Ο αναμάρτητος πρώτος τω λίθω βαλέτω
Ο αριστοκρατικής καταγωγής Περικλής (περί+ κλέος= δόξα), που χάρισε δύναμη και φήμη στην πόλη του (Χρυσός Αιώνας), ήταν αδελφότεκνος (από μητέρα) του Κλεισθένη, που έβαλε τις βάσεις για τη δημοκρατία και την ισονομία.
Θα ήταν γύρω στα 15 όταν μαζί με άλλους Αθηναίους παρακολούθησε από τη Σαλαμίνα, όπου κατέφυγαν να γλυτώσουν από την Περσική λαίλαπα, την Αθήνα στις φλόγες.
Οι πολιτικές του φιλοδοξίες διαφάνηκαν όταν έγινε χορηγός στους «Πέρσες» του Αισχύλου, που συμβόλιζε τη θριαμβευτική νίκη των Ελλήνων στη Σαλαμίνα. Εκλεγόταν κάθε χρόνο από το 450-429 π.Χ. (με εξαίρεση μια περίοδο) στο συμβούλιο των 10 στρατηγών (ανάλογο σύγχρονου πολιτικού ηγέτη). Στη δημοκρατία του Περικλή το κοινό καλό υπερίσχυε του ατομικού καλού.
Είχε πολιτικές φιλοδοξίες, γι’αυτό έπρεπε να «εκτοπίσει» τους πολιτικούς του αντιπάλους.
Ένας απ’αυτούς ήταν ο ήρωας Κίμωνας, γιός του νικητή στρατηγού του Μαραθώνα, Μιλτιάδη, που ο πατέρας του Περικλή επέβαλε ποινή εξορίας και πρόστιμο 50 ταλάντων. Επειδή ο Μιλτιάδης αδυνατούσε να πληρώσει πέθανε στη φυλακή. Το 462 π.Χ. ο ήρωας Κίμωνας, νικητής σε πολλές μάχες, τέθηκε επικεφαλής μιας αποτυχημένης εκστρατείας, οπότε ο Περικλής άδραξε την ευκαιρία και εισηγήθηκε τον εξοστρακισμό (εξορία) του.
Αν λοιπόν ο άνθρωπος που σύνδεσε το όνομά του με τη δημοκρατία, κατέφυγε σε τέτοιες πράξεις για να επιβληθεί των αντιπάλων του, θα ήταν φυσιολογικό να αναμένουμε ότι οι «κοινοί θνητοί» πολιτικοί συμπεριφέρονται ανάλογα. Στην πολιτική παίζονται «παιγνίδια» .
Ο εξοστρακισμός εφαρμοζόταν και όταν κάποιος πολίτης λόγω της θέσεώς του είχε αποκτήσει μεγάλη επιρροή ώστε δυνητικά να αποτελεί κίνδυνο για τη δημοκρατία. Αν ο εξοστρακισμός εφαρμοζόταν στη δύσμοιρη κυπριακή δημοκρατία, οι πλείστοι των πολιτικών προσώπων θα πληρούσαν τα κριτήρια.
Το συλλογικό καλό, το καλό της πατρίδας είναι κατανοητό. Το κομματικό καλό πώς εξηγείται; Μήπως το να καταλάβουμε εμείς την εξουσία αντί άλλων;
Τελευταία διαβάζουμε διάφορα άρθρα πολιτικού περιεχομένου με αλληλοκατηγορίες του τύπου: ανήκες στο Α κόμμα και έφυγες, πήγες στο Β κόμμα. Δικαίωμα αναθεώρησης απόψεων έχουμε όλοι, φτάνει να είναι τεκμηριωμένη με θέσεις αρχής. Η διαχωριστική γραμμή μεταξύ αλλαγής πολιτικής και τυχοδιωκτισμού είναι ασαφής.
Συγγραφείς των άρθρων διάφοροι επίδοξοι φιλόδοξοι νεαροί/ες που αραδιάζουν διάφορα επιφανειακά και αίολα επιχειρήματα. Απουσιάζει το βάθος σκέψης και μιλούν με γενικότητες.
Το μόνο που μας πείθουν είναι για τη μεγάλη φιλοδοξία τους για αξιώματα και τον κομματικό φανατισμό τους. Διότι, αν κοιτάξουμε γύρω μας, οι θέσεις καταλαμβάνονται με «αντιπαροχή» και κατά κανόνα με κομματικές παρεμβάσεις. Τα παιδιά του κομματικού σωλήνα, αρχίζουν εξ απαλών ονύχων, γράφονται πρώτα σε φοιτητικές παρατάξεις και όλο και σε κάποια επιτροπή θα βολευτούν, κανένα επιτροπάτο, καμιά πρεσβεία.
Η αξιοκρατία για την οποία τόσο επέμενε ο μακαρίτης Τάσσος είναι ανύπαρκτη. Δεν είναι τα προσόντα που μετρούν, αλλά ποιόν ξέρεις, πού ανήκεις και πόσο «υπακούεις».
Σπάνια αναδεικνύεται κάποιος που να μην «ανήκει» και να μην ικανοποιεί τα αιτήματα (βλέπε ρουσφέτια) των κομμάτων. Σε τέτοια περίπτωση θα πέσουν όλοι πάνω του να τον «φάνε». Η λέξη «ανήκει» αντηχεί κακόηχα. Κανένας ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος δεν «ανήκει» και υπακούει εν λευκώ στα διατάγματα οποιουδήποτε κόμματος, αντίθετα διαμαρτύρεται και αντιδρά σε προσωποπαγή κόμματα.
Η εποχή μας χαρακτηρίζεται από την κρίση των κοινοβουλευτικών θεσμών με τη διαφθορά να βρίσκεται στο επίκεντρο. Η διαπλοκή καταργεί την αξιοκρατία και ισονομία και αποτελεί την παθολογία της κοινωνίας. Μια χώρα τότε μόνο θεωρείται πολιτισμένη, όταν έχει ψηλούς δείκτες ευημερίας και θεσμούς που λειτουργούν αποτελεσματικά με διαφάνεια ώστε να αποθαρρύνονται οι πρακτικές διαφθοράς.
Αντίθετα, η αφερεγγυότητα και η ιδιοτέλεια πρυτανεύουν στην πολιτική ζωή του τόπου μας, ενώ χρειαζόμαστε ανιδιοτελείς πολιτικούς, που πιστεύουν στην ηθική στην πολιτική.
Επομένως, ας μας αφήσουν ήσυχους τα διάφορα «φιντάνια» με τις διαλέξεις περί ηθικής, διότι ουδείς αναμάρτητος και διότι υπάρχει και κόσμος που καταλαβαίνει…