Γεννήθηκα στη Συρία…
Είμαι ένας πρόσφυγας απο τη Συρία. Τη χώρα μου την βομβαρδίζουν καιρό τώρα.
Δεν έχω σπίτι. Δεν έχω νερό. Δεν έχω ψωμί. Ούτε ελπίδα. Έχω μόνο απόγνωση. Έχω μόνο φόβο και τρόμο και κούραση.
Είμαι στο έλεος του Θεού. Είμαι το μικρό παιδί απο τη Συρία. Είμαι ο έφηβος, η νέα κοπέλα που αυτόν τον Σεπτέβρη θα ήταν η πρώτη μου χρονιά στο πανεπιστήμιο.
Δεν υπάρχει πανεπιστήμιο. Δεν υπάρχει δρόμος. Δεν υπάρχει η πόλη που γεννήθηκα.
Είμαι ο πατέρας που εκδιώχθηκε απο τη χώρα του, φορτωμένος δυο μικρά παιδιά. Τη γυναίκα μου την σκότωσαν πριν λίγες μέρες. Ξέρετε ποιοί…
Είμαι ένας πρόσφυγας απο τη Συρία. Με βλέπετε κάθε μέρα στις φωτογραφίες. Με βλέπετε στην τηλεόραση. Είμαι η πρώτη είδηση καθημερινά σ’ όλο τον κόσμο. Με βλέπετε να περπατάω μέσα στη ζέστα του καλοκαιριού χωρίς βαλίτσα. Με παρακολουθήτε να διασχίζω τους σκονισμένους δρόμους της Τουρκίας για να καταφέρω με το θελήμα του θεού να φτάσω απέναντι στις παραλίες της Ελλάδας, κι ύστερα, αν φανω τυχερός να καταλήξω στη Γερμανία, στην Αγγλία, να βρεθώ οπουδήποτε θα με βοηθούσε να βρω ένα φιλόξενο βλέμμα για να μπορεσω να ξεκινήσω τη ζωη μου απ την αρχή. Με παρακολουθείτε να διασχίζω τους σκονισμένους δρόμους της Τουρκίας με δυο κομμάτια ρούχα και ένα ζευγάρι παπούτσια γιατι δεν μπορώ να κουβαλάω πολλα – δεν ξερω η μοίρα που θα με βγάλει τούτες τις μέρες. Με βλεπετε σκυφτό να παίρνω τους δρόμους να γλυτώσω απο τους βομβαρδισμούς. Οι μισοι συγγενείς μου, δεν έζησαν. Οι υπόλοιποι χάθηκαν. Εχω καιρό να μάθω ό,τι δηποτε γι αυτούς…
Με βλέπετε σε μια βάρκα που γέρνει. Με βλέπετε σε ένα καράβι που ναυάγησε. Με βλεπετε παιχνίδι μέσα στο κυμα. Με βλέπετε να πεθαίνω στην άγρια θάλασσα. Να απλώνω το χέρι μου για βοήθεια και να μην υπάρχει κανείς. Πλήρωσα όσα είχα και δεν είχα τον βαρκάρη για να με πάει στην απέναντι οχθη . Για να με πάει απέναντι. Μόνο και μόνο για να γλυτώσω απο τον πόλεμο και τη φρίκη, για να βρεθώ σε κάποια άγνωστη ακτή, άγνωστος, έρημος, παρατημένος. Να βρεθω σε μια καινούρια ακτή να ικετεύω να με ληπηθούν κάποιοι άνθρωποι, να μου προσφέρουν ένα πιάτο φαί, ένα ποτήρι νερό, μια κουβέρτα και δυο χιλιοστά γης να ξαπλωσω να ξεκουράσω το κουρασμένο σώμα μου απόψε. Δεν χρειάζεται δωμάτιο δεν χρειάζεται στέγη. Θελω μονο να ηρεμησω για να ξεχασω ό,τι με έχει πληγώσει, ό,τι με εχει πικράνει στη χωρα μου.
Και ύστερα, ύστερα με βλέπετε νεκρό στην παραλία. Ένα άψυχο κορμάκι στην άμμο. Με το κόκκινο μου μπλουζάκι, χωρίς σωσίβιο, δίχως ένα παιχνίδι στο χέρι. Κι αν στην αρχή νομίσατε ότι κοιμόμουνα ανέμελα πάνω στην άμμο, όχι, όχι, δεν είναι έτσι. Με ξέβρασε το κύμα. Το κύμα ξεβρασε το πεθαμένο μου κορμί.
Ξέρω ότι τσακώνεσετε μεταξύ σας για τούτη τη σκληρή φωτογραφία. Την ανεβάζετε στο ιντερνετ, τη βλέπετε ξανά και ξανά. Σας θλίβει η εικόνα μου. Σας στεναχωρεί. Τσακώνεστε όμως γιατί δεν είναι σωστό – λέτε κάποιοι απο σας – να ανακυκλώνεται μια τέτοια φωτογραφία. Λες και η ζωή είναι μονο χαρά και ευτυχία. Τσακώνεστε σαν να πρόκειται για κάτι φανταστικό. Εγω λέω όμως να μη βλέπετε τη φωτογραφία μου άλλο. Αλλα να προσπαθήσετε σιγά σιγά να φτιάξετε ένα καλύτερο κόσμο. Να σταματήσετε τους πολέμους. Να σταματήσετε το μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους. Να τελειώσει πια αυτη η κολαση που χιλιάδες χρόνια τώρα τυρρανά τον πλανήτη μας. Με λένε Αιλαν Κουρντι. Έχασα τη ζωή μου στα νερά του Αιγαίου μεταξύ Αλικαρνασσού και Κω. Μαζί μου χάθηκε, μαζί μου πνίγηκε και η μάνα μου και το αδερφάκι μου.
Γεννήθηκα στη Συρία. Γεννήθηκα στο Κομπάνι. Γεννήθηκα στην Παλμύρα. Ονομάζομαι Χαλέντ Αλ Ασάαντ, και είμαι ένας εκ των επιφανέστερων αρχαιολόγων σε θέματα συριακής αρχαιολογίας. Στην Παλμύρα είδα τις αρχαιότητες να καταστρέφονται με μανία. Ειμαι 83 ετών. Με αποκεφάλισαν επιδεικνύοντας τη σορό μου κρεμασμένη σε κίονα στο κέντρο της Παλμύρας. Με πίεζαν να αποκαλύψω την τοποθεσία κρυμμένων θησαυρών στην αρχαία πόλη, αλλά αρνιόμουν πεισματικά. Ήξερα πως το τέλος μου δεν θα αργούσε να έρθει. Και όντως. Δεν μίλησα για τους κρυμμένους θησαυρούς και με κρέμμασαν επιδεικτικά. Ειχα καταφέρει να βγάλω στην επιφάνεια ένα εξαιρετικής αρχαιολογικής σημασίας μωσαϊκό του 3ου μ.Χ. αιώνα στην Παλμύρα.
Δυο χρόνια νωρίτερα ανακάλυψα 700 ασημένια νομίσματα που έφεραν τα πρόσωπα των Περσών βασιλιάδων Χοσρόη Α’ και Χοσρόη Β’, οι οποίοι είχαν εισβάλει στη Συρία τον 6ο μ.Χ. αιώνα.
Η Παλμυρα έπεσε στα χέρια του εχθρού και παρόλο που προλάβαμε να απομακρύνουμε πολλούς θησαυρούς σε ασφαλείς τοποθεσίες, ο αρχαιολογικός χώρος έμεινε απροστάτευτος. Ξέραμε λοιπόν ότι θα κατέστρεφαν τα ρωμαικά μνημεία που ηταν αδύνατον να μεταφερθούν. Οι δήμιοι με οδήγησαν σε μια πλατεία γεμάτη κόσμο. Με κατηγόρησαν σαν “διευθυντή των ειδώλων”. Ότι εκπροσώπησα τη Συρία σε άπιστα συνέδρια. Ύστερα μου έκοψαν το λαιμό. Το κεφάλι μου κύλησε σαν μπάλα στα πόδια μου. Και μετά με κρέμασαν απο έναν φωτεινό σηματοδότη…
Είμαι μια νεα κοπέλα με πολλά όνειρα όπως όνειρα έχετε κι εσεις κι εσεις που ζείτε στην Αμερική, στη Ευρώπη, στην Αυστραλία. Θα ήθελα όταν μεγαλώσω, να σπουδάσω, να δουλέψω, να ζήσω μια ζωή με αξιοπέπεια. Να χαρώ ό,τι κι εσεις μπορείτε να χαρείτε στον τόπο που ζειτε. Ο πόλεμος, οι αντιδικίες, και το μίσος στάθηκαν απέναντί μου αμετακίνητα εμπόδια.
Δεν θέλω τίποτα απο σας. Ούτε χρήματα, ούτε νερό, ούτε ψωμί. Δεν θελω ελεημοσύνη. Θέλω μόνο να βρω μια δουλεια να ζήσω. Στη πατριδα μου δεν ζητιάνεψα ποτέ. Δεν θελω τίποτα. Θέλω μόνο να κάνετε ό,τι μπορείτε για να βοηθήσετε να μην δουμε ξανά τέτοιες εικόνες.
Πείτε στους πολιτικούς της χώρας σας να σταματήσουν αυτή την καταστροφή.
Μιλήστε στις οργανώσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Μιλήστε στους φιλους σας να οργανωθούν για να σταματήσει επιτέλους αυτός ο πόλεμος.
Να σταματήσει. Να σταματήσει αυτός ο πόλεμος…
- Σάββατο 5 Σεπτεβρίου 2015