Τα “ΟΧΙ” που γίνονται “ΝΑΙ”
Ξαναδιαβάζοντας τον Καβάφη, αναρωτιέμαι πόση αξία έχει αυτό το μεγάλο “ναι” ή το μεγάλο “όχι”, για την πορεία της ζωής μας και της χώρας μας, στο διάβα της Ιστορίας.
Το ηρωικό “όχι” του 1940, κατέληξε σε μια νίκη και έναν εμφύλιο σπαραγμό. Πολεμήσαμε ως Έλληνες και διαχειριστήκαμε την νίκη μας ως…Γραικοί.
Έπειτα ήρθε το Κυπριακό, όπου τα “όχι” της τότε κυπριακής ηγεσίας στα προτεινόμενα σχέδια διευθετήσεως, οδήγησαν στη συμφορά της τουρκικής εισβολής και κατοχής.
Κατά την διάρκεια της Μεταπολίτευσης, με τα “ναι σε όλα” και με το δράμα της Κύπρου σε εξέλιξη, οι νεοέλληνες Γραικοί, θυμήθηκαν πόσο πολύ αγάπησαν το ρουσφέτι και το τζάμπα σε εποχές σκλαβιάς.
Έτσι πορευτήκαμε έως την εποχή των Μνημονίων και της νέας μνημονιακής επταετίας που οσονούπω συμπληρώνεται.
Στην πρόσφατη Ιστορία, το “ναι” επικρατεί του “όχι” και συχνά το αναστρέφει.
Ένας πρωθυπουργός λέει “ναι” και υπογράφει το πρώτο Μνημόνιο.
Ένας άλλος, που ως αρχηγός της Αντιπολιτεύσεως έλεγε “όχι”, υπογράφει το δεύτερο Μνημόνιο, ως Πρωθυπουργός πλέον.
Ο επόμενος και νυν Πρωθυπουργός που έκανε “καριέρα” με τα βροντερά “όχι” του, υπέγραψε το τρίτο Μνημόνιο και είχε και το πολιτικό θράσος, ένα ξεκάθαρο “όχι” στο Δημοψήφισμα που ο ίδιος επέβαλε, να το γυρίσει σε “ναι”, χωρίς αιδώ, χωρίς εξηγήσεις προς τους Γραικούς που τον πιστέψανε και τον στηρίξανε στα “όχι” του.
Σύντομα προβλέπεται να διεξαχθεί το δεύτερο Δημοψήφισμα από την Κυβέρνηση, πάλι με ένα αόριστο ερώτημα.
Ο Γραικός-λαός θα ψηφίσει και πάλι “όχι”.
Ο Πρωθυπουργός θα το μετατρέψει για δεύτερη φορά σε “ναι”, χωρίς αιδώ, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις.
Ήδη, για να κλείσει η αξιολόγηση, δέχτηκε τον αυτόματο “κόφτη”, από το 2018 και μετά, αν φύγει το ΔΝΤ.
Αν καλά καταλαβαίνω, αυτό είναι ήδη ένα “ναι” που αντικαθιστά από τώρα το “όχι” του επόμενου Δημοψηφίσματος.
Θα μπορούσε δηλαδή το ερώτημα να είναι του τύπου: “Θέλετε το ΔΝΤ, να παραμείνει στο πρόγραμμα;”
Αν δεν είναι αυτό το ερώτημα, θα είναι κάτι παρεμφερές.
Το ζήτημα του “ναι” και του “όχι”, δεν είναι πλέον φιλοσοφικό, αλλά πολιτικό.
Η ποίηση μπορεί να ασχοληθεί με ιστορική ή σατιρική διάθεση, αλλά πόσο μπορεί να επηρεάσει συνειδήσεις;
Οι Έλληνες συμπεριφέρονται και σκέπτονται ως Γραικύλοι, υποχείρια της εκάστοτε εξουσίας.
Έτσι, είναι έτοιμοι να πιστέψουν ότι τα προβλήματά τους θα λυθούν από έναν Σώρρα, έναν Τραμπ, έναν Πούτιν, έναν Τσίπρα.
Γιατί ο Γραικός, είναι έτοιμος να πιστέψει σε ό,τι δεν θέλει κόπο, σκέψη, δουλειά, αλλά θα του εξασφαλίζει μια κάποια ευτελή καθημερινότητα.
Μια καθημερινότητα που τα “ναι” και τα “όχι”, έχουν ρόλο εθιμοτυπικό, όπως βλέπουμε να γίνεται και με το διαβόητο θέμα του αμαρτωλού τριγώνου Τράπεζες – ΜΜΕ – Καναλάρχες.
Και σε αυτό το ζήτημα, το πολιτικό συμφέρον των κυβερνώντων, αντιστρέφει τις πομπώδεις διακηρύξεις.
Και έπεται συνέχεια…