Περί Αυτοκατάργησης
Το Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950 υπήρξε για την Κύπρο υπέρτατη πράξη διεκδίκησης και άσκησης του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης του κυπριακού λαού.
Η άσκηση του δικαιώματος αυτοδιάθεσης αποτελεί, κατά τον Β.Ι. Λένιν, την μεγαλύτερη επαναστατική πράξη των λαών.
Αυτό το δικαίωμα αποστερήθηκε τελικά ο κυπριακός λαός. Άξιζε ή δεν άξιζε μία δεκάλεπτη αναφορά του γεγονότος αυτού στα σχολεία;
Είναι υπό αυτή την έννοια που είχαμε συγκατατεθεί στην υιοθέτηση των Κανονισμών για την συγκεκριμένη σχολική μνεία και αναφορά. Η Πρόταση Νόμου του ΔΗΣΥ για κατάργηση στην ουσία αυτού, που η ίδια η Βουλή ψήφισε πριν κάποιες εβδομάδες, δεν ήταν μόνο θέμα αυτοαναίρεσης αλλά ήταν και θέμα που προσέβαλλε την αξιοπρέπεια λαού, Βουλής και Κυβέρνησης. Η αξιοπρέπεια του καθενός αποτελεί στάση ζωής. Υπάρχουν άνθρωποι αξιοπρεπείς, πολύ αξιοπρεπείς, λιγότερο αξιοπρεπείς και αναξιοπρεπείς. Υπάρχουν άνθρωποι και πρόσωπα που τυγχάνουν αυτοσεβασμού και άλλοι που αυτοκαταργούνται. Είναι ζήτημα πεποίθησης του καθενός. Υπάρχει όμως και η συλλογική αξιοπρέπεια και αυτοσεβασμός. Και εδώ ήταν και παραμένει καθήκον του κάθε δημόσιου προσώπου να μην μεταφέρει τις δικές του προσωπικές αξίες και στάσεις ζωής όταν ασκεί τα δημόσιά του καθήκοντα, διότι έχει χρέος και καθήκον έναντι των εκλογέων του ή έναντι αυτών που αντιπροσωπεύει, να προστατεύσει την αξιοπρέπειά τους.
Πέραν από ζήτημα αξιοπρέπειας όμως το ζήτημα του «νόμου Ακκιντζί», όπως τελικά καθιερώθηκε να λέγεται, έχει πολιτική σημασία πολύ σοβαρή. Η Τουρκία και κατά συνέπεια ο Ακκιντζί δεν έθεσε το θέμα κατάργησης ή αναίρεσης της απόφασης της Βουλής διότι δήθεν ανησύχησε για στροφή της Κυπριακής Πολιτείας προς την …ένωση(!). Διεκδίκησε και ανεζήτησε και δυστυχώς επέτυχε να έχει ρόλο και λόγο στο τι γίνεται και το τι θα γίνεται στο «έτερο συνιστόν κράτος του νότου» από τούδε και στο εξής. Η Τουρκία μέσω του Ακκιντζί διεκδίκησε και δυστυχώς με την ψήφιση του Νόμου επέτυχε να είναι κυρίαρχος του Βορρά και επικυρίαρχος στον Νότο. Διεκδίκησε και πέτυχε ως κεκτημένο την επικυριαρχία και την ομηρία της ελληνικής κυπριακής πλευράς στην «λύση» που θα προκύψει στα πλαίσια της «διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας», όπως οι ίδιοι οι Τούρκοι την αντιλαμβάνονται και όπως η πλευρά μας με άστοχες ενέργειες όπως η ψήφιση του Νόμου συγκατατίθεται. Δυστυχώς, η Βουλή με την πλειοψηφία του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ έπεσε στην παγίδα και παραχώρησε λόγο στην Τουρκία για το τι κάμνουμε εμείς ως Κυβέρνηση, ως Βουλή και ως κοινότητα.
Υπάρχει και μία άλλη παράμετρος η οποία δεν θα πρέπει να την υποτιμούμε. Η υφιστάμενη μέχρι σήμερα αρμοδιότητα που είχε η Βουλή των Αντιπροσώπων και την οποία ουσιαστικά κατάργησε ο «νόμος Ακκιντζί» προέκυψε από την εκχώρηση και μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων προς τη Βουλή από την Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση με βάση τη Νομοθεσία του 1965. Υπήρξε εντολή από την Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση προς την Βουλή, να ασκεί τα εκπαιδευτικά ζητήματα της ελληνικής κοινότητας κατά τρόπο ρητό με βάση το Δίκαιο της Ανάγκης που αποτελεί στην ουσία συνταγματική ρύθμιση.
Δεν είχε και δεν έχει η Βουλή δικαίωμα εκχώρησης στον Υπουργό Παιδείας της πιο πάνω εξουσίας την οποία μεταβίβασε κατά τρόπο αποκλειστικό προς την ίδια η Ελληνική Κοινοτική Συνέλευση πριν την κατάργησή της. Στην ουσία η ψήφιση του συγκεκριμένου Νόμου από την πλειοψηφία του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ προκαλεί συνταγματική εκτροπή την οποία πιθανόν να την βρούμε ενώπιον μας στο μέλλον.
Η Τουρκία επομένως σήμερα δημιούργησε «κεκτημένα» υποθηκεύοντας με τον τρόπο αυτό τη λύση που θα προκύψει με βάση την Δ.Δ.Ο.
Καταργούμε την ταυτότητά μας, διαγράφουμε την ιστορία μας και αναιρούμε πάγιες καθιερωμένες αρχές (ίδε Δίκαιο της Ανάγκης) εγκλωβισμένοι σε μία διαδικασία που επί 43 χρόνια παγιώνει την κατοχή και αναβαθμίζει τον εγκάθετο αυτής ως «συμπρόεδρο» με λόγο μάλιστα στο τι πράττουμε, λέγουμε ή κάμνουμε. Επί 43 χρόνια «συνομιλούμε» με την Τουρκία και τον εκάστοτε εγκάθετό της παραγνωρίζοντας το αυτονόητο, ότι η Τουρκία δεν επιθυμεί λύση, παρά μόνο λύση που να της επιτρέπει την πλήρη κυριαρχία και επικυριαρχία σε ολόκληρο το νησί.
- Βουλευτής – Αναπληρωτής Πρόεδρος ΕΔΕΚ