Με μια βαριά αλυσίδα στο πόδι…
Στις Βρυξέλλες ή Στρασβούργο, γίνομαι δέκτης πολλών αιτημάτων για συνάντηση, που γενικά αποδέχομαι χωρίς διακρίσεις.
Κάποτε αιτήματα προέρχονται από Ελλαδίτες ή Κύπριους, όπως πριν μερικούς μήνες όταν με την ευκαιρία ενός συνεδρίου, συνάντησα τον Παιδοχειρουργό Αθανάσιο Κοβάνη, Πρόεδρο του Παγκόσμιου Συνδέσμου Γραφείου Επιληψίας και την Αντιγόνη Καλλιμάχου, Πρόεδρο του Κυπριακού Συνδέσμου Στήριξης Ατόμων με Επιληψία.
Σκοπός της συνάντησης ήταν η ενημέρωση και η ευαισθητοποίηση γύρω από τις ανάγκες, τα προβλήματα των οικογενειών αλλά και τις προκαταλήψεις και διακρίσεις εις βάρος προσώπων που πάσχουν από επιληψία.
Στην Κύπρο υπολογίζονται στις 7 χιλιάδες και στην Ευρώπη 300 χιλιάδες.
Στη συνάντηση ξεχώριζε η αγάπη και η έγνοια για αυτό που υπηρετούσαν και που πλημμύριζε στα μάτια τους.
Πριν αποχωρήσουν, η Α. Καλλιμάχου μου χάρισε ένα βιβλίο με τίτλο «Επιληψία αγάπη μου» του Κωνσταντίνου Καλλιμάχου.
Το είχα στην τσάντα για βδομάδες στα συχνά ταξίδια και τις πολλές ώρες εν πτήση.
Επιτέλους, αρχές της Μεγάλης Εβδομάδας το πήρα στα χέρια μου.
Στο εξώφυλλο υπάρχει η φιγούρα από ένα αμέριμνο κοριτσάκι στο καταπράσινο λιβάδι.
Στο εσώφυλλο έγραφε ιδιοχείρως: «Στον Κώστα Μαυρίδη, με ειλικρινή ευγνωμοσύνη. Αντιγόνη Καλλιμάχου».
Κοίταξα ξανά το όνομα του συγγραφέα και έκανα τη σύνδεση.
Πρόκειται για ζευγάρι στη ζωή και το βιβλίο αφορά την κορούλα τους, Μαρία-Φωτεινή, πάσχουσα από σπάνια και βαριά μορφή επιληψίας.
Στο βιβλίο ξεδιπλώνονται διάφορα συμβάντα και σκέψεις, μαζί και οι ανθρώπινες παλινδρομήσεις των ιδίων, μέχρι την ιερότερη στιγμή από τη θεωρία στην πράξη, όπως γράφει ο Καζαντζάκης.
Η ιερή στιγμή της απόφασης τους να ακολουθήσουν το δρόμο μιας ξεχωριστής αγάπης δίχως όρια.
Ενός δρόμου που μαζί με τον πόνο, μεταμόρφωσε το αναπάντητο μυστήριο σ΄ ένα ταξίδι του οποίου δεν γνωρίζουν το τέλος…
Είναι τολμηρό -πέραν των συμβατικών ορίων-, να καταγράφουν οι ίδιοι στο βιβλίο πως ένα στα πέντε από αυτά τα παιδάκια δεν θα φτάσει ποτέ στην εφηβεία…
Σε αυτή την ιστορία, η πρώτη αλυσίδα προέκυψε το 1974, όταν η μικρή Αντιγόνη, κατατρεγμένη λόγω της τουρκικής εισβολής, φτάνει με την οικογένεια της σ΄ένα χωριό στο Τρόοδος. Εκεί, μέσα στα χαλάσματα ενός σπιτιού, ακούει ένα παράξενο θόρυβο, μια πονεμένη πνιχτή κραυγή ανθρώπου. Ένα σκελετωμένο πλάσμα, μια γυναίκα, ξεπροβάλλει μέσα στη βρώμα και τα κουρέλια με πρόσωπο σαν τυλιγμένο στο χώμα από χρόνια και με το ένα πόδι δεμένο με αλυσίδα. Ξαφνικά, μια γριά φωνάζει στη μικρή Αντιγόνη:
- « Κόρη, φύε που τζιαμαί, εν δαιμονισμένη».
Ακούγονται ουρλιαχτά, το πλάσμα χτυπιέται και αφρίζει. Η Αντιγόνη τρέχει να γλυτώσει… Αν γύριζε το ρολόι πίσω, το μόνο που θάθελε θα ήταν να αγκάλιαζε το παιδί εκείνο όπως τώρα το δικό της.
Η δεύτερη αλυσίδα ήταν πρόσφατα, Μεγάλη Παρασκευή στην εκκλησία της ενορίας μου. Η χορωδιακή ψαλμωδία με τον Επιτάφιο Θρήνο είχε φτάσει στην Στάση Γ΄:
– «Η δάμαλις τον μόσχον, εν ξύλω κρεμασθέντα, ηλάλαζεν ορώσα.»
Απάνω σε κείνη τη στιγμή, ακούστηκε από τον γυναικωνίτη ένας πονεμένος αλαλαγμός από πνιχτή ανθρώπινη φωνή. Μετά θόρυβος από σώμα που πέφτει και χτυπιέται και την υμνωδία να τα σκεπάζει.
- «Ανέκραζεν η Κόρη, θερμώς δακρυρροούσα, τα σπλάγχνα κεντουμένη.»
Για μια στιγμή έπιασα τον εαυτό μου που … έτρεχε να φύγει και έσερνα μια βαριά αλυσίδα στο πόδι, ίδια με εκείνη στο πλάσμα μέσα στα χαλάσματα το 1974. Η ψαλμωδία το ξεκαθάρισε:
- «Πεπλάνηται ο πλάνος, ο πλανηθείς λυτρούται, σοφία σή Θεέ μου.»
Έρχεται η μέρα που όλα τα πλανεμένα πλάσματα του κόσμου, θα πάλλουμε κάτω από τα ρόδα του Επιτάφιου που ήταν στημένος μπροστά μου.
- Eυρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D) – costas.mavrides@europarl.europa.eu
Υ.Γ. Το βιβλίο «Επιληψία, αγάπη μου» εκδόθηκε αφιλοκερδώς με σκοπό να συνδράμει ηθικά τους πάσχοντες από επιληψία σε Κύπρο και Ελλάδα.