Μια μέρα στην Αγκαλιά…
Μια μέρα στην Αγκαλιά υποδεχτήκαμε μια πολύ ζόρικη, κατά τα φαινόμενα, παρέα νεαρών.
Είχαν αποκοπεί από τα γκρούπ με τις οικογένειες, είχαν αράξει την αρίδα τους σε μια γωνιά σχολιάζοντας τους εθελοντές, πετώντας υπονοούμενα στις εθελόντριες, γενικά : μύριζαν μπελάδες.
Όταν δώσαμε φαγητό δεν περίμεναν στην σειρά, σηκώθηκαν και πήραν μόνοι τους και όταν τους είπα να καθίσουν να περιμένουν όπως όλοι απάντησαν πως εκείνοι δεν είναι όπως όλοι και κάτι άλλες τέτοιες βλακείες.
Σε κάποια στιγμή έπρεπε να κουβαλήσουμε ορισμένα κιβώτια και ενώ άλλοι νεαροί έτρεξαν να τα πάρουν από τα χέρια μας, εκείνοι κάγχαζαν από μακριά τους κόπους μας.
Όταν ηρέμησαν τα πράγματα και ο κόσμος είχε φάει, ήταν πια βράδυ.
Όλοι βρήκαν ένας μέρος να κοιμηθούν, δώσαμε κουβέρτες στις οικογένειες, η Κατερίνα ήταν απασχολημένη με κάποιο μωρό που έπρεπε να πάει στο κέντρο υγείας, τα άλλα παιδιά είχαν τελειώσει και έφευγαν.
Οι ζόρικοι είπαν πως οι ίδιοι δεν θα κοιμόντουσαν στην Αγκαλά αλλά θα ξεκινούσαν με τα πόδια κατευθείαν Μυτιλήνη.
Η αλήθεια είναι πως ανακουφιστήκαμε, ας πήγαιναν στο καλό, μην έκαναν καμιά φασαρία το βράδυ.
Πλησίασα αυτόν που φαινόταν ο πιο νταής της παρέας, και του λέω “φεύγετε;”.
Κούνησε το κεφάλι καταφατικά.
Κάτι μέσα μου – ίσως και να ήταν πια που είχαμε όλοι ξεπεράσει το κατώφλι της κούρασης και δεν νιώθαμε τίποτα- είχε όρεξη να δει τι είναι όλοι ετούτοι οι καμπόσοι.
“Δεν έχεις κάλτσες” του είπα με ανάλαφρο ύφος.
Πράγματι, φορούσε κάτι πανάθλια τρυπημένα παπούτσια δίχως κάλτσες.
“Κάτσε να σου φέρω ένα ζευγάρι γιατί μέχρι τη Μυτιλήνη θα υποφέρεις”.
Όταν το είπα αυτό του κόπηκε λες το ειρωνικό χαμόγελο.
Πήγα, γύρισα και εκτός από κάλτσες είχα φέρει δυο τρία έξτρα πορτοκάλια και όσα μικρά μπουκάλια νερό ήταν και η παρέα των νεαρών.
“Για τον δρόμο”, τους είπα και τα μοίρασα. ”
Να προσέχετε, να περπατάτε ο ένας πίσω από τον άλλο και να ανάβετε κάποιο κινητό αν είστε στο δάσος για να σας βλέπουν τα αμάξια να μην πέσουν πάνω σας”.
Έδωσα το χέρι σε όλους και εκείνοι δέχτηκαν μουδιασμένα τη χειραψία.
Χτύπησα στον ώμο τον “αρχηγό” και έκανα να φύγω.
Γυρνάει εκείνος και με αρπάζει από το χέρι.
Εκεί ειλικρινά είπα μέσα μου, τώρα θα φάω ξύλο.
Δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό που θα περιγράψω παρακάτω.
Δεν ξέρω καν τι σημαίνει.
Απλά νιώθω πως μέσα σε όλα όσα έχω γράψει πρέπει να το καταθέσω κι αυτό για να μην ξεχαστεί.
Κρατώντας με από το χέρι κάτι λέει στους άλλους.
Τους εξηγούσε λίγη ώρα τόση ώστε εγώ να νιώθω άβολα και να κάνω κινήσεις να ξεφύγω, τους μιλούσε δείχνοντας το αμάξι μου.
Σκέφτηκα ότι θα το αρπάξουν να φύγουν.
Και τότε με τα όσα αγγλικά ήξερε με πιάνει από τον ώμο πιο χαλαρά και μου λέει “Φίλε περίμενε σε παρακαλώ, μια στιγμή”.
Από την παρέα του ξεκίνησαν να ξεφορτώνουν τα κουτιά από το πορτ-παγκάζ : αυτά που οι συμπατριώτες τους μάς είχαν βοηθήσει να φορτώσουμε.
Το θέμα είναι πως όσοι πρόσφυγες ήταν ξυπνητοί κοιτούσαν αυτό που γινόταν δίχως ίχνη πανικού..
Βλέποντας γύρω μου κατάλαβα πως ήμουν μόνος άρα το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να κάνω υπομονή.
Όταν ξεφόρτωσαν το αμάξι συνέβη κάτι παράξενο.
Ο “αρχηγός” των ζόρικων, μόνος του, άρχισε πάλι να το φορτώνει.
“Τι κάνει;” ρωτούσα εγώ.
“Λέει συγνώμη” μου απάντησε ένας από την παρέα.
Όταν τελείωσε το φόρτωμα έγινε το πιο παράξενο από όλα.
Ήρθε ο τύπος κοντά μου, έβγαλε από τη τσέπη του τις κάλτσες που του είχα δώσει, πρώτα φίλησε τις κάλτσες και έπειτα το χέρι μου.
“Κανένας δεν είναι ποτέ καλός με εμάς” μου είπε (Νever, no person is good to us).
Έπειτα γυρνώντας στην παρέα με χειρονομίες έδωσε να καταλάβουν ότι φεύγουν.
Πριν εξαφανιστούν στο σκοτάδι μερικοί γυρνούσαν και κοιτώντας με φιλούσαν τα πορτοκάλια που τους είχα δώσει χαμογελώντας.
Κοιτάξτε, δεν ξέρω τι ήταν αυτοί οι νεαροί.
Δεν ξέρω τι έχουν κάνει, καλό ή κακό.
Δεν ξέρω αν έχουν εγκληματίσει ή αν απλά είναι κάτι “εφηβάκια” που προσπαθούν να υποδυθούν ρόλους.
Και δεν θέλω να πω κάτι συγκεκριμένο με όλα αυτά παρά να κρατήσω τη μια φράση που ξέρω βαθιά μέσα μου ότι είναι ατόφια γιατί ήμουν εκεί όταν την άκουσα, ήμουν εκεί και έβλεπα το πρόσωπο αυτού που την είπε :
¨Κανείς δεν είναι ποτέ καλός με εμάς”…