Θρησκεία
Στο έπος του Gilgamesh (2500 π.Χ.), ο βασιλιάς της Σουμερίας, ξεκινά ένα μακρινό και επικίνδυνο ταξίδι μετά το θάνατο του φίλου του Enkidu για να βρει το μυστικό της αιώνιας ζωής.
Το μόνο που καταφέρνει να μάθει είναι ότι ο θάνατος είναι μια βεβαιότητα στον άνθρωπο.
Αφότου το γένος των ανθρώπων ξεχώρισε από τους πίθηκους, πριν 5-6 εκατομμύρια χρόνια, το μυαλό μας τριπλασιάστηκε, έπεσε το πολύ τρίχωμα, μίκραναν τα δόντια και επήλθαν αλλαγές στην κοινωνική συμπεριφορά.
Ενώ στους πιθήκους υπήρχε ιεραρχία (alpha male) τώρα στην κοινωνία υπήρχε συνεργασία βασισμένη στην ισότητα. Άρχισε να διαμορφώνεται το θρησκευτικό συναίσθημα. (“The Evolution of Religious Behavior,” Nicholas Wade, 2009).
4500 χρόνια μετά τον Gilgamesh ο άνθρωπος προσπαθεί ακόμα να λύσει τα μυστήρια της ύπαρξης και του θανάτου του.
Διαμορφώθηκαν πολλές θρησκείες που ενδιατρίβουν σε αυτά και άλλα θέματα.
Όλες οι γνωστές θρησκείες μιλούν για αγάπη, παρόλο που αυτό κατά καιρούς παρερμηνεύτηκε.
Για παράδειγμα ενώ ο Χριστιανισμός μιλούσε για αγάπη, η Ιερά Εξέταση βασάνιζε κόσμο και έκαιγε στην πυρά.
Τώρα, οι τζιχαντιστές αποκεφαλίζουν κόσμο παρερμηνεύοντας το Κοράνι.
Στα πρώτα χρόνια της Χριστιανοσύνης ακολούθησαν οι τρομεροί διωγμοί των Χριστιανών.
Οι Ρωμαίοι τους έριχναν στα λιοντάρια και παρακολουθούσαν ενώ τους κατασπάραζαν.
Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι οι μάρτυρες χριστιανοί δεν απαρνιόνταν την πίστη τους, με κόστος την ίδιά τους τη ζωή.
Σήμερα δεν υπάρχει κόστος να μιλάς εναντίον των ιερωμένων, κάθε σύγχρονος «προφήτης» μπορεί να αμφισβητήσει τη θρησκεία, τους αγίους και τους αποστόλους και έτσι μπορεί να εξασφαλίσει και καμιά εκπομπή να λέει τα δικά του και να αυτοδιαφημίζεσαι.
Μετά τους διωγμούς των χριστιανών, ο Μέγας Κωνσταντίνος (285-337 μ.Χ.) συνειδητοποίησε ότι η ρωμαϊκή αυτοκρατορία έπρεπε να συμφιλιωθεί με τη χριστιανική πίστη και έτσι εκδόθηκε το διάταγμα των Μεδιολάνων για την ανεξιθρησκία με πολιτικά και θρησκευτικά κίνητρα.
Η λατινική λέξη religio, από το ρήμα religare = «συνδέω», η οποία επικράτησε σε πολλές ευρωπαϊκἐς γλώσσες να σημαίνει θρησκεία (religion), υποδηλοί τη σύνδεση μιας κοινωνίας. Η ελληνική λέξη θρησκεία παράγεται από το ρήμα θρησκεύω που σημαίνει «την ανάμνηση τού θείου» (Μπαμπινιώτης).
Υπάρχει πολλή σοφία και ομορφιά στη χριστιανική θρησκεία και στους ύμνους της «δεύτε τελευταίον ασπασμόν», «τα τέλη της ζωής ημών, ανώδυνα, ανεπαίσχυντα και ειρηνικά», «την ωραιότητα της παρθενίας σου» κ.ά. Για μας τους Έλληνες, η Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία έχει ιδιαίτερη σημασία, υπήρξε ο συνδετικός κρίκος που διατήρησε τον Ελληνισμό μέσα σε πολλά χρόνια δουλείας. Και οι ιεράρχες μας πολλές φορές θυσίασαν τη ζωή τους (άπειρα παραδείγματα) για το σκοπό αυτό: «παρά το γιαίμαν τους πολλούς εν κάλλιον του πισκόπου»!
Στην Κλασική και Ρωμαϊκή περίοδο γίνονταν καύσεις νεκρών, αλλά με την εξάπλωση του χριστιανισμού απαγορεύτηκε η καύση ως ειδωλολατρικό έθιμο.
Οι Ινδοί έκαιγαν το νεκρό μαζί με τη σύζυγό του. Οι πολεμιστές και θαλασσοπόροι Βικινγκς εφάρμοζαν και την καύση.
Στον Βουδισμό και τον Ινδουισμό γίνεται αποτέφρωση των νεκρών.
Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί της Εκκλησίας της Ελλάδας είναι αντίθετοι στην αποτέφρωση, ένα ζήτημα που διχάζει την κοινωνία τελευταία.
Αναμφίβολα υπάρχουν αντικρουόμενα συμφέροντα.
Σύμφωνα με την παράδοση του Χριστιανισμού το σώμα θεωρείται κατοικητήριο της θείας χάριτος λόγω των μυστηρίων που δέχεται (π.χ. βάπτιση).
Με την ταφή διασώζεται η πίστη στην ανάσταση νεκρών (τετελειωμένος) γι’αυτό και αποκαλούνται κεκοιμημένοι (Κοιμητήρια αντί Νεκροταφεία).
Η θεία χάρις παραμένει στα λείψανα Αγίων τα οποία είναι χαριτόβρυτα και θαυματουργά .
Τα οστά αποτελούν ανάμνηση της παρελθοντικής ζωής, ενθύμηση της παρούσας κατάστασης και υπόμνηση της μέλλουσας προοπτικής (ανάσταση).
Ο τάφος μας συνδέει και συναισθηματικά με το νεκρό μας, είναι μια παρηγοριά για τους επιζώντες και γίνεται αντικείμενο φροντίδας και τελούνται μνημόσυνα.
Η Εκκλησία μας πιστεύει στην ιδιαιτερότητα του κάθε ανθρώπου.
Επιβεβαιώνεται από την επιστήμη με τη μέθοδο DNA που χρησιμοποιείται για την ταυτοποίηση των οστών των αγνοουμένων.
Δεν θα ήταν δυνατή οποιαδήποτε ταυτοποίηση με στάχτη.
Δεν πρόκειται να επιχειρηματολογήσω για τα πιο πάνω (όπως έγινε της μόδας τελευταία), δεν δηλώνω ειδική και ικανή να αμφισβητήσω 2000 χρόνια χριστιανοσύνης.
Όμως στην εποχή μας, που ο καθένας ό,τι θέλει πιστεύει (γνώριζα ένα καθηγητή που πίστευε στους 12 θεούς του Ολύμπου) δεν είναι τουλάχιστον προκλητικό να θέλουμε να αλλάξουμε την ορθόδοξη χριστιανική θρησκεία μας;