Για την υποψηφιότητα Γιώργου Λιλλήκα

Στηρίξαμε τον Γιώργο Λιλλήκα στις προεδρικές εκλογές του 2013.

Συνταχθήκαμε μαζί του στην ίδρυση της Συμμαχίας Πολιτών.

• Στράτος Παναγίδης *

Πορευτήκαμε μ’ αυτόν στις βουλευτικές και δημοτικές αναμετρήσεις του 2016.

Γιατί, λοιπόν, να αρνηθούμε τώρα τη θωράκιση της υποψηφιότητάς του;

Για τον λόγο ότι αυτή αντιστρατεύεται τον στόχο που υποτίθεται ότι υπηρετεί: Την απομάκρυνση από τη διακυβέρνηση των τελευταίων 10 χρόνων και τη χάραξη μιας νέας πορείας στο Κυπριακό.

Αυτονόητο συμπέρασμα που διαπιστώνει όποιος δεν έχει πάρει διαζύγιο από τη λογική.

Τα κόμματα, πέραν του ΔΗΣΑΚΕΛ, έχουν ενδυναμωθεί στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές.

Τα ποσοστά τους αθροιζόμενα υπερβαίνουν αυτά του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ.

Αυτό αποτελεί μια ισχυρή –όχι απόλυτη– ένδειξη για επιτυχία στις Προεδρικές ενός υποψηφίου από τα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου.

Με δύο υποψηφίους, όμως, η πιθανότητα αυτή μειώνεται.

Θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι για την εξέλιξη των δύο υποψηφιοτήτων του ενδιάμεσου χώρου η ευθύνη πρέπει να επιμεριστεί μεταξύ των δύο υποψηφίων.

Αυτό είναι σωστό.

Αλλά πόσο μερίδιο ευθύνης μπορεί να έχει ο πρόεδρος του ΔΗΚΟ που ήδη στηρίζεται από 3 κόμματα με αθροιστικό εκλογικό εκτόπισμα 26% και πόσο ο πρόεδρος της Συμμαχίας με 6%;

Όσο και αν τα κόμματα δεν ασκούν τη μεγάλη επιρροή που είχαν πριν 20 χρόνια, ο ρόλος τους δεν μπορεί να εκμηδενιστεί.

Αντικειμενικά, ο επιμερισμός βαραίνει αρνητικά τον Γιώργο Λιλλήκα.

Υποκειμενικά, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει.

Προβάλλονται, ακόμη, οι διαφορές πολιτικής με το ΔΗΚΟ αλλά και οι αμαρτίες του ως αναγκαιότητα για την αυτόνομη κάθοδο του Γιώργου Λιλλήκα.

Και διαφορές με το ΔΗΚΟ υπάρχουν, και ουκ ολίγες αμαρτίες έχει το κόμμα αυτό.

Το ίδιο ισχύει και για την ΕΔΕΚ και την Αλληλεγγύη (αλλά και τους Οικολόγους, αν, όπως διαφαίνεται, τελικά θα στηρίξουν Νικόλα Παπαδόπουλο).

Αν αυτά δεν ίσχυαν, δεν θα εντασσόμασταν στη Συμμαχία Πολιτών.

Έχουμε, όμως, προεδρικές, και όχι βουλευτικές εκλογές.

Όπου πρέπει να γίνεται ιεράρχηση στόχων με τον μέγιστο, που είναι το Κυπριακό, να τίθεται ψηλά, και όχι το αντίθετο.

Ας μην ξεχνούμε ότι ο ίδιος ο Γιώργος Λιλλήκας είχε κάνει ανοικτή πρόταση όχι μόνο για συνεργασία αλλά ακόμη και για συγχώνευση με ΔΗΚΟ – ΕΔΕΚ.

Τόσο, μάλιστα, διακαής φαινόταν η επιθυμία να διευκολυνθεί η διαδικασία, ώστε ο ίδιος είχε προσφερθεί να μην είναι επικεφαλής του νέου σχήματος.

Αν το χάσμα ήταν τόσο μεγάλο, γιατί προωθείτο η συγχώνευση;