από την δυσμενή θέση που έχει περιέλθει; Η Ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να προσφέρει σανίδα σωτηρίας όπως και κατά το παρελθόν, αντιθέτως επιβάλλεται να αποφασίσει αλλαγή πορείας και να διεκδικήσει επιτακτικά την συμμόρφωση της Τουρκίας σύμφωνα με τις επιταγές του Διεθνούς Δικαίου. Κατά το λαϊκό αίσθημα δεν είναι καλοδεχούμενος ο Ερντογάν ούτε στην Αθήνα ούτε στην Θράκη. Στο παρελθόν ο λαός εκφράστηκε με δυναμικές κινητοποιήσεις κατά της επίσκεψης του Οζάλ και φυσικά είναι η αντίστασή μας, ενάντια στους κατακτητές και στους επίδοξους εισβολείς της πατρίδας μας δίκαια και επιβεβλημένη.
Αν λοιπόν η Ελληνική Κυβέρνηση δεν συμβαδίσει με το λαϊκό αίσθημα και δεν αλλάξει πορεία ώστε να διεκδικήσει τα δίκαια της πατρίδας μας έναντι του κατακτητή, εναπόκειται στο λαό να τα υπερασπισθεί και να τα διεκδικήσει …
* Νομικός, μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής Υποστήριξης Αγώνα Ελεύθερης Κύπρου-Σ.Ε.Υ.Α.Ε.Κ.