Μετά το Brexit η Άνοιξη των Λαών Είναι Αναπόφευκτη
Άρθρο της Μαρίν Λε Πεν (προέδρου του Εθνικού Μετώπου Γαλλίας) στους Τάϊμς της Νέας Υόρκης..
- http://www.nytimes.com/2016/06/28/opinion/marine-le-pen
Κάτι που πληγώνει αφάνταστα την υπερηφάνεια του Γάλλου είναι να του παίρνει ένας ΄Αγγλος την πρωτιά.
Αλλά μπροστά στο μεγαλείο του θάρρους, ακόμη και ο πιο περήφανος Γάλλος δεν μπορεί παρά να υποκλιθεί και να του βγάλει το καπέλο. Και είναι πράγματι μια πράξη θάρρους η απόφαση που πήρε ο βρετανικός λαός: το θάρρος εκείνων που αναλαμβάνουν την ευθύνη της λευτεριάς τους.
Το Brexit νίκησε, ανατρέποντας όλες τις προβλέψεις.
Η Βρετανία αποφάσισε να λύσει τους κάβους με την ΕΕ και να ανακτήσει την ανεξαρτησία της μεταξύ των εθνών του κόσμου.
Έλεγαν ότι το δημοψήφισμα θα κρινόταν αποκλειστικά στο γήπεδο της Οικονομίας και όμως οι Βρετανοί συνέλαβαν, με πολύ μεγαλύτερη οξυδέρκεια απ’ ό,τι θέλουν να παραδεχθούν πολλοί, το τι πραγματικά διακυβεύετο στο δημοψήφισμα.
Αντελήφθησαν ότι πίσω και από την τιμή της στερλίνας και τις συζητήσεις των οικονομολόγων, το πραγματικό ερώτημα που ετίθετο, απλό αλλά και θεμελιώδες, ήταν: θα αφήσουμε μια μη δημοκρατική εξουσία να κουμαντάρει τη ζωή μας, ή θα πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας; Το Brexit είναι πριν απ’ απ’ όλα ένα ζήτημα πολιτικής. Είναι η ελεύθερη επιλογή ενός λαού που αποφασίζει να αυτοκυβερνάται. Ακόμη και εκθειαζόμενο από όλη την προπαγάνδα του κόσμου, ένα κλουβί δεν παύει να είναι ένα κλουβί και είναι ανυπόφορο για έναν άνθρωπο που αγαπά την ελευθερία.
Η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση έχει γίνει μια φυλακή για τους λαούς. Κάθε ένα από τα 28 έθνη που την απαρτίζουν είδε να του αφαιρούνται προοδευτικά τα δημοκρατικά του προνόμια, από επιτροπές και συμβούλια χωρίς καμιά λαϊκή εκπροσώπηση. Κάθε χώρα υποχρεούται να εφαρμόσει νόμους που δεν θέλει. Δεν αποφασίζει πια για τον προϋπολογισμό της. Καλείται να ανοίξει τα σύνορά της, παρά τη θέλησή της. Η κατάσταση των χωρών της Ευρωζώνης είναι ακόμη λιγότερο αξιοζήλευτη. Από ιδεοληψία, εξαναγκάζουν διαφορετικές οικονομίες να υιοθετήσουν το ίδιο νόμισμα –σύγχρονη έκδοση της κλίνης του Προκρούστη- προκειμένου να τους πιούν όλο το αίμα. Οι λαοί δεν έχουν δικαίωμα γνώμης.
Καλά -θα μου πουν- και το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο; Δεν είναι δημοκρατικό παρά μόνο στην εμφάνιση. Επειδή θεμελιώθηκε σε ένα ψέμα: Να κάνει πιστευτό ότι υπάρχει ένας ομοιογενής ευρωπαϊκός λαός και ότι ένας Πολωνός βουλευτής νομιμοποιείται να ψηφίζει ένα νόμο για τον ισπανικό λαό. Θέλησαν να αρνηθούν την ύπαρξη των εθνών. Και είναι φυσικό τα έθνη να μην θέλουν να τους αφήσουν να το επιβάλουν.
Το Brexit δεν ήταν η πρώτη κραυγή εξέγερσης των λαών της Ευρώπης. Το 2005, η Γαλλία και η Ολλανδία οργάνωσαν δημοψήφισμα για το σχέδιο του ευρωπαϊκού Συντάγματος: Η αντίθεση ήταν μαζική και στις δυο χώρες. Και οι άλλες κυβερνήσεις αποφάσισαν να θέσουν τέρμα στην εμπειρία για ν’ αποφύγουν την συνέχιση των απορρίψεων. Λίγα χρόνια αργότερα, το ευρωπαϊκό Σύνταγμα επιβλήθηκε στους λαούς, υπό το όνομα Συνθήκη της Λισσαβώνας. Το 2008, η Ιρλανδία αρνήθηκε, επίσης με δημοψήφισμα, να εφαρμόσει τη Συνθήκη. Και ξανά, έτσι με μια κίνηση του χεριού, παραμέρισαν την λαϊκή απόφαση.
Όταν η Ελλάδα αποφάσισε με δημοψήφισμα το 2015 ν’ απορρίψει ένα πρόγραμμα λιτότητας των Βρυξελλών, η αντιδημοκρατική αντίδραση της ευρωπαϊκής ΄Ενωσης δεν εξέπληξε πια κανέναν: η απόρριψη της θέλησης των λαών είχε γίνει συνήθεια γι’ αυτήν. Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κύριος Ζαν-Κλωντ Γιούνκερ, είχε τότε μιαν έκλαμψη ειλικρίνειας, όταν δήλωσε χωρίς ντροπή: «Δεν μπορεί να υπάρχει δημοκρατική επιλογή εναντίον των ευρωπαϊκών συνθηκών».
Εάν το Brexit δεν ήταν η πρώτη κραυγή ελπίδας, μπορεί όμως να είναι η πρώτη νίκη των λαών. Οι Βρετανοί έθεσαν την ευρωπαϊκή ΄Ενωση μπροστά σε ένα δίλημμα από το οποίο δεν είναι εύκολο να βγει. Ή θα αποφασίσει να αφήσει την Βρετανία ν’ απομακρυνθεί ήσυχα και τότε διατρέχει τον κίνδυνο να δημιουργήσει ένα προηγούμενο: Η πολιτική και οικονομική επιτυχία μιας χώρας που εγκαταλείπει την ευρωπαϊκή ΄Ενωση θα ήταν μια πατεντάτη απόδειξη του ολέθριου χαρακτήρα της. Ή -ζαβολιάρα χαμένη- θα προσπαθήσει να κάνει τον βρετανικό λαό να το πληρώσει με κάθε μέσο και τότε θα καταδείξει περίτρανα τον τυραννικό χαρακτήρα της εξουσίας της. Η λογική συνιστά να ακολουθήσει την πρώτη επιλογή. Διαισθάνομαι ότι η ΕΕ θα επιλέξει τη δεύτερη.
Ένα είναι βέβαιο: Η αποχώρηση της Βρετανίας δεν θα καταστήσει την ΕΕ πιο δημοκρατική. Η ιεραρχική δομή των υπερεθνικών θεσμών θα επιζητήσει να ενισχυθεί, επειδή, όπως οι θνήσκουσες ιδεολογίες, η ευρωπαϊκή ΄Ενωση δεν ξαίρει παρά την φυγή προς τα εμπρός. Οι ρόλοι είναι ήδη γνωστοί: Η Γερμανία θα σέρνει το χορό και η Γαλλία θα την ακολουθεί πειθήνια.
Σημεία των καιρών: Οι κύριοι Φρανσουά Ολάντ, Ματέο Ρένζι και Μαριάνο Ραχόϊ πηγαίνουν κατευθείαν να πάρουν τις διαταγές τους από την κ. Μέρκελ, χωρίς να περάσουν από το τετράγωνο (της σκακιέρας) των Βρυξελλών. Το σχόλιο του Χένρυ Κίσινγκερ, «Σε ποιον να τηλεφωνήσω όταν θέλω να μιλήσω στην Ευρώπη;» έχει τώρα μιαν ξεκάθαρη απάντηση: Τηλεφώνησε στο Βερολίνο.
Δεν μένει επομένως παρά μια εναλλακτική στους ευρωπαϊκούς λαούς: ΄Η μένουν χειροπόδαρα δεμένοι σε μιαν ένωση που προδίδει τα εθνικά τους συμφέροντα και τη λαϊκή κυριαρχία τους, που ανοίγει διάπλατα τις πόρτες στη μαζική μετανάστευση και στο αλαζονικό κεφάλαιο, ή αποφασίζουν να ανακτήσουν με την ψήφο τους την ελευθερία.
Το κάλεσμα σε δημοψήφισμα ηχεί στις τέσσερεις γωνιές της ηπείρου. Επρότεινα και εγώ στον πρόεδρο Ολάντ την οργάνωση μιας τέτοιας ακρόασης της λαϊκής βούλησης στη Γαλλία, κάτι που έσπευσε να αρνηθεί. Το πεπρωμένο της ευρωπαϊκής ΄Ενωσης μοιάζει ολοένα και πιο πολύ με της Σοβιετικής ΄Ενωσης, που απέθανε από τις εσωτερικές αντινομίες της.
Η άνοιξη των λαών είναι τώρα αναπόφευκτη! Το μόνο ερώτημα που μένει να τεθεί είναι εάν η Ευρώπη είναι διατεθειμένη να εγκαταλείψει τις ψευδαισθήσεις της, ή εάν η επιστροφή στη λογική θα γίνει με οδύνες. Καθ’ όσο με αφορά, η επιλογή έχει γίνει από μακρού: ΄Εχω διαλέξει τη Γαλλία, έχω διαλέξει τα κυρίαρχα έθνη, έχω διαλέξει την ελευθερία.
- Μετάφραση: Μιχαήλ Στυλιανού