Γεώργιος Γρίβας, ο “οµοούσιος” και αδιαίρετος Διγενής!

Γράφω αυτό το άρθρο µε αφορµή ένα δηµοσίευµα του Αντώνη Κ. Σιβιτανίδη, Εκπροσώπου Τύπου του ΔΗ.ΚΟ. στην Πάφο που τιτλοφορείται “Γεώργιος Γρίβας, άνευ Διγενή, μυρσίνης και δάφνης: Πρέπει επιτέλους να κοιτάξουμε την αλήθεια στα μάτια”, ηµεροµηνίας 1.2.2017.

• Λεωνίδας Λεωνίδου *

Είναι µια απέλπιδα προσπάθεια ανορθώσεως του ονόµατος του Γρίβα;

Γράφει ο Κ. Σιβιτανίδης (Διατηρώ τήν ορθογραφική απόδοσή του):

Όποτε κοντεύει το μνημόσυνο του Γεωργίου Γρίβα (ή οι τραγικοί επέτειοι του πραξικοπήματος και της εισβολής) ξεθαρρεύουν οι «εθνικόφρονες», και σε μια απέλπιδα προσπάθεια ανορθώσεως του ονόματος του Γεωργίου Γρίβα, ισχυρίζονται ότι εάν ζούσε ο Γρίβας, ούτε πραξικόπημα, ούτε και εισβολή θα εγίνετω.

• Γεώργιος Γρίβας, άνευ Διγενή, μυρσίνης και δάφνης: Πρέπει επιτέλους να κοιτάξουμε την αλήθεια στα μάτια

Όταν η Βουλή των Ελλήνων απένειµε στον Γεώργιο Γρίβα τη µεγίστη των τιµών του Ἔθνους των Ελλήνων, “άξιος της πατρίδος” (τίτλο που πριν από τον Γρίβα είχε απονέµει µόνο στο Θεόδωρο Κολοκοτρώνη καί τον Ελευθέριο Βενιζέλο και σε κανένα µετά από αυτόν), όταν η Ακαδηµία Αθηνών, το ανώτατο πνευµατικό ίδρυµα τόσο πριν όσο και µετά θάνατο, τον τίµησε µε το χρυσό µετάλλιο και ειδική ανακοίνωσή της, και όταν η Βουλή της Κύπρου τρεις µέρες µετά τον θάνατό του τόν αναγνώρισε ως “άξιο τέκνο της ιδιαιτέρας αυτού πατρίδος” δεν χρειάζεται οποιαδήποτε “απέλπιδα προσπάθεια ανορθώσεως του ονόματος του”.

Το τι χρειάζεται είναι οι µέχρι βαθµού παράνοιας συκοφάντες του Διγενή, 43 χρόνια µετά το θάνατό του, να αναζητήσουν αποθεραπεία τους.

Ήρθε στην Κυπρο για δολοφονία του Μακαρίου;

Γράφει ο Κ. Σιβιτανίδης: Ο Γρίβας το 1971, με την κάθοδό του στην Κύπρο και την δημιουργία της εόκαβήτα … ένα και μόνο σκοπό είχε. Την πραξικοπηματική ανατροπή / δολοφονία του Μακαρίου.

Τήν απάντηση στο πολυσυζητηµένο ερώτηµα γιατί ήρθε στην Κύπρο ο στρατηγός Γρίβας το 1971 τήν έδωσε ο ίδιος εγγράφως στόν Μακάριο σε επιστολή του που στάλθηκε την Τρίτη, 16 Μαΐου 1972, µέσω Τριτοφτίδη και η οποία έλεγε τα εξής:

“Μακαριώτατε, ό,τι µε παρεκίνησε να κατέλθω εκ νέου εις Κύπρον, διασπάσας στενώτατον πέριξ µου κλοιόν εις Αθήνας και διακινδυνεύσας ένα επικίνδυνον θαλάσσιον πλουν, ήτο η επιθυµία µου να προσφέρω και τας τελευταίας µου δυνάµεις εις τον αγώνα της Ενώσεως. Θα απετέλει τραγικήν παρεξήγησιν να νοµισθή ότι εις ηλικίαν 74 ετών κατήλθον εις Κύπρον διά να µοιρασθώ µεθ’ υµών την εξουσίαν και να απαρνηθώ τας αρχάς µου, διά τας οποίας επολέµησα και διεκινδύνευσα εν Κύπρω. Υπό την αρχηγίαν µου ο Κυπριακός λαός εθυσιάσθη και εδοξάσθη επί τετραετίαν, διά να απολαύση το δώρον της Ενώσεως. Αισθάνοµαι βαρυτάτας τας ευθύνας µου έναντι των θυσιασθέντων παλληκαριών µου και όλου του µάρτυρος Κυπριακού λαού. Τας θυσίας του λαού τούτου είµαι αποφασισµένος να αξιοποιήσω και τα δικαιώµατα τούτου να διεκδικήσω πάση θυσία. Και εις την πορείαν µου ταύτην θα ανατρέψω οιαδήποτε εµπόδια, οθενδήποτε προβαλλόµενα. Μακαριώτατε, εκ της επιστολής σας φαίνεται ότι δεν υπάρχει έδαφος δι’ ειλικρινή συνεννόησιν και συνεργασίαν. Πριν όµως διαχωρίσω πλήρως τας ευθύνας µου, και διά να αντιληφθή ο Ελληνισµός ολόκληρος τας ειλικρινείς προθέσεις µου και την αγάπην που αισθάνοµαι διά τον δύσµοιρον αυτόν τόπον, σας προσφέρω µίαν υστάτην ευκαιρίαν, διά να αναλογισθήτε τας ευθύνας σας έναντι τούτου και να αποδείξητε δι’ έργων την επιθυµίαν σας να συνεργσθήτε µετ’ εµού διά την σωτηρίαν του.

Γράφει ο Κ. Σιβιτανίδης: Στο βιβλίο του, «Μακάριος δια πυρός και σιδήρου», ο πλέων ιδεολόγος της Ενωτικής Παρατάξεως, δεξί χέρι του Γρίβα στην εόκαβήτα και εκπρόσωπος τύπου της επταημέρου κυπριακής χούντας του Νικόλαου Σαμψών, ο Σπύρος Παπαγεωργίου αναφέρει ξεκάθαρα ότι, ο αγώνας του Γρίβα και της εόκαβήτα δεν ήταν αντι-χουντικός αλλά για να ανατρέψει τον Μακάριο και να πάρει την εξουσία και να ανακηρύξει την Ένωση.

Συµφωνώ µε τόν κ. Σιβιτανίδη ότι όταν έγραφε το βιβλίο του «Μακάριος δια πυρός και σιδήρου», ο αείµνηστος Σπύρος Παπαγεωργίου ήταν «ο πλέων (µε ωµέγα κατά τη γραφή του κ. Σιβιτανίδη) ιδεολόγος».

Πράγµατι για µια χρονική περίοδο µετά το πραξικόπηµα και την εισβολή ο µ. Σπύρος «έπλεε» σ’ ένα πέλαγος αναζήτησης ιδεολογίας και ήταν σ’ αυτή την κατάσταση που έγραψε το πιο πάνω.

Όµως δεν χρειάζεται το εν λόγω βιβλίο για να διαπιστώσει κανείς το πιστεύω, τους οραµατισµούς και τους στόχους του Διγενή.

Από το 1916 βρέθηκε στην πρώτη γραµµή του πυρός πολεµώντας για τη Μεγάλη Ελλάδα και την Ένωση.

Στη Μικρασία το 1919-22, τα χρόνια του µεσοπολέµου ως καθηγητής στη Στρατιωτική Ακαδηµία και µέλος της επιτελικής οµάδας του στρατάρχη Παπάγου, στα βουνά της Ηπείρου το 1940-41 ως επιτελάρχης της ΙΙ µεραρχίας, εναντίον των Γερµανών το 1941-44 και εναντίον των κουµµουνιστών το 1944-45.

Το 1955, ενέπνευσε και ξεσήκωσε τους νέους και όλους τους Έλληνες της Κύπρου και το έθνος ολόκληρο σ’ ένα µοναδικό, τιτάνιο και άνισο αγώνα ζώντας σε υγρά καταφύγια καί υπόγειες σπηλιές για την Ένωση.

Οι ηρωοµάρτυρες της ΕΟΚΑ βάδιζαν στην αγχόνη τραγουδώντας την Ένωση και οι µαχητές της ελευθερίας έπεφταν µε την ιαχή Ένωση στα χείλη.

Κάτω από το βάρος του αίµατος αυτών των ηρωοµαρτύρων γύρισε ο Διγενής στην Κύπρο και το 71 για δυο βασικά λόγους:

1) Να πείσει τον Αρχιεπίσκοπο να επαναφέρει το Κυπριακό ζήτηµα στην γραµµή της διά δηµοψηφίσµατος αυτοδιάθεσης (αφού οι Συµφωνίες Ζυρίχης επεβλήθηκαν στο λαό µε τις υπογραφές του Μακαρίου και του Καραµανλή) και

2) Να παρεµποδίσει οποιαδήποτε επικείµενη διά των συνοµιλιών µε τους Τούρκους λύση, που θα απέκλειε ξανά εσαεί την Ένωση.

Θα παρέδιδε την Κερύνεια στους Τούρκους για διπλή ένωση;

Αποτελεί ανήθικη διαστρέβλωση και πλαστογράφηση της ιστορικής αλήθειας η διατύπωση του Κ. Σιβιτανίδη και άλλων ότι «η ένωση που εννοούσε ο Γρίβας ήταν η διπλή ένωση του Σχεδίου Άστεσον του οποίου ήταν υπέρμαχος» καί ότι «η μόνη διαφορά ήταν ότι ο Άτσεσον χάριζε στους Τούρκους την Καρπασία, ενώ ο Γρίβας την Κερύνεια.»

Ο στρατηγός Γρίβας απέρριψε χωρίς συζήτηση το Σχέδιο Άτσεσον που προνοούσε την παραχώρηση της Καρπασίας στους Τούρκους.

Απάντηση στις συκοφαντίες εναντίον του σχετικά µε το ζήτηµα της Κερύνειας έδωσε ο ίδιος ο Γρίβας όταν ήταν ακόµα εν ζωή, στις 18.8.1973. (βλ. Λ.Λεωνίδου, Βιογραφία Γ.Γ.Διγενή, τόµος 4, σ.492).

Με αφορµή τα κατασχεθέντα έγγραφα της ΕΟΚΑ Β κατά τη σύλληψη του Σταύρου Σταύρου (Σύρου), ο τότε κυβερνητικός εκπρόσωπος Μιλτιάδης Χριστοδούλου αποκάλυπτε στις 11 Αυγούστου 1973 ότι σύµφωνα µε το σχέδιο ΑΠΟΛΛΩΝ η ΕΟΚΑ Β θα αναλάµβανε επιχειρήσεις για την κατάληψη της Αρχής σε όλες τις επαρχίες εκτός από την Κερύνεια και ο ίδιος συµπέραινε πως αυτό ισοδυναµούσε µε την παράδοσή της στους Τούρκους.

Στις 18 Αυγούστου, εξοργισµένος ο στρατηγός Γρίβας εξέδωσε φυλλάδιο που κυκλοφόρησε τρεις µέρες µετά, το οποίο σύµφωνα µε το ίδιο, ήταν “απάντησις εις συκοφαντίας Μακαρίου ότι διά του σχεδίου ΑΠΟΛΛΩΝ παραδίδω την Κυρήνειαν εις τους Τούρκους καί στην κατηγορία ότι εποφθαλµιούσα το προεδρικό αξίωµα και όχι την Ένωση’’.

Στο φυλλάδιο – απάντηση στήν κατηγορία ότι δεχόταν δήθεν να παραχωρήσει στους Τούρκους την Κερύνεια ως αντάλλαγµα για την Ένωση – ο στρατηγός Γρίβας ανάφερε τα εξής:

Δι’ ενός πλαστού εγγράφου το οποίον παρουσιάζει ως συνταχθέν δήθεν υφ’ ηµών, διαδίδει σκοπίµως, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι είµεθα έτοιµοι να παραδώσωµεν την περιοχήν Κυρηνείας εις τους Τούρκους.

Άλλοτε έλεγε το ίδιον περί Καρπασίας, τώρα εστράφη προς βορράν…

Δεν ήτο δυνατόν, και να το σκεφθή κανείς ακόµα, ότι ηµείς είµεθα ικανοί να διαπράξωµεν τοιαύτην προδοσίαν κατά της Κύπρου.

Ηµείς, ως στρατιώτες εις την υπηρεσίαν της νήσου,
κατεστήσαµεν την περιοχήν εκείνην καθώς και ολόκληρον την νήσον απόρθητον δι’ οχυρώσεων και άλλων µέτρων που ελάβοµεν, ελθόντες εις σύγκρουσιν πολλάκις και προς τον ίδιον (τον Μακάριον) και προς την Ειρηνευτικήν Δύναµιν.

Δεν εφείσθηµεν κόπων διά να την διατηρήσωµεν ακεραίαν. Δεν εδέχθηµεν ποτέ συµβιβασµόν µε τους Τούρκους, ο οποίος θα εγένετο µε εδαφικά ανταλλάγµατα εκ µέρους µας.

Ηρνήθηµεν διαρρήδην όταν ο πολύς ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ µας εβολιδοσκόπησε διά συµφωνίαν µε βάσιν την ΕΝΩΣΙΝ και παραχώρησιν εις την Τουρκίαν µέρους της Καρπασίας.

Δι’ ο και παρεχώρησε τας στήλας του τύπου του εις τους Πλουµίδην και Παλαιολόγον διά να µας καθυβρίζουν, γενόµενοι και οι τρεις υπέρµαχοι της πολιτικής του κ. Προέδρου…

Στο ίδιο φυλλάδιο ο Στρατηγός απαντούσε και στην κατηγορία ότι εποφθαλµιούσε δήθεν την εξουσία στην Κύπρο, ως εξής:

Ανεξαρτήτως των επανειληµµένων σχετικών δηλώσεών µου ότι δεν επιθυµώ ουδέν αξίωµα εις Κύπρον, εις τον κύριον Πρόεδρον κατά µίαν συνάντησίν µας εις το Προεδρικόν Μέγαρον είπον:

«Εάν µε καλέσετε να καθήσω εις την καρέκλαν που κάθεσθε σήµερον δεν θα δεχθώ. Εγώ δεν επιθυµώ να αµειφθώ µε αυτόν τον τρόπον διά τας υπηρεσίας µου προς την Κύπρον».

Η δήλωσις µου αυτή ισχύει και σήµερον και ΠΑΝΤΟΤΕ. Ουδέν ΑΞΙΩΜΑ θα δεχθώ εις Κύπρον.

Δήλωσις έντιµος, η οποία όµως δεν υιοθετείται υπό του κ. Προέδρου διά τον εαυτόν του.

Αγωνίζοµαι και θα αγωνίζωµαι εν’ όσω ζω µόνον διά µίαν γνησίαν ΕΝΩΣΙΝ και δεν θα δεχθώ κανένα συµβιβασµόν όπως και δεν θα δεχθώ ουδέν απολύτως αξίωµα εν Κύπρω.

Εν κατακλείδι ο Γρίβας προειδοποιούσε τον Αρχιεπίσκοπο: Τέλος ας έχη υπ’ όψιν του ότι το δένδρον δεν ξηραίνεται µε το να πέσουν µερικά φύλλα ή και κλαριά ακόµα.

Έτσι και το ηµέτερον κίνηµα υπέρ της Ενώσεως υφίσταται και θα υφίσταται, αγωνίζεται και θα αγωνίζεται µέχρι της τελικής νίκης…

Εποµένως γι’ αυτές τις κατηγορίες έχουµε την ίδια την απάντηση του Διγενή και δεν χρειάζονται ούτε ο µ. Παπαγεωργίου, ούτε οι Τσαγκάρηδες καί οι Σιζόπουλοι και οι λοιποί του φιάσκου – λεγοµένου “φακέλου της Κύπρου” να δώσουν µαρτυρίες ή απαντήσεις επί του θέµατος για να διακοσµήσουν τά τραγελαφικά εκ των προτέρων προαποφασισθέντα κοµµατικώς χρωµατισµένα συµπεράσµατα του.

Σχεδίαζε τη δολοφονία του Μακαρίου από το 1959;

Αποτελεί ακόµα ένα τερατώδες ψεύδος η κατηγορία ο Γρίβας σχεδίαζε δολοφονία του Μακαρίου από το 1959.

Ο Διγενής ήταν εκείνος που κατά τη διάρκεια του αγώνα καθιέρωσε το σύνθηµα, “Μακάριος – ο εις και µόνος έκπρόσωπος του Κυπριακού λαού”, που το 1959 κάλεσε το λαό σε συσπείρωση γύρω από τον Μακάριο και που έψεξε τους αντιδρούντας εναντίον του Μακαρίου.

Κατά τη δεκαετία του 1960, όταν στην Κύπρο λάµβαναν χώρα πολιτικές δολοφονίες, διώξεις διαφονούντων µε το καθεστώς, διαφθορά, ευνοιοκρατεία και διάσπαση του λαού ο Διγενής εξόριστος παρακολουθούσε εκ του µακρόθεν τις τραγικές εξελίξεις καί η µόνη του έγνοια ήταν µε την επστροφή του στην Κύπρο το 1964, να καταστήσει το νησί ένα απόρθητο φρούριο σε απάντηση των καθηµερινών απειλών της Τουρκίας για εισβολή.

Αν ο στρατηγός Γρίβας, ο οποίος ως Αρχηγός των ενόπλων δυνάµεων Κύπρου από το 1964 ως το 1967 ήταν παντοδύναµος, ήθελε να σκοτώσει τόν Μακάριο, µπορούσε άνετα να το πράξει τότε. Αλλά και στο αρχείο του Στρατηγού της περιόδου 1971-74 υπάρχουν επιστολές από κακώς αντιληφθέντες ή πληροφορηθέντες τους σκοπούς του Διγενή, εθελοντές, που προσφέρονταν να ανατινάξουν ευατούς για να σκοτώσουν τόν Μακάριο, καθώς και απαντήσεις του Στρατηγού ότι αυτός δεν ήταν ο σκοπός του.

Οργάνωσε το πραξικόπηµα έξι µήνες µετά το θάνατό του;

Αποτελεί µέρος της απέλπιδας προσπάθειας Σιζόπουλου και ΣΙΑ να εµπλέξουν τον Γρίβα µε το πραξικόπηµα, το πραξικόπηµα µε µυστική συµφωνία µε την Τουρκία για διπλή Ένωση και εποµένως τον Γρίβα µε τη διπλή Ένωση.

Όσο τραγικά και αν είναι τα συµβάντα για τον δύσµοιρο λαό µας, όσο καταστροφικά και αν είναι τα αποτελέσµατα της βάρβαρης επιδροµής των Τούρκων και της εθνοκάθαρσης των υπό κατοχή τους εδαφών µας, αποτελεί ιστορική ατιµία και αθλιότητα η προσπάθεια διασύνδεσης του αγνού ενωτικού κινήµατος στην Κύπρο και του Διγενή µε τα άνοµα, επεκτατικά και θρασέα σχέδια της Τουρκίας.

Ο Γρίβας δραπέτευσε από τόν κατοίκον περιορισµό του στο Χαλάνδρι της Αθήνας και γύρισε στην Κύπρο το Σεπτέµβριο του 1971 γιατί πίστευε πως θα έπειθε τον Μακάριο να αλλάξει τήν αλλοπρόσαλλη πολιτική που ακολουθούσε και να επιδιώξουν µαζί την επίλυση του προβλήµατος διά δηµοψηφίσµατος, αφού οι Συµφωνίες Ζυρίχης επεβλήθηκαν στον λαό της.

Και επειδή στα µάτια όλων των πολιτικών κέντρων της Δύσης ο Μακάριος αποτελούσε το κόκκινο πανί, ήταν “ο Κάστρο της Μεσογείου”, ο Στρατηγός του εισηγήθηκε στη συνάντηση που είχαν το Μάρτιο του 1972 να παραιτηθεί και να υποδείξει εκείνος αντικαταστάτη του.

Παρά το ότι αρχικά φάνηκε να το δέχεται, µόλις γύρισε στο Προεδρικό Μέγαρο η συναυλία των κολάκων που τον περιτριγύριζαν, τον έκανε ν’ αλλάξει γνώµη.

Τι πρόβλεπαν τα σχέδια του Γρίβα επί ΕΟΚΑ Β;

Ο Γρίβας µε την επάνοδό του στην Κύπρο το 1971 είχε καταστρώσει 30 συνολικά σχέδια δράσης (Βλ. Παράρτηµα Βιογραφίας Διγενή, Τόµος 4, σ.666), γιατί ήταν επιτελικός στρατιωτικός καί εξ επαγγέλµατος, όπως και στον αγώνα της ΕΟΚΑ, δρούσε µε βάση καλά µελετηµένα σχέδιά.

Στα σχέδιά του όµως αυτά ουδέποτε περιλαβανόταν το σχέδιο ΑΦΡΟΔΙΤΗ, ούτε πρόβλεπαν οποιαδήποτε παραχώρηση ή έστω και νύξη υποχώρησης ἐναντι στην Τουρκία.

Ο Γρίβας ήταν ένας έντιµος και ως το κοκαλο γνήσιος Έλληνας, γαλουχηµένος µε το ιδανικό της Μεγάλης Ιδέας καί της Μεγάλης Ελλάδας για να µπορέσει ποτέ να διανοηθεί τέτοια προδοσία.

Τα σχέδια πρόβλεπαν κατάληψη της εξουσίας µε µοναδικό και µόνο στόχο την προώθηση, κήρυξη ή επίτευξη του τελικού σκοπού της Ένωσης.

Αλλά θα ήταν τρέλα να νοµίσει κανείς πως ο Στρατηγός θα επιχειρούσε κάτι τέτοιο αν στην Ελλάδα δεν υπήρχε κυβέρνηση που όχι µόνο θα αποδεχόταν την Ένωση αλλά θα ήταν αποφασισµένη να βγει αν χρειαζόταν σε πόλεµο µε τήν Τουρκία.

Και επειδή µε τη Χούντα στην εξουσία κάτι τέτοιο ήταν απίθανο, ο Στρατηγός καθόρισε δύο όρους υπό τους οποίους θα έθετε σε εφαρµογή το ΑΠΟΛΛΩΝ:

1) υπογραφή νέας συµφωνίας η οποία θα απέκλειε παντοτεινά τήν Ένωση και

2) καθολική επίθεση εναντίον της ενωτικής παράταξης που θα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή των ιδίων και των οικογενειών τους.

Υπάρχουν λοιπόν τα γραπτά του ιδίου του Διγενή στο αρχείο του για ποιούς λόγους, το πώς και πότε θα εφάρµοζε τα σχέδιά του, τα οποία έχω δηµοσιεύσει (Βιογραφία Γ.Γ.Διγενή, 4ος Τόµος) και δεν χρειάζονται παραποµπές σε δευτερογενείς πηγές, σε Αµερικανικά έγγραφα και αλλού για να βρει κανείς τι σκεφτόταν ο Στρατηγός.

Τα συµπεράσµατα λοιπόν από τα γραπτά του Διγενή είναι ως εξής:

1. Ένιωθε τεράστιο το βάρος της ευθύνης γιατί υπό το σύνθηµα της Ένωσης µαζί µε τον Μακάριο οδήγησαν δεκάδες νέους στην αγχόνη, στα κρατητήρια, στις φυλακές και στα βουνά καί άλλους να γίνουν ολοκαύτωµα στο πεδίο της µάχης και για τον ίδιο θα αποτελούσε µεγίστη προδοσία να απαρνηθεί αυτό το ιδανικό.

2. Ήταν έτοιµος “να συνεργαστεί καί µε τον διάβολο ακόµα” αν νόµιζε πως ήταν δυνατό να πετύχει πραγµατοποίηση της γνήσιας Ένωσης.

3. Δεν θα δίσταζε να ανατρέψει το καθεστώς Μακαρίου, το οποίο τόσο ο ίδιος όσο και οι πλείστοι Έλληνες πολιτικοί και στρατιωτικοί, θεωρούσαν ως ανθενωτικό, υπεύθυνο για τη µαταίωση της γνήσιας Ένωσης τον Αύγουστο του 1964, υπεύθυνο για την εθνική διαφθορά και τις διώξεις που υφίσταντο τόσο οι ενωτικοί αγωνιστές όσο και οι Ελλαδίτες στρατιωτικοί καί ή ίδια η Ελλάδα στην Κύπρο από τα µέσα της δεκαετίας του ΄60, αν µε την κίνησή του αυτή θα πετύχαινε την Ένωση.

Δεν θα εγχειρούσε όµως κάτι τέτοιο, όπως και δεν επιχείρησε, αν δεν είχε απόλυτα προεξοφληµένη την επιτυχία του.

Ήταν συνεργάτης και εκπρόσωπος της Χούντας στην Κύπρο;

Καταλήγοντας πρέπει να εξετάσει κανείς καί αυτή την κατηγορία του κ. Σιβιτανίδη και άλλων, που χαρακτηρίζει τον Γρίβα ως “συνεργάτη και εκπρόσωπο της Χούντας των Αθηνών στην Κύπρο.”

Αναλογίζοµαι πρωτίστως πώς δηµοσιεύονται τέτοια επιφανειακά συµπεράσµατα χωρίς µελέτη, σκέψη και προβληµατισµό τα οποία χαρακτηρίζει αφέλεια και ηµιµαθεία;

Ας ανατρέξουµε λοιπόν στα δεδοµένα της εποχής.

1. Ο στρατηγός Γρίβας που κατά το πραξικόπηµα της 21ης Απριλίου 1967 ήταν Αρχηγός των ενόπλων δυνάµεων Κύπρου από την πρώτη στιγµή τάχθηκε εναντίον της λεγόµενης “επανάστασης” γιατί γνώριζε τους πρωταγωνιστές της.

Είχαν όλοι υπηρετήσει ως κατώτεροι αξιωµατικοί υπό τις διαταγές του στον Ελληνικό Στρατό ή στην Κύπρο.

Γνώριζε τόσο τις ικανότητες όσο και τα πιστεύω τους. Ευρισκόµενος στην Ελβετία το 1961 πήρε µήνυµα από την ίδια οµάδα συνταγµαταρχών που τον βολιδοσκοπούσαν αν δεχόταν να γίνει πρωθυπουργός µιας πραξικοπηµατικής κίνησης που ετοίµαζαν κι ο Στρατηγός τους απάντησε: Εγώ καπέλο µιας χούντας δεν γίνοµαι!

Ο επικός Διγενής, ο Στρατηγός που αποτελούσε ίνδαλµα για όλους τους αξιωµατικούς του Ελληνικού Στρατού, δεν ήταν δυνατό να µπει υπό τις διαταγές τεσσάρων συνταγµαταρχών!

2. Η Χούντα (σε συνεργασία µε τον Μακάριο) ήταν εκείνη που του έστησε την παγίδα της Κοφίνου τον Νοέµβριο του 1967, τον ανακάλεσε µαζί µε την Ελληνική Μεραρχία εκ Κύπρου και τόν έθεσε υπό κατ’ οίκον περιορισµό στην Αθήνα.

Από ένα παντοδύναµο Στρατηγό που µπορούσε να ρυθµίσει το µέλλον της Κύπρου τον κατέστησε αδύναµο να έχει οποιαδήποτε επιρροή στην εθνική υπόθεση της µεγαλονήσου.

3. Για ανατροπή αυτής της Χούντας την οποία ο Διγενής θεωρούσε επικίνδυνη τόσο για την Ελλάδα όσο και για το εθνικό ζήτηµα της Κύπρου, οργάνωσε ένοπλη κίνηση το 1968 στην οποία εντάχθηκαν απόστρατοι αξιωµατικοί του Ελληνικού Στρατού όπως ο Μουστακλής, ο Λύτρας καί ο Καρούσος αλλά και πολλοί Κύπριοι φοιτητές.

Η κίνηση αυτή προδόθηκε και τελικά διαλύθηκε.

4. Οι σχέσεις του µε αυτή τη Χούντα έφτασαν στο ναδίρ, λίγο µόνο καιρό πριν δραπετεύσει, µε το δηµόσιο ράπισµα που κατάφερε εναντίον των κυβερνώντων σε οµιλία του στο κινηµατοθέατρο Ακροπόλ στις 4 Απριλίου 1971 (όπως και την προηγούµενη χρονιά στο κινηµατοθέατρο Ορφέας) κατά τον εορτασµό της
επετείου έναρξης του αγώνα της ΕΟΚΑ, όταν τους παροµοίασε µε “τους βεζίριδες της οθωµανικής αυτοκρατορίας που απαγόρευαν τή συζήτηση των κοινών”.

Ουδείς πολιτικός ή στρατιωτικός εντός Ελλάδος είχε την τόλµη να πράξει κάτι τέτοιο, εν καιρώ δικατορίας.

Αυτός ήταν ο Διγενής όταν στις 28 Αυγούστου 1971 δραπέτευε της συνεχούς παρακολούθησης του διαµερίσµατός του στο Χαλάνδρι από τους άνδρες των µυστικών υπηρεσιών και διέφευγε για τη Ρόδο και ακολούθως τήν Κυπρο.

Έχω δηµοσιεύσει (Λ.Λ. Βιογραφία Διγενή, Τόµος 4) µια σειρά χειρόγραφων σηµειώσεων και εγγράφων του Διγενή σχετικά µε τις σχέσεις του µε τη στρατιωτική κυβέρνηση της Αθήνας.

Εδώ αναφέρω µόνο µία χαρακτηριστική σηµείωση στο ηµερολόγιο του.

Στις 20 Μαρτίου 1972, πληροφορείται από τον στρατηγό Καρατζένη την ύπαρξη διχοτοµικού σχεδίου για την Κύπρο που συµφωνήθηκε µεταξύ Χούντας και Τουρκίας.

Εκφράζοντας τον αποτροπιασµό του σηµειώνει:

“ΝΑΒΑΡΩΝΗΣ (Κοσµάς Μαστροκόλιας) µου ἀπέστειλε εἰδικάς πληροφορίας αἵτινες τοῦ ἐπεδόθησαν ὑπό στρατηγοῦ Καρατζένη, προερχόµεναι ὡς οὗτος λέγει ἀπό ἁρµόδιον Ὑπάλληλον τοῦ Ὑπουργείου Ἐξωτερικῶν.

Εἰς ταύτας φαίνεται ὅτι ὑπάρχει µυστική συµφωνία Χούντας – Τουρκίας µετά τάς ἐκλογάς τῆς Ἀµερικῆς διά διχοτόµησιν τῆς Κύπρου.

Ἐκπληκτικόν!

Δέν ἀνέµενε κανείς ὄχι ἀπό στρατιωτικούς ἀλλά ἁπλούς πολίτας τοιαύτην προδοσίαν, διά νά ἐξασφαλίσουν τήν παραµονήν των εἰς τήν Ἀρχήν.»

Για να µη θεωρηθεί ότι κάνω εφεύρεση των ντοκουµέντων αυτών παραθέτω την πιο πάνω χειρόγραφη σηµείωση του Διγενή ηµεροµηνίας 20.3.1972

Δεν χρειάζεται νά προσθέσω οποιαδήποτε σχόλια σ᾽ αυτό γιατί αποστοµώνει τους συκοφάντες του όπως ο Κ.Σιβιτανίδης.

Καταλήγοντας, ο Γεώργιος Γρίβας, ο Διγενής, γεννήθηκε Έλληνας, πολέµησε για την ιδέα της Μεγάλης Ελλάδας σε όλους τους πολέµους του ἐθνους στην εποχή του και τραυµατίστηκε, τιµήθηκε µε πληθώρα στρατιωτικών µεταλλίων και µε την ανώτατη τιµή του ἐθνους των Ελλήνων.

Κάτω από τίς διαταγές του πολέµησαν οι γενναίοι µαχητές της ΕΟΚΑ.

Η θεωρία ότι ο Γεώργιος Γρίβας ἠταν µια διχασµένη προσωπικότητα, δηλαδή ο ένδοξος Διγενής ως το 1959, ο υπερασπιστής της Κύπρου ενάντια στις Τουρκικές απειλές το 1964-67 και ο προδότης Γρίβας τα τελευταία 4 χρόνια της ζωης του, βαυκαλίζει µεν τους ἀσπονδους µέχρι ψυχοπάθειας εχθρούς του αλλά αποτελεί ένα ασύστολο ψεύδος και µια εσκεµµένη συκοφαντία για σπείλωση του ονόµατός του.

Ο Γεώργιος Γρίβας ήταν και παρεµένει ένας: ο “οµοούσιος” και αδιαίρετος Διγενής.

• Συγγραφέας – ερευνητής Λονδίνο, 3 Φεβρουαρίου 2017