Άριστοι των αρίστων
Δεν θα ασχοληθώ με τους «άριστους των αρίστων» που έχει ήδη γίνει ανέκδοτο πέραν του ότι θα εκφράσω μια απορία.
Έχει ήδη γίνει εισήγηση όπως οι υποψήφιοι καθηγητές παρακάθονται σε εξετάσεις ώστε να διορίζονται οι καλύτεροι.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι όταν αυτοί, οι καλύτεροι (αρκετοί με μεταπτυχιακά), πρόκειται να προαχθούν θα κρίνονται από την Επιτροπή Εκπαιδευτικής Υπηρεσίας, τους «άριστους των αρίστων»…
Τελευταία δημοσιεύτηκε ότι ο δημιουργός του Facebook, 33χρονος δισεκατομμυριούχος Mark Zuckerberg, πήρε τελικά τιμητικό δίπλωμα από το φημισμένο Πανεπιστήμιο Harvard το οποίο παράτησε στη μέση 12 χρόνια πριν.
Ο ίδιος ανάρτησε φωτογραφία του με το πτυχίο στο χέρι με λεζάντα: «Μάμα, σου το έλεγα ότι θα πάρω πτυχίο».
Ένα χρόνο μετά τη δημιουργία του Facebook (2004) στο φοιτητικό του δωμάτιο, ο Zuckerberg εγκατάλειψε τις σπουδές του για να αφοσιωθεί αποκλειστικά σε αυτό. Τότε προοριζόταν αποκλειστικά για τους συμφοιτητές του ενώ σήμερα απαριθμεί 2 δισεκατομμύρια χρήστες.
Αλλά ο Mark Zuckerberg δεν είναι ο μόνος επιτυχημένος διάσημος που εγκατάλειψε τις σπουδές του.
Ο ιδρυτής της Microsoft, πολυεκατομμυριούχος Bill Gates, εγκατέλειψε τις σπουδές του για να ιδρύσει την εταιρεία το 1975 και μόλις το 2007 πήρε τιμητικό δίπλωμα.
Ο Steve Jobs γνωστή προσωπικότητα στο χώρο της τεχνολογίας , του οποίου πολλές ιδέες άλλαξαν τον τρόπο που οι καταναλωτές χρησιμοποιούν την ψηφιακή τεχνολογία, συνιδρυτής, πρώην πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της Apple είχε εγκαταλείψει το κολλέγιο Reed στο Portland όπου φοιτούσε από τον πρώτο χρόνο.
Ο Albert Einstein κατάφερε να περάσει τις εισαγωγικές εξετάσεις του Πανεπιστημίου τη δεύτερη φορά.
Κανένας καθηγητής δεν τον αναλάμβανε ως μεταπτυχιακό φοιτητή. Αργότερα πήρε τιμητικά διδακτορικό.
Εδώ τίθεται το ερώτημα, τι γίνεται με αυτούς που ήταν πραγματικά άριστοι και συνέχισαν τις σπουδές τους κανονικά;
Η ερευνήτρια Karen Arnold, του Boston College κατέγραψε την πορεία 81 σημαιοφόρων μαθητών από την μέρα της αποφοίτησής.
Όλοι συνέχισαν στο Πανεπιστήμιο και αποφοίτησαν με πολύ ψηλό βαθμό.
Ακολούθησε επαγγελματική πορεία με αρκετούς απ’ αυτούς να κατέχουν διευθυντικές θέσεις.
Όλοι είναι αξιόπιστοι, συνεπείς, προσαρμοσμένοι και περνούν καλά.
Όμως, πόσοι από τους άριστους έκαναν κάτι να αλλάξουν τον κόσμο, να μείνουν στην ιστορία;
Κανένας.
Η Karen Arnold συμπέρανε ότι παρόλο που μπορούν να χαρακτηριστούν ως επιτυχημένοι δεν θεωρούνται οραματιστές.
Γίνονται μέρος του συστήματος αντί να προσπαθούν να το αλλάξουν.
Προφανώς υπάρχουν δυο λόγοι:
1) Στο σχολείο διαπρέπει εκείνος που είναι πειθαρχημένος, υπάκουος, ευσυνείδητος, πραγματιστής και εργάζεται συστηματικά και μεθοδικά. Ακριβώς τις ίδιες ιδιότητες είναι που χρειάζεται να επιδείξει και αργότερα για να θεωρείται επαγγελματικά επιτυχημένος. Η πρωτιά στο σχολείο δε συνεπάγεται ότι έχει πιο ψηλό δείκτη νοημοσύνης από τους υπόλοιπους.
2) Ο δεύτερος λόγος είναι ότι στο σχολείο πρέπει να είσαι γενικά καλός, δεν επικεντρώνεσαι σε ένα τομέα, ώστε να έχεις τη δυνατότητα να κάνεις τη διαφορά αργότερα. Δεν εμβαθύνουν, δεν ειδικεύονται σε ένα τομέα μόνο.
Ο Zuckerberg ασχολείτο από μικρός με ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Από δώδεκα χρονών έγραφε προγράμματα, στο Γυμνάσιο δημιούργησε πλατφόρμα για μουσική και νεαρός φοιτητής έκαμε το “Face mash“, προάγγελο του facebook.
Ο Einstein έπαιρνε πάντα ψηλούς βαθμούς στα μαθηματικά και φυσική αλλά πολύ χαμηλά στα φιλολογικά.
Στο σχολείο υπάρχουν ξεκάθαροι κανόνες που ακολουθείς για να επιτύχεις.
Η ζωή δεν έχει κανόνες και οι άριστοι κάπου χάνονται στο δρόμο.
Δεν υπάρχει συνταγή.
Π.χ. γίνεσαι δικηγόρος, αγωνίζεσαι για τα ανθρώπινα δικαιώματα, φυλακίζεσαι 27 χρόνια, γίνεσαι πρόεδρος της χώρας σου και μετά παίρνεις βραβείο Nobel Ειρήνης (Nelson Mandela).
Ή παντρεύεσαι την κατά 20 χρόνια μεγαλύτερη καθηγήτρια σου ώστε στα 39 να γίνεις πρόεδρος της χώρας σου (Emmanuel Macron).
Ακόμα μια έρευνα, του Shawn Achor του Harvard, κατέγραψε το βαθμό αποφοίτησης 700 μετέπειτα Αμερικανών εκατομμυριούχων· μέσος όρος κοντά στη βάση.
Όταν ακολουθείς την πεπατημένη και γίνεσαι μέρος του συστήματος απλά αποφεύγεις τα άκρα (καλά ή κακά), δεν ριψοκινδυνεύεις αλλά ταυτόχρονα αποκλείονται και επιτεύγματα. Είναι παρόμοιο να βάλλεις όριο ταχύτητας στο αυτοκίνητο σου να μην ξεπερνά τα 80 km/h.
Σίγουρα αποφεύγεις τα δυστυχήματα αλλά δεν κερδίζεις σε διαγωνισμό ταχύτητας.
Υ.Σ.: Δέκα χρόνια μετά την προαγωγή και τρία μετά την αποχώρηση κάποιοι επιμένουν (μέχρι χθες). Έχω κερδίσει 3 προσφυγές και 2 εφέσεις. Φυσικά χαίρομαι, αλλά αν έχανα επί της ουσίας, θα είχα και πιθανότητες να διοριστώ σε επιτροπή (όπως κάποιοι άλλοι) για να κρίνω άλλους … αξιοκρατικά.