Δημοψηφίσματα και Πολιτική Ευθύνη
Η Ελβετία εκτός από φορολογικός (ή τραπεζικός) παράδεισος είναι η χώρα όπου εφαρμόζεται η Άμεση Δημοκρατία μέσω του θεσμού των Δημοψηφισμάτων, για μείζονα ή και ελάσσονα θέματα.
Είναι ενδιαφέρον ότι η συμμετοχή των πολιτών είναι πολύ μεγαλύτερη στα δημοψηφίσματα, απ’ ότι στις εκλογές κοινοβουλευτικών αντιπροσώπων!
Ο λόγος είναι εντυπωσιακά απλός.
Οι εκλεγόμενοι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι ΚΑΙ εφαρμόζουν τις αποφάσεις των δημοψηφισμάτων.
Ίσως γι’ αυτό, παρά τις υψηλές επιδόσεις της χώρας οι πολιτικοί της ηγέτες είναι ελάχιστα γνωστοί, εν αντιθέσει με άλλες χώρες (παραλείπω ονόματα) όπου είναι πασίγνωστες αμελητέες προσωπικότητες που κινούν το ενδιαφέρον με τα καμώματα, τις ακροβασίες και τις ανοησίες τους, γενόμενοι έτσι πρωτοσέλιδα….
Δοθείσης αφορμής, θα επιχειρήσω μια αντιστοίχηση με δικά μας δημοψηφίσματα.
Τον Ιανουάριο του 1950 η συντριπτική πλειοψηφία ≈96% του Κυπριακού Λαού υπέγραψε σε τέσσερεις τόμους κάτω από το αίτημα «Αξιούμεν την Ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα».
Πρώτη-πρώτη, με ερυθρά μελάνη αναγνωρίζεται η υπογραφή του Εθνάρχη, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ’.
Βεβαίως το αίτημα απερρίφθη από τους αποικιοκράτες Άγγλους, αλλά, ποία ήταν η μετέπειτα διαχείρισή του από την Ηγεσία;
Ο Αρχιεπίσκοπος συνυπέγραψε και τον όρκο για τη δημιουργία της Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) και την 1η Απριλίου 1955 εξέσπασε ο μνημειώδης Απελευθερωτικός Αγώνας με στόχο, ίδιο με το Δημοψήφισμα.
Για λόγους που δεν έγιναν ακόμη ευρέως γνωστοί ο μέχρι τότε Εθνάρχης «επείσθη» να απαρνηθεί την Ένωση, χάριν μιας κολοβής ανεξαρτησίας που επανέφερε πανηγυρικά την Τουρκία στην Κύπρο.
Εμεσολάβησαν έκτοτε πολλά, αλλά ό,τι θα έφθανε στιγμή κατά την οποίαν η Κυπριακή Βουλή, με πρωτοβουλία του αυτοαποκαλούμενου εθνικόφρονος κόμματος, θα επειθαρχούσε στην απαίτηση του φερεφώνου της Άγκυρας να ακυρώσει την απλή αναφορά του Ιστορικού αυτού γεγονότος στα σχολεία μας, δεν πιστεύω να το περίμενε κανείς….
Την 24η Απριλίου του 2004 το 76% του Κυπριακού Λαού σε αντίθεση με αυτό που υπεδείκνυε η πλειονότης των πολιτικών αρχηγών και παρατρεχάμενων, απέρριψε ξεκάθαρα την ιδέα της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας (Δ.Δ.Ο.). Ποια ήταν η συνέχεια και πάλιν;
Αυτοί που απεδοκιμάσθησαν από τον Λαό, αρχικά εδήλωσαν ότι θα σεβαστούν την ετυμηγορία του, αλλά ΣΗΜΕΡΑ εξακολουθούν να βυσσοδομούν υπέρ αυτής της χιμαιρικής ιδέας.
Και ο τότε Πρόεδρος, ο οποίος δικαίως ετιμήθη και εδοξάσθη για το ιστορικό διάγγελμά του, συνυπέγραψε λίγο αργότερα συμφωνία για ανεύρεση λύσεως ΔΔΟ! (με σωστό περιεχόμενο για εσωτερική κατανάλωση).
Εν προκειμένω όμως, η πλέον αξιόπιστη πηγή πληροφοριών είναι οι Τούρκοι οι οποίοι δεν έχουν αποστεί ούτε χιλιοστό από τις κατευθυντήριες γραμμές που εχάραξε ο συνταγματολόγος Νιχάτ Ερίμ το 1956 και απεργάζονται την σταδιακή μεν, πλήρη δε Τουρκοποίηση της Κύπρου.
Δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορούμε αυτομάτως να φτάσουμε στο επίπεδο δεσμευτικής λειτουργίας των δημοψηφισμάτων κατά το Ελβετικό πρότυπο αλλά θάθελα να ελπίζω….
Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρω την παγκόσμια πρωτοτυπία του Ελλαδικού δημοψηφίσματος του 2015 όπου εντός μιάς εβδομάδος ετέθη ενώπιον του Λαού ένα ακαταλαβίστικο ερώτημα, ακολούθησε «θρίαμβος του ΟΧΙ» και εν μια νυκτί μετετράπη σε ΝΑΙ!
Εξ’ ου και η παρουσία κάποιων, τόσο συχνά στα πρωτοσέλιδα και τις τηλεοράσεις εν αντιθέσει με τους άσημους Ελβετούς, που απλώς υπηρετούν τον Λαό….